ดอกพิกุล

พิกุลฟุ้งจรุงกลิ่นประทิ่นสม
ช่างชวนดมชมชื่นรื่นนาสา
เจ้าพร่างพรูยามพลบแล้วหลบลา
ซบลานหญ้าลืมต้นหล่นอาลัย

เก็บพิกุลอุ่นไอไว้ข้างหมอน
ก่อนจะนอนขอคิดถึงซึ่งคนให้
ระรวยรินกลิ่นกรุ่นอุ่นละไม
อย่าลืมคนตั้งใจให้พิกุล

ดอกสีขาวพราวพรายอยู่ใกล้ต้น
เจ้าร่วงหล่นบนดินเพียงกลิ่นกรุ่น
หอมระรวยรมย์รื่นชื่นละมุน
ยังคงคุ้นคลับคล้ายเคยได้รับ

หอมเอยหอมกรุ่น....
กลิ่นพิกุลละมุนมาเพลาหลับ
ระรวยรินกลิ่นละไมให้ซึมซับ
แก้มประทับกับหมอนนอนสบาย

โอ้ดึกดื่นคืนค่ำหนาวน้ำค้าง
ขวัญเจ้าจงอย่าร้างมาห่างหาย
พิกุลดอกน้อยนี้ของพี่ชาย
จะแนบกายเคียงหมอนถึงตอนเช้า

กมล.
๓๑พ.ค.๒๕๖๐

เครดิตภาพ: ขอบคุณบางภาพจากอินเตอร์เนต
และบางภาพโดยพระมหาเฉลิมพลฯรองเจ้าอาวาสวัดพิกุลแก้ว
ที่พระเดชพระคุณกรุณาฉายภาพให้