เราเกลียดจริงๆ ทนมาหลายปี เหตุที่เกีลดก็คงจะเข้าใจนะ ว่าคนที่พ่อแม่แยกทางกันแล้วพ่อทิ้งเราไว้กับแม่เป็นยังไง เราเคยโดนล้อนะว่าลูกไม่มีพ่อ แต่เราก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร ไม่ได้มีเป็นปัญหากับชีวิตขนาดนั้น แต่พอโตมา เกิดสำนึกมั้ง พ่อก็ส่งเงินให้เราเดือนละ 200 ไว้กับแม่ แต่ตอนเด็กๆไม่ส่ง เราก็ไม่ได้เกีลดนะตอนนั้น ก็ยังถือว่าเป็นพ่อ เค้ามารับพาไปไหนก็ไป เรื่องน้อยใจบ้างเพราะพ่อมาแม่ใหม่ เลี้ยงหมาด้วย พ่อก็เห็นความสำคัญของหมามากกว่าเราอีก วันนึงแม่เราไม่ว่าง บอกพ่อว่าให้ารับพาไปสอบทุนหน่อย แต่พ่อไม่มา เราโทรตามเป็นร้อยสายก็ไม่รับ รับอีกทีตอนเย็นบอกหมาป่วยมารับไม่ได้ คือเราจะไปสอบทุนเว้ย แต่ต้องมาจบลงเพราะหมา พอโตมาเข้ามหาลัยเราก็ได้ใน ม.ชื่อดังแห่งหนึ่งใน กทม. ก็มีปัญหาเพราะมันต้องใช้เงินเยอะมากๆ ไม่ใช่ค่าเทม แต่เป็นค่ากินอยู่ ย่าเราช่วยเงินทุกอย่าง ย่าจะเก็บเงินไว้ให้เราตั้งแต่เด็ก จบพออยู่มหาลัยก็รวมๆแล้วสามแสนกว่าบาท มันเป็นเงินที่ได้จากค่าเช่านาที่ย่ายกให้พ่อ และเงินย่าเองบ้าง ส่วนตัวเราก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นของพ่อเท่าไร มันเป็นเงินที่ได้จากที่นาเก่าของย่า จะไปเอามาจากของพวกลุงป้ามาให้เราก็ไม่ได้ มันไม่ใช่เงินที่พ่อหามาด้วยตัวเอง เราก็เลยไม่ได้รู้สึกรักพ่อเท่าไร ต่อมาแม่ใหม่ของพ่อตาย พ่อก็สร้างนี้สินไว้กับแม่ใหม่รวมๆแล้วสองล้านกว่า แล้วไม่มีปัญญาใช้ จากเหตุการนี้ทำให้เรารู้ว่าพ่อเป็นคนที่โง่มาก ซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อของใช้ต่างๆภายในบ้านโดยใช้ชื่อของแม่ใหม่ทุกอัน แม้กระทั้งเคยจดทะเบียนกัน และหย่ากันทันที่ที่โอนที่นาเสร็จ  ที่นาทั้งหมดที่พ่อบอกว่าจะยกให้เรา กลายเป็นของแม่ใหม่ทั้งหมด แล้วจดทะเบียนแล้วหย่าทันทีไม่รู้สึกอะไรเลยหรอวะ พอของทั้งหมดเป็ชื่อแม่ใหม่ แล้วหย่ากับพ่อเรา ทำให้ของทุกอย่างทั้งหมด รถบ้าน กลายเป็นของพ่อแม่ของแม่ใหม่เรา พ่อเราไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง ไปงานศพเค้าก็เมาเละเทะ พ่อเราเป็นคนติดเหล้ามาก มีหลายครั้งตบตีแม่ใหม่ ทำให้พ่อแม่ของแม่ใหม่ไม่ให้อะไรเลยสักอย่าง คิดแล้วก็สมควร หลังจากนั้นก็เมา จนถูกราชการไล่ออกจากลูกจ้างประจำ มาเกาะย่ากินไปวันๆ เมาเละเทะทุกวัน ไม่รู้จักไปหางานใหม่ เจอหมาหลายเรื่องมากเล่าก็เล่าไม่หมด ราเกลียดมาก ไม่ได้มาขอความเห็น แค่มาเล่าให้ฟัง มีแค่นี้แหละ