ผมขอเล่าเรื่องของผมนะครับที่เคยมีความรักดีๆ แต่กับไม่รักษามันครับ
ผมกับแฟนคนนี้คบมา3ปีครับตลอด3ปีที่เราคบกันเธอเป็นคนที่ดีที่สุดในแฟนของผมแล้วครับ แล้วผมก็เป็นแฟนคนแรกของเธอ
ตอนอยู่ด้วยกันมันรู้สึกอุ่นใจมากเลยครับ แบบสมัยนั้นทำให้ผมอยากไปโรงเรียนทุกวัน คือ ชีวิตทำอะไรก็ดีไปหมด
แต่บอกก่อนนะครับผมเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจอารมณ์ร้อนงี่เง้าแต่เธอก็ตามใจผมครับ เธอดีมากเลยครับเวลาทำการบ้านไม่เสร็จเธอจะมาช่วยทำเสมอเวลาทะเลาะกันเธอไม่เคยแม้จะวางสายใส่มีแต่ผมอ่ะครับที่ชอบวางสายหนีปัญหาแต่เธอก็จะหาทางติดต่อมาให้ได้ทุกครั้ง
แล้วสุดท้ายเราเลิกกันครับเพราะตอนนั้นทะเลาะกันหนักครับแล้วบวกกับผมและเธอเรียนมหาลัยคนละที่และผมไปมีคนคุยใหม่ครับ
แต่สุดท้ายก็ไม่รอดกับคนใหม่ครับหลังจากเลิกกับคนใหม่ไป(เกือบ2ปี) ก็คิดถึงกลับไปหาเธอครับตอนแรกๆก็เหมื่อนจะ
ไม่ยอมให้โอกาสนะครับแต่ก็ให้โอกาสผมอีกครั้งเพราะเธอลืมผมไม่ได้
สุดท้ายก็เลิกครับเพราะความหนีปัญหาของผมเองเราทะเลาะกันหนักมากครับเธอไล่ผมลงจากรถ
เธอตามง้อแต่ผมหนีทุกทางครับไม่ให้ติดต่อได้เลยเพราะเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

จนผ่านมา2ปีได้แล้วทุกวันนี้ผมเสียใจมากครับ เสียใจที่ทิ้งความรักที่ดีของเธอผมไม่เคยเสียดายความรักใครเท่าคนนี้มาก่อนครับ
ถึงจะไม่เข้าใจกันทุกเรื่อง แต่ก็ไม่เคยทิ้งผมครับ
จะมีซักกี่คนครับบอกคิดถึงเราทุกวันในวันที่ไม่เจอกัน
จะมีซักกี่คนครับเอาใจใส่เราในวันที่เขารู้ว่าเราไม่สนใจเขา
จะมีซักกี่คนครับคนที่พร้อมรับเราได้ทุกเรื่องแม้จะงี่เง่าแค่ไหนก็ตาม
จะมีซักกี่คนครับที่ตามใจผมในวันที่ผมร้องขอซะทุกอย่าง
จะมีซักกี่คนครับเป็นห่วงผมในวันที่ผมท้อแท้กับสิ่งรอบข้างในชีวิต
ทุกวันนี้เธอกำลังไปเริ่มต้นใหม่ครับผมอยากขอโอกาสเธอแต่เธอไม่ให้แล้วครับเธอให้ผมมาเยอะแล้วครับผมเลือกโยนทิ้งมันเอง
ถ้าใครเจอความรักแบบนี้รักษาให้ดีนะครับ ที่จะมีคนรับได้ทุกเรื่องและไม่ทิ้งคุณ ไม่อยากให้ต้องมานั่งเสียใจทีหลังครับ
เจ็บอะไรไม่เท่ากับทำตัวเองครับ และไม่สามรถย้อนไปแก้ได้ ขอบคุณครับ