ฉันเคยเดินอยู่ในห้องกระจก
เห็นภาพหกภาพนั้นมันคือฉัน
แต่เห็นเพียงร่างกายที่เห็นกัน
กระจกนั้นไม่สามารถสะท้อนใจ
เห็นรูปร่างหน้าตาใช้กระจก
ตรงไหนรกตรงไหนดีมีสดใส
เป็นเพียงร่างที่เห็นและเป็นไป
มันไม่ใช่ส่วนเติมเต็มในใจเรา
จึงต้องมีกระจกกลางใจไว้
ซึ่งทำให้มองเห็นมุมที่มากเข้า
ให้เข้าใจในความเป็นเรา
เพื่อคอยเร้าเร่งทั่วมีตัวตน
กว่าจะเข้าใจตัวเองนั้นแสนยาก
ก็ลำบากเพราะเรานั้นมันหลายหน
ที่แสดงออกมาหลายตัวตน
กลายเป็นคนอาร์ตติสจิตจินตนาการ
แต่พอลองมองคนอื่นเป็นหมื่นแสน
เอากระจกมาแทนก็ไม่ผสาน
กระจกกลางใจเราที่เร้านาน
ไม่ผสานกับผู้อื่นอีกหมื่นพัน
เพราะคนเรานั้นมันช่างหลากหลาย
มีทั้งหญิงทั้งชายคนขายฝัน
ประสบการณ์ที่มีก็ต่างกัน
ถ้าตีกรอบด้วยกระจกกั้นอาจพังทลาย
จึงทำลายกระจกกลางใจนั้น
เพราะว่ามันถูกใช้มาอย่างหลากหลาย
เมื่อถึงวันที่เราต้องทำลาย
ถึงเสียดายแต่ก็ต้องทำลายมัน
แล้วเดินเข้าไปในโลกคนอื่น
ตกใจตื่นเพราะใจเขามีกระจกกั้น
จึงมองเราผ่านตามเกณฑ์นั้นๆ
ซึ่งสร้างขึ้นทุกวันจากกระจกเขาเอง
แต่เมื่อเราเข้าใจเหตุการณ์นี้
ก็ไม่มีอะไรให้ข่มเหง
กว่าเราจะเข้าใจตัวเราเอง
ก็ไม่เกรงสร้างกระจกมากลางใจ
เมื่อเราอยากเข้าใจคนอื่นๆ
ไม่กล้ำกลืนไม่รำพันไม่หวั่นไหว
สามารถทำลายกระจกในทันใด
แต่ดันเจอกระจกกลางใจของอีกคน
โดนกระจกคนอื่นมาตีกรอบ
ไม่ใช่เรื่องไม่ชอบในทุกหน
เราเข้าใจในหัวใจของทุกคน
ในทุกหนล้วนมีกระจกตรงกลางใจ
ใช้เป็นมุมมองสะท้อนคนอื่น
ทุกวันคืนถ้าเขาไม่มีเขาก็อยู่ไม่ได้
เรื่องแบบนี้เราเองก็เข้าใจ
จึงไม่หวังสิ่งใดจากผู้คน
ขอแค่เราทิ้งกระจกตัวเองแน่ๆ
ไม่ใช่แก้ ... บอกทิ้งแล้ว แต่ใช้ทุกหน
การตีค่าของความเป็นคน
คงไม่ใช่อีกคนตีค่ามา
คงต้องใช้กฏสากลในบางแบบ
หากคับแคบบางคนมีกระจกหนา
ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ... เรื่องธรรมดา
ในชีวาก็เคยโดนบาดพลาดมาเหมือนกัน
จะอายุเท่าใดในวันนี้
บางคนก็ยังมีกระจกกั้น
พร้อมเข้าใจและไม่ไปวุ่นวายอะไรทั้งนั้น
ขอมีเพียงกันและกันแค่นั้นพอ.
กระจกกลางใจ
เห็นภาพหกภาพนั้นมันคือฉัน
แต่เห็นเพียงร่างกายที่เห็นกัน
กระจกนั้นไม่สามารถสะท้อนใจ
เห็นรูปร่างหน้าตาใช้กระจก
ตรงไหนรกตรงไหนดีมีสดใส
เป็นเพียงร่างที่เห็นและเป็นไป
มันไม่ใช่ส่วนเติมเต็มในใจเรา
จึงต้องมีกระจกกลางใจไว้
ซึ่งทำให้มองเห็นมุมที่มากเข้า
ให้เข้าใจในความเป็นเรา
เพื่อคอยเร้าเร่งทั่วมีตัวตน
กว่าจะเข้าใจตัวเองนั้นแสนยาก
ก็ลำบากเพราะเรานั้นมันหลายหน
ที่แสดงออกมาหลายตัวตน
กลายเป็นคนอาร์ตติสจิตจินตนาการ
แต่พอลองมองคนอื่นเป็นหมื่นแสน
เอากระจกมาแทนก็ไม่ผสาน
กระจกกลางใจเราที่เร้านาน
ไม่ผสานกับผู้อื่นอีกหมื่นพัน
เพราะคนเรานั้นมันช่างหลากหลาย
มีทั้งหญิงทั้งชายคนขายฝัน
ประสบการณ์ที่มีก็ต่างกัน
ถ้าตีกรอบด้วยกระจกกั้นอาจพังทลาย
จึงทำลายกระจกกลางใจนั้น
เพราะว่ามันถูกใช้มาอย่างหลากหลาย
เมื่อถึงวันที่เราต้องทำลาย
ถึงเสียดายแต่ก็ต้องทำลายมัน
แล้วเดินเข้าไปในโลกคนอื่น
ตกใจตื่นเพราะใจเขามีกระจกกั้น
จึงมองเราผ่านตามเกณฑ์นั้นๆ
ซึ่งสร้างขึ้นทุกวันจากกระจกเขาเอง
แต่เมื่อเราเข้าใจเหตุการณ์นี้
ก็ไม่มีอะไรให้ข่มเหง
กว่าเราจะเข้าใจตัวเราเอง
ก็ไม่เกรงสร้างกระจกมากลางใจ
เมื่อเราอยากเข้าใจคนอื่นๆ
ไม่กล้ำกลืนไม่รำพันไม่หวั่นไหว
สามารถทำลายกระจกในทันใด
แต่ดันเจอกระจกกลางใจของอีกคน
โดนกระจกคนอื่นมาตีกรอบ
ไม่ใช่เรื่องไม่ชอบในทุกหน
เราเข้าใจในหัวใจของทุกคน
ในทุกหนล้วนมีกระจกตรงกลางใจ
ใช้เป็นมุมมองสะท้อนคนอื่น
ทุกวันคืนถ้าเขาไม่มีเขาก็อยู่ไม่ได้
เรื่องแบบนี้เราเองก็เข้าใจ
จึงไม่หวังสิ่งใดจากผู้คน
ขอแค่เราทิ้งกระจกตัวเองแน่ๆ
ไม่ใช่แก้ ... บอกทิ้งแล้ว แต่ใช้ทุกหน
การตีค่าของความเป็นคน
คงไม่ใช่อีกคนตีค่ามา
คงต้องใช้กฏสากลในบางแบบ
หากคับแคบบางคนมีกระจกหนา
ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ... เรื่องธรรมดา
ในชีวาก็เคยโดนบาดพลาดมาเหมือนกัน
จะอายุเท่าใดในวันนี้
บางคนก็ยังมีกระจกกั้น
พร้อมเข้าใจและไม่ไปวุ่นวายอะไรทั้งนั้น
ขอมีเพียงกันและกันแค่นั้นพอ.