ชีวิตเปรี้ยวคล้ายกับเด็กสาวมากมายตามชนบท.   ที่เกิดมายากจน. พ่อแม่ไม่มีความรู้.  ไม่มีปัญญาส่งเสียให้เรียน.  

อาศัยที่หน้าตาดี. เลยใช้เรือนร่างมาหากิน.  เพื่อร่ำรวยแบบวัตถุนิยม.   ต้องส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่ตามที่ได้รับการสั่งสอนมาในสังคมไทย.  ที่ว่าลูกต้องกตัญญูต่อพ่อแม่.  โดยไม่ต้องมองกลับเลยว่าพ่อแม่เคยพยายามทำอะไรให้ลูกบ้าง.  เคยให้ความรัก. ความรู้. การศึกษาแค่ไหน

แต่สิ่งที่สังคมไทยสั่งสอนคือลูกต้องตอบแทนพ่อแม่.  พ่อแม่คนไทยมากมายเห็นแก่เงิน. ไม่สนใจลูกจะหาเงินจากไหน. แม้นจะขายตัว. ขายวิญญาณ. หรือค้ายาเสพติดมา.  พอมีเงินมาให้ใช้. มาสร้างบ้านให้. ก็กลายเป็นลูกที่ดี.  พ่อแม่ไม่เคยคิดห้ามปรามหรือสนใจถึงหนทางที่ได้มา.   ขอตัวเองได้เงิน. ได้บ้าน ได้รถ มีความสุขสบายก็พอใจ

พ่อแม่หลายๆคนก็ไม่ได้แก่เถ้าอะไร.   อายุ40-50.  จริงก็ยังทำงาน หาเงิน ทำมาหากินช่วยตัวเองได้.   แต่มักทำตัวเปรียบเสมือนคนแก่.  ที่ต้องคอยเกาะลูกๆกิน

ตัวลูกก็คิดไปตามที่สั่งสอนมาว่า. เป็นหน้าที่ที่ต้องเลี้ยงดูพ่อแม่.  ยอมดิ้รน ขายตัว ขายศักดิ์ศรี ขายวิญญาณ

ถ้าคุณได้เคยรู้จัก. และคุยกับผู้หญิงที่ต้องมาทำงานขายเรือนร่างตามอาบ อบ นวด หรือ สถานบันเทิงทั้งหลาย.  คุณจะเข้าใจว่า.  ชีวิตของเธอเหล่านั้นน่าสงสารเพียงใด.     ชีวิตที่ต้อคอยบำบัดความใคร่คนแล้วคนเล่า  . ทั้งที่ตัวเองไม่ได้มีความต้องการ.  มันทรมานขนาดไหน.  ที่สำคัญมันกระทำซ้ำทุกวันต่อเนื่องเป็นเดือนเป็นปี.    เบื้องลึกทางจิตใจของเธอเหล่านั้น. มันถูกกดดันจนย่ำแย่.  สภาพจิตใจไม่เหมือนคนธรรมดา.   หลายๆคนต้องหันพึ่ง เหล้า ยาเสพติด.และฆ่าตัวตาย

นี่หรือคือการตอบแทนบุณคุณบิดามารดา.  พ่อแม่ที่เห็นแก่ตัว.  จะโดยตั้งใจ. หรือ ไม่ตั้งใจทั้งหลาย.  ช่วยกรุณารักลูกตัวเองจริงๆ.    อย่าทำเป็นรักลูกเพราะหวังสิ่งตอบแทนจากเขา

กรณีของเปรี้ยว.   หลายคนยกย่องว่าเป็นลูกกตัญญู.    มันเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ.   ทำไมไม่มีคำถามกลับไปที่พ่อแม่ของเปรี้ยวว่า.  ทำไมถึงปล่อยให้ลูกไปใช้ชีวิตเช่นนี้.  ทำไมยินดีกับบ้าน รถ เงินทอง ที่ลูกหามาแบบนี้.     

ในความเห็นผม.  พ่อแม่แบบนี้ควรโดนประณาม. มันต่างอะไรกับการขายลูกกิน.  โดยลึกๆแล้ว. พ่อแม่พวกนี้ไม่เคยรักใคร. รักแต่ความสุขสบายของตัวเอง.  ลูกจะไปทำอะไรลำบากยากเย็นยังไงช่างมัน.    ตัวเองได้เงิน.  ได้สบายก็พอ