คือเรื่องมันมีคือว่าฉันเองปกติเป็นคนที่ค่อนข้างจะเป็นคนร่าเริงอารมณ์ดีในสายตาคนอื่น ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.1 ค่ะ ตอนนี้อยู่ ม.5 เป็นคนต่างอำเภอค่ะแต่มาเรียนอยู่ในตัวเมืองจังหวัด ฉันก็เลยต้องมาอยู่หอฉันก็อยู่หอคนเดียวตลอดแต่เป็นหอหญิงล้วนกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างแล้วแต่ว่ามีงานหรือป่าว      เวลาอยู่บ้านฉันจะเป็นคนที่ดูแย่ในสายตาผู้ใหญ่ฉันตื่นสายบ้างทำงานไม่ค่อยเป็นบ้างแต่ฉันก็มีหน้าที่ทำงานบ้านฉันก็ทำได้ทุกอย่างนะแต่ฉันก็โดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นบ้าน ฉันรู้สึกแย่มากแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรบางทีก็โดนดุแบบไร้เหตุผล จนยิ่งโตยิ่งรู้สึกเบื่อคำพูดซ้ำๆ  อยู่ที่โรงเรียนฉันก็จะเป็นคนร่าเริงในสายตาเพื่อนๆแต่ทุกๆครั้งที่ฉันอยู่คนเดียว กลับหอ ฉันกลับนั่งแบบเบื่อๆ ร้องไห้คิดติดลบทุกอย่าง ฉันก็เคยมีเเฟนนะแต่ก็ไปเทเขา  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน คือที่เป็นปัญหาหนักตอนนี้ก็คือเป็นคนรออะไรไม่ค่อยได้หงุดหงิดตลอดร้องไห้ทุกวัน กินข้าวไม่ลงนอนไม่หลับ อยากตาย((อย่าด่าเลยแค่คิดมันเหมือนคนที่อยู่ในห้องมืดๆที่ไม่มีประตู))  การบ้านก็ไม่อยากทำ ทำก็ออกมาไม่ดี ปกติเป็นคนตั้งใจทำงาน อ่านหนังสือไม่เข้าหัวอยากอยู่คนเดียว แต่เหงา ขี้ประชด  

!!!!!!สรุปเลยก็

อาการที่เด่นชัดของฉันก็จะ หงุดหงิด ก้าวร้าว อยู่ๆ ก็อยากหงุดหงิด ขาดความสนใจสิ่งรอบข้าง สมาธิเสีย คือ ไม่ค่อยมีสมาธิเวลาทำสิ่งต่างๆ รู้สึกอ่อนเพลีย สล็อต เชื่องช้า ทำอะไรก็เชื่องช้าไปหมด ตำหนิตัวเอง กินข้าวไม่ลง อยากนอนตลอด บางทีก็ไม่อยากนอน ฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตายเบื่อ เบื่อ มาก
อยากหายค่ะทำไงดีคะ จะว่าโง่ก็ได้โง่จริงๆ