ผมมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทในที่ทำงานกันอยู่หลายคน ชวนกันกินเหล้า บุฟเฟต์ ดูหนัง เล่นกีฬาตามประสา
ทำอะไรก็ถามไถ่ ไปไหนซื้อของฝากกันเป็นปกติ

คนนึงในกลุ่มดีกับผมมาก ผมค่อนข้างสำอางเจอกันก็จะเค้าชอบมาจับเซ็ตผมให้ จัดเสื้อให้ บอกว่าเดี๋ยวไม่หล่อสาวไม่หลง เรียกผมว่าคุณชาย
ซื้อของฝากก็แอบพิเศษกว่าคนอื่น คุยกันบ่อยกว่าคนอื่น ห่วงใยกว่าคนอื่น รู้สึกสนิทกันมากกว่าคนในกลุ่ม

อยู่มาวันนึงมาบอกว่ารู้สึกดีกับผม อยากเป็นมากกว่าเพื่อน
ผมลำบากใจมาก เพราะเราไม่ได้ชอบผู้ชาย และไม่เคยมองเค้าแบบนั้น
ผมเลยปฏิเสธไปแบบอ้อมๆเพราะกลัวเค้าโกรธ ไม่อยากให้เค้าคิดว่าผมรังเกียจ เค้าบอกเค้าเข้าใจแต่มันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
หลังจากนั้นบรรยากาศก็เริ่มอึมครึมครับ

เจอกันเค้ามองข้ามๆผม ไปคุยกับคนอื่น ถามคำตอบคำ ทำตัวเป็นปกติหยอกล้อกับคนอื่นแต่เฉยเมยกับผม
เลิกแชทคุยกันส่วนตัว ไม่ชวนไปไหน(รอคนอื่นชวน)
ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป คนที่เคยดูแล เป็นที่ปรึกษา คอยเอาใจใส่ สปอยด์ผม อยู่ๆก็หายไป
ผมเป็นคนเซ็นซิทีฟเรื่องเพื่อนครับ เวลาเพื่อนมีแฟน ติดแฟนก็จะมีแอบนอยๆเหมือนกัน เวลาทำเพื่อนโกรธ ผมจะว้าวุ่นใจมากครับ จะพยายามขอโทษ แก้ตัวจนกว่าเพื่อนจะหายโกรธ
นี่ทำเหมือนเกลียดผม ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด และผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้
ถ้าเค้าหายไปจากชีวิตผมเลย อาจจะง่ายกว่านี้ แต่เค้ายังวนเวียนอยู่รอบตัวเพราะยังอยู่กลุ่มเดียวกัน เพียงแต่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
มันเจ็บจี๊ดๆทุกครั้งครับ
ผมเคยขอคุยกับเค้าตรงๆเพราะอึดอัด เค้าบอกเค้าอยู่ในระยะทำใจครับ

ผมควรยอมรับสถานการณ์แบบนี้ เพราะมันเป็นกรรมของผมเองใช่มั้ยครับ

หรือผมควรให้โอกาสเค้า ยอมรับความรุ้สึกของเค้า เพื่อให้บรรยากาศดีๆกลับมาครับ

และถ้าเค้าเป็นผู้หญิง อะไรๆก็คงดีกว่านี้ใช่มั้ยครับ