ก่อนอื่นเราขอแทนชื่อว่า กัส ละกันนะคะ
สำหรับกระทู้นี้เราไม่ได้จะมาถามแต่จะเป็นเชิง
ปรึกษามากกว่าค่ะ กัสขอเริ่มเลยนะคะ
คือที่โรงเรียนที่กัสเรียนอยู่เขาจะมีการเลือกชุมนุมหรือชมรมต่างๆ (โรงเรียนที่กัสอยู่อยู่ในตัวเมืองสุราษฎร์ธานีค่ะ)ซึ่งถ้าเลือกชุมนุมไปแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้อีก จะเปลี่ยนได้อีกทีก็ตอน ม.4 ซึ่งชุมนุมที่กัสเลือกคือนาฏศิลป์ ซึ่งตัวกัสเองก็รู้สึกว่าคิดผิดมากที่เลือกชุมนุมนี้
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเลือกไปมั่วๆนะคะ เราก็พอมีพื้นฐานในการรำมาบ้าง เพราะคุณย่าเราสอนตั้งแต่เด็กๆ รำมาตั้งแต่อนุบาลนู้นนนนแหละค่ะ จนพอมาตอนประถม เราก็เริ่มห่างหายจากการรำไปเรื่อยๆ แต่ก็กลับมารำอีกตอน ป.5 ป.6 ซึ่งก็ไม่ได้บ่อยเหมือนตอนอนุบาล แล้วพอเราสมัคร ก็จะต้องไปซ้อม เช้า กับ เย็น ทุกวันถ้าใครจะไม่ไปซ้อมก็ได้แต่อย่าหยุดบ่อยนัก พอกัสไปซ้อมวันแรก ก็จะเก้ๆกังๆหน่อย เหมือนคนรำไม่เป็นเพราะเราไม่ได้รำค่อนข้างนาน จนครูนาฏศิลป์ก็ทักถามว่า
ครู:หนูเคยรำมาหรอคะ
เรา:ก็เคยค่ะ
ครู:งั้นหนูต้องไปลดหุ่นหน่อยนะ
(จริงๆกัสก็ไม่ใช่ว่าจะหุ่นดีอะไรหรอกนะคะ แต่ก็เพราะได้ความสูงมาช่วยมันเลยดูไม่อ้วนแต่เพราะความสูงอีกนั่นแหละค่ะเลยทำให้ดูล่ำใหญ่ไปหน่อย)
พอประมาณ2วันผ่านไปวันที่เราไปซ้อมเป็นวันที่4เราก็รำไปเรื่อยๆจนครูคนเดิมก็ถามขึ้นมาอีกว่า
ครู:นี่ยังมาซ้อมอยู่หรอคะ
เรา:...
ครู:ครูว่าหนูไปอยู่ชุมนุมอื่นดีกว่าไหมเพราะครูต้องสอบ ถ้ารำเก้ๆกังๆแบบนี้เดี๋ยวมันจะลำบากตอนสอบนะ
ดูคนอื่นสิเขารำได้หมด เดี๋ยวถ้ามีสอบแล้วเหลือหนูที่รำไม่ได้มันจะลำบากเอานะ แล้วทีแรกหนูตั้งใจเลือกชุมนุมนี้รึเปล่า เปลี่ยนชุมนุมไหม เดี๋ยวครูบอกครูหัวหน้าระดับให้เอาไหม
เรา
กำลังรู้สึกว่าเป็นคำพูดที่แทงใจดำที่สุด)...ค่ะ
ครู:แล้วหนูอยากอยู่ชุมนุมอะไร
เรา:เอ่อ...แบดมินตันค่ะ
ครู:แบดมินตันหรอ (กำลังหากระดาษ)งั้นเดี๋ยวครูเขียนไปให้แล้วหนูเอาไปให้หัวหน้าระดับนะ ลองไปถามเขาดู
เรา:ค่ะ
ครู:แล้วรู้รึเปล่าว่าใครเป็นครูที่สอนแบด
เรา:ไม่รู้ค่ะ
ครู:เห้อ...อะเอากระดาษไปหาครูหัวหน้าระดับก่อนไป
หลังจากนั้นเราก็รีบเดินลงมากับกระดาษเล็กๆอีก1ใบ ที่มีเนื้อความว่า "ครู...อนุญาติให้นักเรียนเปลี่ยนเป็นชุมนุมเเบดมินตันได้"
ซึ่งสีหน้าตอนนั้นเหมือนจะร้อง มันไม่ได้เสียใจ แต่มันรู้สึกเฟลมากกว่า แล้วพอเดินลงมาเราก็พยามไปหาคุณครูหัวหน้าระดับแต่ก็ไม่เจอเลยกลับไปบอกครูนาฏศิลป์ว่าไม่เจอ แล้วเราก็บอกว่ารู้แล้วว่าใครเป็นครูที่อยู่ชุมนุมแบด พอบอกเสร็จ ครูก็ใช้ให้เราไปหา แต่ตอนนั้นเรากลับบ้านเลยไม่ถามมันละ
กลับถึงบ้านน้ำตาก็ไหล แต่เราไม่ได้ร้องนะ
น้ำตามันไหลโดยที่ความรู้สึกของกัสมันไม่ได้อยากร้องไห้ เราก็เลยอยากจะปรึกษาว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้พอมีคำแนะนำอะไรดีๆให้ไหมคะ
แล้วถ้าเกิดว่าใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็ช่วยแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ ปล. ลืมบอกไปว่าการเลือกชุมนุมของโรงเรียนนี้มีข้อห้ามคือห้ามเปลี่ยนชุมนุมเด็ดขาด
และเพราะเเบบนี้แหละค่ะเลยรู้สึกกลัว
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง???
