คือเรื่องมันก็เป็นอย่างงี้คะ เราอยู่ม.6 แล้วพ่อเราเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก พ่อเราชอบตีแม่เรา เราเห็นพ่อทำแบบนี้ตั้งแต่เด็ก แม่เราก็ด้วยความที่เป็นผู้หญิงก็ไม่มีแรงจะสู้พ่อได้เลย เราเห็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว  พอตอนที่เราอยู่ม.2เราก็แค่ขอเงินพ่อทำรายงาน 200 พ่อกลับบอกว่า ขออะไรเยอะแยะไม่ต้องเรียนหลอกไป กูจะไปลาออกให้  ตอนนั้นเราเสียใจมากที่พ่อพูดแบบนั้น แต่เราก็ยังอยากเรียนก็เรียนต่อไป   พอตอนเราขึ้นม.3 พ่อบังคับให้แม่เราไปทำแท้งเอาน้องคนที่3 ออก เพราะไม่อยากเลี้ยง แม่เราไม่ยอมพ่อเลยจับยายัดปากแม่แม่ร้องไห้ไม่หยุดตอนที่แท้งน้อง    พอตอนย้ายบ้านคนเอาลูกหมามาปล่อยไว้กลางถนน แม่เราก็เอาเก็บมาเลี้ยง เพราะรู้สึกผิดที่แท้งลูก ทำให้เด็กคนนึงไม่ได้เกิด เลยเลี้ยงลูกหมาพวกนั้นไว้ เราก็เห็นใจแม่มากเลยคือตอนเราไป รร. กว่าเราจะกลับมาบ้าน แม่ดูดีใจมากที่เรากับน้องเรากลับมา  เราสนิทกับแม่มาก แต่แล้ววันนึง...ย่าก็มาที่บ้าน  แล้วประมาณว่า พ่อโกหกย่าว่าตัวเองไม่มีตังแม้แต่จะซื้อกับข้าว ทำเป็นยากจนต่อหน้าย่า ย่าเลยบอกว่าเลี้ยงหมาน่ะมันลำบาก เอาหมาไปปล่อยเถอะ ทั้งๆที่ลูกหมาะวกนั้นยังแค่1เดือนเอง เราเลยถามแม่ว่า ย่ากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง? พอหลังจากนั้นพ่อก็เริ่มเปลี่ยนไป คือ ตอนสงการ พ่อบังคับให้แม่กลับบ้านด้วย แต่แม่เราไม่ยอมกลับเพราะไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้าน แล้วก็ไม่มีใครให้ข้าวหมาด้วย พ่อเราก็โมโหมาก ทำลายข้าวของในบ้านจนพังไปหมด ไม่เว้นแม้แต่...หนังสือเรียนเราพ่อก็ฉีกทิ้งหมด เราไป รร. ก็ต้องโดนครูด่า พ่อก็บอกว่าจะเอาหมาไปปล่อย แม่เรานั่งร้องไห้ แทบจะกราบเท้าพ่อ เพราะว่าห่วงพวกมันแค่1เดือนเอง พ่อเราโกรธมากเลยกระชากแขนน้องเราไปขึ้นรถ ทั้งๆที่ไม่แคร์ความรู้สึกน้องเราเลย   และเรื่องล่าสุดคือ แม่เราได้เงินเดือนมาพ่อก็มาขอแม่เราไป พอแม่เราไม่ให้พ่อกูตีแม่แล้วก็ตบแม่เราจนเลือดออก

ปล. มีเรื่องอื่นที่ยังไม่ได้เล่าอีกมากมาย ถ้าให้เล่าคงอีกยาวแน่ๆ



เราเลยอยากถามทุกคนว่า เราเกลียดและไม่คุยกับพ้อตัวเองเนี่ย เราผิดไหม