คือเราก็เกิดและเติบโตมาในครอบครัวปกติ มีพ่อแม่พี่น้อง แต่พอโตแล้วย้ายไปเรียนต่างจังหวัดเลยอยู่คนเดียวจนชิน เพื่อนก็มีค่อนข้างน้อย แฟนอะไรไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่มีใครแวะเวียนเข้ามาเลย พออยู่ไปนานๆเลยคิดว่าเราอยู่คนเดียวก็ได้ สบายดีด้วย

เมื่อสักชม.ที่ผ่านมา เราเข้าห้องน้ำเสร็จ จังหวะที่ดึงประตูเปิด ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำ ก็ลื่นล้มกะทันหัน หัวฟาดประตู สะโพกกับศอกกระแทกพื้นเต็มๆ ร้องเสียงหลงน้ำตาซึมเลยค่ะ คิดถึงบ้านขึ้นมาเลย จังหวะนี้คิดว่าถ้ามีใครสักคนอยู่ข้างๆก็คงดี เพราะถ้าเกิดเราหัวฟาดพื้นหมดสติไปก็คงแย่ อาจจะตายอยู่ตรงนั้นเลยก็ได้

ปล.พอคิดดีๆ มันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเราก็เข้มแข็งเหมือนกัน ล้มแล้วก็กลั้นใจลุก เพราะรู้ว่าเราอยู่ตัวคนเดียว ต้องดูแลตัวเอง หาน้ำแข็งมาประคบ ซ่อมประตู ซ่อมไปก็เซ็งไป รู้สึกพาลว่าประตูทำให้เราเจ็บยังต้องมาดูแลรักษาอีก 55555

ปล.2 ไม่แน่ใจว่าจะแท็กอะไรดี ถ้าผิดก็ขอโทษด้วยค่ะ