เราอายุใกล้จะ30แล้วค่ะ ทำงานอยู่ไกลบ้าน
ไม่ใช่กทม.ค่ะ เป็นไกลบ้านแบบนอกเมือง
ค่อนไปทางกันดาร (ทั้งอำเภอมีเซเว่นอยู่อันนึง)
เนื่องจากเป็นงานกึ่งๆราชการ ต้องเขยิบเข้าบ้านทีละนิด
จนได้มาที่นี่แหละค่ะ เป็นอำเภอนึงที่อยู่ห่างตัวเมืองประมาน70กม.
เป็น70กิโลที่โหดเลยค่ะ เพราะต้องข้ามภูเขา
ชีวิตทำงานก็คงเหมือนคนทั่วๆไป
รู้สึกไม่ใช่ แต่ก็มีหลายสาเหตุที่ต้องทนทำไปค่ะ
เหตุผลหลักๆอาจเพราะพ่อแม่ท่านภูมิใจกับงานนี้
ไอ่เราก็เป็นคนยังไงก็ได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับงาน
แค่มันยังไม่ใช่เท่านั้นเอง
เรื่องเงินก็ยังไม่ใช่ปัญหา เพราะไม่มีภาระอะไร
ไม่มีแฟน ไม่ต้องผ่อนรถผ่อนบ้าน
และก็ไม่ต้องส่งเสียให้พ่อแม่เพราะแกก็ยังทำงานอยู่
ปัญหาก็คือจริงๆเราก็ไม่รู้ว่าอะไรที่มันใช่สำหรับตัวเองเหมือนกัน
ก็เลยลอยๆอยู่แบบนี้มาหลายปีแล้ว
รอได้ย้ายเข้าบ้าน แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้เข้าเหมือนกัน
(สำหรับงานนี้และจังหวัดบ้านเกิดเรา (คนละจังหวัดกับจังหวัดที่มาทำงาน) เข้าบ้านค่อนข้างยากค่ะ อาจจะต้องรออีก3-4ปีที่จะได้เข้าจังหวัด และคงอีกซักพักถึงจะได้อยู่ใกล้ๆบ้านจริงๆ)
ทำงานเสร็จตอนเย็นก็เข้าห้องพัก ไม่มีที่ให้ไปจริงๆค่ะ แค่ร้านกาแฟยังหาได้ยาก
เพื่อนร่วมงานก็ยังไม่ได้สนิทสนมอะไรมากเพราะเรายังย้ายมาไม่ถึงเดือน
บางครั้งพยายามหาอะไรทำ ดูซีรี่ส์นั่นนี่
เวลาผ่านไปแต่ละวันด้วยความว่างๆเปล่าๆ
รู้สึกตัวเองไม่ทุกข์นะ แต่ก็ไม่ได้มีความสุข
จากที่เมื่อก่อนตอนเรียนหรือตอนที่อยู่บ้านเราเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนเลย
มีความสุขสดใส หัวเราะทั้งวันเลยล่ะ
คงเป็นเพราะสภาพแวดล้อมการทำงาน+เพิ่งอกหักครั้งใหญ่มาเมื่อปีที่แล้ว
เราไม่รู้สึกไม่กระตือรือร้นกับอะไรเลย ไม่เฟรช
ตื่นเช้าไปทำงาน ตอนเย็นกลับห้องนอน
ชีวิตมีแค่นั้นจริงๆ
พยายามหาหนังสือมาอ่าน หาหนังดู ก็ช่วยได้บ้าง
ชีวิตเราไม่มีปัญหานะคะ แต่เหมือนแค่ยังหาความหมายของชีวิตไม่เจอ
บางครั้งก็ปลอบใจตัวเองด้วยการคิดว่า
ชีวิตคนอื่นที่เค้าแย่กว่าเรามีอีกเยอะ นี่ก็ดีมากแล้ว
แต่ชีวิตมันก็ยังรู้สึกตายซากๆอยู่ดี
หรือเราควรจะหาเป้าหมายอะไรซักอย่างให้ตัวเอง
แต่ดันเป็นคนไม่ค่อยอยากได้อยากมีหรือทะเยอทะยานอะไรเลย
เรื่อยๆเฉื่อยๆมาตลอด อยากจุดไฟให้ตัวเอง
แต่มันหาเชื้อไฟไม่ได้เลย
มีใครที่รู้สึกแบบเดียวกันแบบนี้ไม๊คะ หรือเคยรู้สึกแบบนี้
มาแชร์กันได้นะ
มีวิธีเยียวยาตัวเองหรือหาความสุขกันยังไงบ้างคะ?
