ยี่สิบสี่ปี  อะริกะโตะ - ซาโยนาระ - เงาแห่งรัก

เส้นขอบฟ้าแสนไกลไปสุดหล้า
แหวกม่านฟ้างดงามทำตามฝัน
"ฟูจิ"สูงเสียดฟ้าล้อตาวัน
มิอาจกั้นกำแพงใจให้โบยบิน

"ซากุระ"ผลิบานบนลานหญ้า
ยังติดตาตรึงใจไม่รู้สิ้น
เพียงเห็นภาพก็วาบไหวได้ยลยิน
มอบหัวใจให้หมดสิ้นถิ่น"อุทัย"

เพียงพบกันวันหนึ่งซาบซึ้งนัก
เพิ่งรู้จักทักกันฉันเพื่อนใหม่
แรกสบตาก็แรกรับประทับใจ
มิตรภาพฉาบไว้ด้วยไมตรี

"ชิงกันเซ็น"เน้นให้เราใกล้ชิด
แนบสนิทเกินไปใช่ไหมนี่
ลืมโลกแห่งความจริงสิ่งที่มี
ในวันที่คืนถิ่นแผ่นดินไทย

ซากุระดอกสุดท้ายเปื้อนสายฝน
ทิ้งก้านหล่นกลีบหมองดั่งร้องไห้
ทิ้ง"โตเกียว"ลาลับไม่กลับไป
"ซาโยนา-ระอาลัย"หัวใจเหงา

ภาพความหลังลางเลือนแปดเปื้อนฝุ่น
ยังคุ้นคุ้นภาพฝันของวันเก่า
ถึงแม้ว่าวันนี้ไม่มีเรา
แต่ว่าเงาแห่งรัก  ยากจักลืม

    " ครูเปี๊ยก "
๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๐

ปล. ครบยี่สิบสี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก แต่ภาพ
ความทรงจำเก่าๆยังคงไว้อยู่เสมอ  ขออนุญาตนำกลอนชิ้นนี้
มาลงไว้อีกครั้ง นะครับ

เครดิตภาพ: สาวน้อยในภาพคงยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในเมืองไทย
หรือแห่งใดของโลกใบนี้ ขออนุญาตนำมาประกอบบทกลอนนี้ด้วย ขอบคุณครับ