ตอนที่พิมพ์นี่เพิ่งจบเหตุการณ์มาสดๆ ร้อน ๆ   กำลังหัวร้อนเต็มที่

เราจะไปทำงานมาเล ที่นี้จะขอวีซ่าทำงานมาเลมันต้องใช้สำเนาพาสปอตเก่าด้วย  แต่พาสปอตเก่าเราหายเลยไปแจ้งความแล้วแนบเอกสารไปให้บริษัทที่มาเลเซีย  แต่บริษัทที่มาเลเซียแจ้งว่าต้องใช้ใบแจ้งความภาษาอังกฤษ เค้าเลยแจ้งว่าลองติดต่อกงสุลมาเลประจำประเทศไทยที่ใกล้ที่สุดดู

เราเลยเดินทางมาที่กงสุลมาเลที่สงขลา พร้อมใบแจ้งความภาษาไทย  มาถึงหน้ากงสุลนี่บอกเลย  ใจหายมาก รั้วปิดแน่นหนายังกับไม่เปิดทำการ
ดูซ้ายเห็นประตํกระจกทึบๆสีดำเลยลองผลักเข้าไป  ดีใจเจอพี่ รปภ  รีบแจ้งสาเหตุที่มาวันนี้แบบข้างต้น  แต่ รปภ คนนี้ไม่ไหว  พูดจาไม่ดี  ไม่อยากบริการประชาชน  บอกห้วนๆ ว่าที่นี่ไม่มีแปลอะไรแบบนั้นหรอก  แล้ว อยู่ดีๆ เรียกวินแถวนั้นมาแล้วบอกว่าพาไปส่งบ้านอาจารย์ที  เราก็เริ่มงง  บอกไปทำไมบ้านอาจารย์ รปภ คนนั้นก็บอกว่าไปแปลเป็นอังกฤษก่อนแล้วค่อยมาว่ากันที่นี่  ดิฉันเลยถามว่าค่าแปลเท่าไหร่   ก็ได้ยินมาว่า 400  เราเลยถามว่าจำเป็นต้องให้อาจารย์คนนั้นแปลเท่านั้นหรือ  หรือใครแปลก็ได้  เขาบอกว่าใครก็ได้  เรานี่เริ่มจะเดือดๆกับการพูดจาไม่ดีและชี้แจงวิธีดำเนินงานแบบลวกๆ ส่งๆพอให้พ้นๆตัว  เลยบอกย่างั้นขอไปสอบถามรายละเอียดโดยตรงกับเจ้าที่ข้างในได้ไม๊  รปภ เห้ คนนั้นก็บอกว่ามาใหม่บ่ายโมง นี่พนักงานไม่อยู่แล้ว พักเที่ยงแล้ว  ดิฉันดูนาฬิกาพร้อมอุทานว่า เห้ ในใจอีกรอบ  เพราะตอนนั้นเพิ่ง 11.37  เริ่มรู้สึกว่าเห๋ยยยแกร  รปภ คนนี้มีปัญหาอะไรกะชั้นมาก่อนมั้ยคะ  เราเลยบอกว่างั้นขอเข้า/ปรอข้างในอาคารนะ  เพราะคิดว่าถ้าจะรออยากรอในแอร์คงเย็นสบายมากกว่ารอที่ป้อมยาม