หรือมีวิธีคิดยังไงให้ตัวเองมีแรงฮึดขึ้นมาแอคทีพกับชีวิตบ้าง
ถ้าเปลี่ยนงานที่ทำอยู่ไม่ได้จริงๆ
สุดท้ายขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
มีวิธีสร้างความสุขหรือจุดไฟให้ตัวเองมีแรงสู้ยังไงกันบ้างคะ
ไม่ใช่กทม.ค่ะ เป็นไกลบ้านแบบนอกเมือง
ค่อนไปทางกันดาร (ทั้งอำเภอมีเซเว่นอยู่อันนึง)
เนื่องจากเป็นงานกึ่งๆราชการ ต้องเขยิบเข้าบ้านทีละนิด
จนได้มาที่นี่แหละค่ะ เป็นอำเภอนึงที่อยู่ห่างตัวเมืองประมาน70กม.
เป็น70กิโลที่โหดเลยค่ะ เพราะต้องข้ามภูเขา
ชีวิตทำงานก็คงเหมือนคนทั่วๆไป
รู้สึกไม่ใช่ แต่ก็มีหลายสาเหตุที่ต้องทนทำไปค่ะ
เหตุผลหลักๆอาจเพราะพ่อแม่ท่านภูมิใจกับงานนี้
ไอ่เราก็เป็นคนยังไงก็ได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับงาน
แค่มันยังไม่ใช่เท่านั้นเอง
เรื่องเงินก็ยังไม่ใช่ปัญหา เพราะไม่มีภาระอะไร
ไม่มีแฟน ไม่ต้องผ่อนรถผ่อนบ้าน
และก็ไม่ต้องส่งเสียให้พ่อแม่เพราะแกก็ยังทำงานอยู่
ปัญหาก็คือจริงๆเราก็ไม่รู้ว่าอะไรที่มันใช่สำหรับตัวเองเหมือนกัน
ก็เลยลอยๆอยู่แบบนี้มาหลายปีแล้ว
รอได้ย้ายเข้าบ้าน แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้เข้าเหมือนกัน
(สำหรับงานนี้และจังหวัดบ้านเกิดเรา (คนละจังหวัดกับจังหวัดที่มาทำงาน) เข้าบ้านค่อนข้างยากค่ะ อาจจะต้องรออีก3-4ปีที่จะได้เข้าจังหวัด และคงอีกซักพักถึงจะได้อยู่ใกล้ๆบ้านจริงๆ)
ทำงานเสร็จตอนเย็นก็เข้าห้องพัก ไม่มีที่ให้ไปจริงๆค่ะ แค่ร้านกาแฟยังหาได้ยาก
เพื่อนร่วมงานก็ยังไม่ได้สนิทสนมอะไรมากเพราะเรายังย้ายมาไม่ถึงเดือน
บางครั้งพยายามหาอะไรทำ ดูซีรี่ส์นั่นนี่
เวลาผ่านไปแต่ละวันด้วยความว่างๆเปล่าๆ
รู้สึกตัวเองไม่ทุกข์นะ แต่ก็ไม่ได้มีความสุข
จากที่เมื่อก่อนตอนเรียนหรือตอนที่อยู่บ้านเราเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนเลย
มีความสุขสดใส หัวเราะทั้งวันเลยล่ะ
คงเป็นเพราะสภาพแวดล้อมการทำงาน+เพิ่งอกหักครั้งใหญ่มาเมื่อปีที่แล้ว
เราไม่รู้สึกไม่กระตือรือร้นกับอะไรเลย ไม่เฟรช
ตื่นเช้าไปทำงาน ตอนเย็นกลับห้องนอน
ชีวิตมีแค่นั้นจริงๆ
พยายามหาหนังสือมาอ่าน หาหนังดู ก็ช่วยได้บ้าง
ชีวิตเราไม่มีปัญหานะคะ แต่เหมือนแค่ยังหาความหมายของชีวิตไม่เจอ
บางครั้งก็ปลอบใจตัวเองด้วยการคิดว่า
ชีวิตคนอื่นที่เค้าแย่กว่าเรามีอีกเยอะ นี่ก็ดีมากแล้ว
แต่ชีวิตมันก็ยังรู้สึกตายซากๆอยู่ดี
หรือเราควรจะหาเป้าหมายอะไรซักอย่างให้ตัวเอง
แต่ดันเป็นคนไม่ค่อยอยากได้อยากมีหรือทะเยอทะยานอะไรเลย
เรื่อยๆเฉื่อยๆมาตลอด อยากจุดไฟให้ตัวเอง
แต่มันหาเชื้อไฟไม่ได้เลย
มีใครที่รู้สึกแบบเดียวกันแบบนี้ไม๊คะ หรือเคยรู้สึกแบบนี้
มาแชร์กันได้นะ
มีวิธีเยียวยาตัวเองหรือหาความสุขกันยังไงบ้างคะ?
หรือมีวิธีคิดยังไงให้ตัวเองมีแรงฮึดขึ้นมาแอคทีพกับชีวิตบ้าง
ถ้าเปลี่ยนงานที่ทำอยู่ไม่ได้จริงๆ
สุดท้ายขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