ผมกรอกใบสมัครยื่นให้ผู้จัดการ เธอรับเอกสารผมไปดูปราดเดียวแล้วว่า
"คุณดอกรัก คุณอายุเพียงยี่สิบหกปี หน้าที่การงานก็ดี หนำซ้ำหน้าตารูปร่างก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่" เธอถอดแว่นตาลง
"ดิฉันคิดว่าว่าคุณอาจจะไม่เหมาะกับหมู่บ้านคนโสด" ผมยิ้มให้เธอ
"สิ่งที่ผมมีอาจดีสำหรับการมีคู่ แต่มันไม่การันตีว่าผมจะได้ความรักอย่างที่ผมต้องการ คุณว่าไหม"
ผมถามเธอกลับบ้าง หญิงวัยสี่สิบเศษก้มหน้าหลบสายตา ผมหนาตัดสั้นดูกระฉับกระเฉงของเธอ มันไม่ได้ทอนความสวยลงยังคงเค้าความงามแบบอ่อนหวานอยู่ในที


"ที่นี่มีแต่คนด้านชา เข็ดหลาบกับความรักและมีความสุขในการอยู่ตัวคนเดียว"
"นั่นคือคุณรึ" ผมถามอีก
"ดิฉันหมายถึงภาพรวม ดิฉันเป็นอย่างนั้นหรือไม่ทำไม ไม่ขอตอบนะคะ" เหมือนเธอจะบังคับเสียงใสนั้นให้เข้มและห้วนขึ้น
"ดิฉันขอถามเป็นคำถามสุดท้าย ทำไมคุณอยากมาอยู่ที่นี่" คราวนี้เธอจ้องตาผมเขม็ง
"ผมอยากอยู่ใกล้คนที่ผมรัก คนที่ผมหลงรักมาตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กชาย"
คนถามแหงนหน้ามองพัดลมเพดาน เอาอีกมือป้องปากที่กัดเล็บอีกมืออยู่
"วัยที่ห่างทำให้สิ่งที่ผมตั้งใจทำทุกอย่างก็ไล่ทันเธอไม่ได้ ตั้งใจเรียน เข้ามหาวิทยาลัย สอบเข้าทำงานมั่นคง มีผู้หญิงผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป"
ผมยกน้ำขึ้นจิบ
"ผมทำได้แค่ติดตามเธออยู่เสมอ ผมอยากให้เธอโสดในวันหนึ่งและมองผมในฐานะชายโสดคนหนึ่งเท่านั้น บัดนี้ความรักของผมอยู่ที่นี่"
เธอได้ยินและไม่ได้ตอบอะไร เธอยังกัดเล็บตัวเองอยู่ ความเงียบมันโหดร้ายเสมอยามมันซ่อนตัวอยู่ข้างคำตอบที่เรารอคอย
"ดิฉันไม่สามารถอนุมัติให้คุณอยู่ในหมู่บ้านคนโสดได้ค่ะ"
ผมหน้าสลดขณะที่เธอแอบยิ้ม
"อีกประการหนึ่งคุณทำให้ดิฉันลังเลใจเรื่องการเข็ดหลาบกับความรักและรู้สึกชิงชังหมู่บ้านคนโสดนี้อย่างที่สุดแล้ว"
เธอทิ้งใบสมัครผมลงถังขยะ ผมรู้สึกว่ามีประตูอีกบานเปิดออก เรายิ้มกว้างให้กัน