สำหรับกระทู้นี้เราไม่ได้จะมาถามแต่จะเป็นเชิง
ปรึกษามากกว่าค่ะ กัสขอเริ่มเลยนะคะ
คือที่โรงเรียนที่กัสเรียนอยู่เขาจะมีการเลือกชุมนุมหรือชมรมต่างๆ (โรงเรียนที่กัสอยู่อยู่ในตัวเมืองสุราษฎร์ธานีค่ะ)ซึ่งถ้าเลือกชุมนุมไปแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้อีก จะเปลี่ยนได้อีกทีก็ตอน ม.4 ซึ่งชุมนุมที่กัสเลือกคือนาฏศิลป์ ซึ่งตัวกัสเองก็รู้สึกว่าคิดผิดมากที่เลือกชุมนุมนี้
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเลือกไปมั่วๆนะคะ เราก็พอมีพื้นฐานในการรำมาบ้าง เพราะคุณย่าเราสอนตั้งแต่เด็กๆ รำมาตั้งแต่อนุบาลนู้นนนนแหละค่ะ จนพอมาตอนประถม เราก็เริ่มห่างหายจากการรำไปเรื่อยๆ แต่ก็กลับมารำอีกตอน ป.5 ป.6 ซึ่งก็ไม่ได้บ่อยเหมือนตอนอนุบาล แล้วพอเราสมัคร ก็จะต้องไปซ้อม เช้า กับ เย็น ทุกวันถ้าใครจะไม่ไปซ้อมก็ได้แต่อย่าหยุดบ่อยนัก พอกัสไปซ้อมวันแรก ก็จะเก้ๆกังๆหน่อย เหมือนคนรำไม่เป็นเพราะเราไม่ได้รำค่อนข้างนาน จนครูนาฏศิลป์ก็ทักถามว่า
ครู:หนูเคยรำมาหรอคะ
เรา:ก็เคยค่ะ
ครู:งั้นหนูต้องไปลดหุ่นหน่อยนะ
(จริงๆกัสก็ไม่ใช่ว่าจะหุ่นดีอะไรหรอกนะคะ แต่ก็เพราะได้ความสูงมาช่วยมันเลยดูไม่อ้วนแต่เพราะความสูงอีกนั่นแหละค่ะเลยทำให้ดูล่ำใหญ่ไปหน่อย)
พอประมาณ2วันผ่านไปวันที่เราไปซ้อมเป็นวันที่4เราก็รำไปเรื่อยๆจนครูคนเดิมก็ถามขึ้นมาอีกว่า
ครู:นี่ยังมาซ้อมอยู่หรอคะ
เรา:...
ครู:ครูว่าหนูไปอยู่ชุมนุมอื่นดีกว่าไหมเพราะครูต้องสอบ ถ้ารำเก้ๆกังๆแบบนี้เดี๋ยวมันจะลำบากตอนสอบนะ
ดูคนอื่นสิเขารำได้หมด เดี๋ยวถ้ามีสอบแล้วเหลือหนูที่รำไม่ได้มันจะลำบากเอานะ แล้วทีแรกหนูตั้งใจเลือกชุมนุมนี้รึเปล่า เปลี่ยนชุมนุมไหม เดี๋ยวครูบอกครูหัวหน้าระดับให้เอาไหม
เรา
ครู:แล้วหนูอยากอยู่ชุมนุมอะไร
เรา:เอ่อ...แบดมินตันค่ะ
ครู:แบดมินตันหรอ (กำลังหากระดาษ)งั้นเดี๋ยวครูเขียนไปให้แล้วหนูเอาไปให้หัวหน้าระดับนะ ลองไปถามเขาดู
เรา:ค่ะ
ครู:แล้วรู้รึเปล่าว่าใครเป็นครูที่สอนแบด
เรา:ไม่รู้ค่ะ
ครู:เห้อ...อะเอากระดาษไปหาครูหัวหน้าระดับก่อนไป
หลังจากนั้นเราก็รีบเดินลงมากับกระดาษเล็กๆอีก1ใบ ที่มีเนื้อความว่า "ครู...อนุญาติให้นักเรียนเปลี่ยนเป็นชุมนุมเเบดมินตันได้"
ซึ่งสีหน้าตอนนั้นเหมือนจะร้อง มันไม่ได้เสียใจ แต่มันรู้สึกเฟลมากกว่า แล้วพอเดินลงมาเราก็พยามไปหาคุณครูหัวหน้าระดับแต่ก็ไม่เจอเลยกลับไปบอกครูนาฏศิลป์ว่าไม่เจอ แล้วเราก็บอกว่ารู้แล้วว่าใครเป็นครูที่อยู่ชุมนุมแบด พอบอกเสร็จ ครูก็ใช้ให้เราไปหา แต่ตอนนั้นเรากลับบ้านเลยไม่ถามมันละ
กลับถึงบ้านน้ำตาก็ไหล แต่เราไม่ได้ร้องนะ
น้ำตามันไหลโดยที่ความรู้สึกของกัสมันไม่ได้อยากร้องไห้ เราก็เลยอยากจะปรึกษาว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้พอมีคำแนะนำอะไรดีๆให้ไหมคะ
แล้วถ้าเกิดว่าใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็ช่วยแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ ปล. ลืมบอกไปว่าการเลือกชุมนุมของโรงเรียนนี้มีข้อห้ามคือห้ามเปลี่ยนชุมนุมเด็ดขาด
และเพราะเเบบนี้แหละค่ะเลยรู้สึกกลัว