เรื่องมีอยู่ว่าผมได้เข้าไปเรียนที่ ม.ศรีปทุม บางเขน กับเพื่อนและได้หาห้องเช่าที่อยู่ห่างจาก ม. ประมาณ 1 กิโลเมตร หอพักนี้เวลาเดินออกจาก ม. ทางที่มีศารตั้งให้เลี้ยวซ้ายเดินไปอีก 1กิโลเมตร แล้วจะเจอซอยให้เดินเข้าไปอีก ประมาณ 500เมตร ก็จะเห็นหอพัก ขอไม่บอกนะครับว่าเป็นหอไหนเดี๋ยวผมอาจจะทำให้ที่นั้นเค้าเสียหายได้
หลังจากที่ผมย้ายข้าวของ ของผมและของเพื่อนเสร็จผมและเพื่อนก็เหนื่อยและหิวกันต่างพากันลงมาหาไรกินกันหลังจากกินเสร็จก็กลับขึ้นหอพักหลังจากกลับเข้าได้ไม่นานผมและเพื่อนก็อยากอาบน้ำกัน ผมเห็นว่าเพื่อนผมเป็นผู้หญิงผมจึงให้เธอเข้าไปอาบก่อน ระหว่างที่เธอกำลังอาบน้ำ ผมก็ได้นั่งเล่นมือถือรอเพราะเธอเป็นคนอาบน้ำนานหลังจากเธออาบเสร็จเวลานั้นก็ประมาณ 4ทุ้มกว่าแล้ว
แต่ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปตอนไหนตืนมาอีกทีคือเพื่อนผมอาบน้ำเสร็จแล้วมาปลุก ผมก็เข้าไปอาบต่อผมเป็นคนชอบอาบน้ำร้อนแบบร้อนมากๆหน่อยหลังจากรอเครื่องทำน้ำอุ่นทำงานประมาณ 5นาทีได้ก็ได้เริ่มอาบหลังจากอาบได้ไม่นานผมก็ได้ยินเพื่อนผม กลี๊ด โว้ย วาย อยู่นอกห้องน้ำผมจึงตะโกนถามจากในห้องน้ำ เฮ้ย เป็นไรวะแก
เพื่อนตอบกลับมาว่า ไม่มีไร ผมจึงเก็บความสงสัยและรีบอาบน้ำให้เสร็จเร็วๆและรีบออกมาดูเธอ เห็นเธอนอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงบ่นไปกลี๊ดไปทำเอาสะเราตกอกตกใจหมด ผมจึงเดินไปปิดไฟบอกว่าจะนอนแล้วให้เธอเงียบๆหน่อย บอกก่อนนะครับผมนอนข้างๆเตียงไม่ได้นอนเตียงเดียวกันนะครับเพราะเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวยด้วยเลยไม่อยากให้มีปัญหาอะไรตามมาอีกอย่างครอบครัวของผมกับครอบครัวของเพื่อนผมก็รู้จักกันเป็นอย่างดีอีกด้วย หลังจากผมนอนหลับไปได้ไม่นานอยู่ๆก็รู้สึกตัวและรู้สึกว่ามีใครไม่รู้มาพูดคุยข้างๆผมทั้งซ้ายและขวาผมจึงพยามฟังดีๆแล้วมันเหมือนจะฟังรู้เรื่องแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง ในตอนนั้นผมจึงรู้สึกว่าน่าจะเป็นเพื่อนจึงจะบอกให้มันหยุดเล่นแล้วไปนอนได้แล้วผมง่วงมาก ตอนนั้นผมได้พยามจะขยับแต่รู้สึกว่าตัวมันแข็งๆ ความรู้สึกในตอนนั้นผมรู้สึกตัวเหมือนเวลาตื่นแบบปกติทุกอย่างและที่สำคัญในหูผมตอนนี้ก็ยังเหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างต่อเนื่องแต่ผมฟังไม่รู้ความหมาย และในตอนนั้นถึงห้องมืดก็จริงแต่ก็ยังมีแสงไฟจากห้องน้ำที่เปิดไว้และแสงไฟจากข้างนอกหน้าต่างอีกนิดหน่อยจึงทำให้สามารถมองเห็นได้ทั่วห้อง ในตอนนั้นเลยคิดได้ว่าผมเคยฟังเรื่องผีอำเค้าว่ากันว่ามันจะเป็นเไหมือนเงาตนดำๆทับร่างเราอยู่ ในระหว่างที่คิดแบบนี้ได้ผมจึงรองมองลอบๆตัวผมดูผมเห็นบริเวนหน้าอกของผมมันเหมือนจะมีเงาแต่เงาที่เห็นเหมือนตอนตาเราเป็นฝ้าเหมืนตอนอยู่ที่แสงแดดจ้าๆนานๆแล้วได้เข้าในที่มืดอะไรแบบนั้นเป็นอย่างงี้อยู่นานพอสมควรจนผมทนไม่ได้จึงสวดมนท์ เคยมีคนบอกให้ท่อง อิติปิโส ผมท่อง อิติปิโส จนจบเป็นสิบรอบก็ยังไม่เห็นจะได้ผลอะไร ในตอนนั้นคิดถึงบทอื่นก็ไม่ออกที่สำคัญเสียงจากในคอที่ผมพยามจะตะโกนแต่รู้สึกเลยว่าในคอมันเหมือนจะไม่มีแรงที่คอเสียงออกมาแบบแทบจะไม่มีจนในที่สุดผมก็ปลง และคิดในใจว่าจะอำใช่ไหมอำไปเลยจะนอนทั้งๆที่อำแบบนี้แหละนอนๆไปเดี๋ยวมันก็คงจะหลับเอง แต่จะหลับตานานเท่าไหร่จะนอนยังไงก็ไม่หลับสักทีเวลาผ่านไปนานมากเท่าไม่รู้ แต่ที่รู้สึกในเวลานั้นรู้สึกว่าอึดอัดมากผมจึงรวบรวมกำลังความกล้าและพยามนำตัวเองลุกขึ้นให้ได้แต่กับไร้ผลมันเหมือนทำไม่ได้เหมือนมีแรงแต่เหมือนแรงที่มีจะไม่พอที่จะนำตัวเองลุกขึ้นได้ ในตอนนั้นก็โมโหแบบสุดจะทนจนด่าออกไปแบบโมโหแบบสุดๆแต่เสียงที่ด่าออกมาก็ค่อยมากหลังจากด่าเสร็จเหมือนเงาที่เหมือนตาเป็นฝ้านั้นจะรอยออกจากอกมาข้างๆตัวและได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงสามครั้งเสียงมาจากทางเงาที่เหมือนเป็นฝ้านั้นในตอนนั้นสามารถลุกขึ้นได้แต่รู้สึกตัวเองเลยว่าเหนื่อยและหมดแรงเอามากๆทั้งที่ห้องเปิดแอล์เย็นฉ่ำแต่เหงื่อออกเต็มตัวไปหมดในตอนนั้นรีปที่จะเรียกเพื่อนแต่ลุกขึ้นมาเห็นบนเตียงเพื่อนไม่อยู่บนเตียงแล้วเดินไปดูแถวๆห้องน้ำที่เปิดไฟทิ้งไว้ก็เหมือนไม่มีใครอยู่ในตอนนั้นจึงรีปหามือถือกับกุญแจห้องและคีย์การ์ดแล้วรีบออกจากห้องแบบในใจขอเจอคนก่อนตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