อันนี้เป็นกระทู้แรกและสุดท้าย เราไม่ได้ตั้งกระทู้มาเพื่อให้เป็นแบบอย่างแต่เพื่อความสบายใจของเราเอง
เริ่มด้วยว่า เราเป็นคนค่อนข้างหัวดี และอยากไปเรียนต่างประเทศมาก จึงชอบมีการสอบชิงทุนต่างๆมากมาย จนวันหนึ่งวันของเรามาถึงเป็นวันที่เราสอบชิงทุนผ่าน วันนั้นเป็นวันที่เราดีใจมาก เรานึกถึงครอบครัวอย่างแรกเลย นึกอยู่ตลอดเวลาว่า กลับไปถึงบ้านจะเซอร์ไพร์กับพ่อแม่ยังไงดี พอมาถึงบ้านบอกพ่อแม่เสร็จ ท่านไม่มีอาการตอบสนองหรือดีใจกับเราเลย เราก็คิดว่าไม่เป็นไรเพราะว่าเรายังมีสอบสัมภาษณ์อีก รอบอกวันนี้เลยดีกว่า ต่อมาเราสอบสำภาษณ์ผ่านและได้คัดเลือกไปศึกษาต่อที่ ตปท. เราทำอะไรไม่ถูก+ดีใจ เพราะนี่คือความฝันเรา  วันนั้นเรารีบกลับมาบ้านเพื่อบอกพ่อแม่ แต่มันก็มีปัญหาเรื่องต่างๆ จนทำให้เราไม่สามารถไม่ศึกษาต่อที่นั่นได้ เราร้องไห้ ต่อหน้าพ่อแม่ เราต้องการคำปลอบใจที่สุด แต่พ่อกลับพูดขึ้นมาพร้อมเหมือนทำท่าจะใช้ศอกกระแทกเรา
แล้วพูดว่า "หยุดเพ้อเจ้อได้ละ หยุดพูด หยุดร้อง" ในตอนนั้นความคิดเรามันตีกันไปหมด บางความคิดก็คิดว่า ท่านคงไม่รักเรา หรือไม่ก็อยากให้เราหยุดเศร้าแต่ด้วยความที่เราพยายามมากเพื่อให้ถึงจุดนี้ มันเหนื่อยมาก เราเลยคิดฆ่าตัวตาย ว่าถ้าเราตายไป ใครจะเป็นห่วงเราบ้างไหม ตอนความรู้สึกนั้น คิดว่าตัวเองเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ขี้น้อยใจมากเกินไปหรือเปล่า  ไปปรึกษาใครมีแต่คนด่า แต่ถ้ามีเด็กคนอื่นมาปรึกษาเราเรื่องแบบนี้เราจะช่วยเขานะ เราควรช่วยเขามากกว่าที่เราจะไปตอกย้ำเขา เพราะว่ามีคนที่คอยตอกย้ำ เลยนำไปทับกับความเศร้าเดิมอาจทำให้เขาคิดฆ่าตัวตายเร็วกว่าเดิม ที่มาเล่าอยากให้เป้นเครื่องเตือนใจ ต่อทุกคน ขอบคุณค่ะ