คือหนูพึ่งอายุ 16 เองนะค่ะ ปกติหนูเป็นคนที่ติดมือถืออย่างหนักและก็เป็นคนที่ชอบร้อนตัวใครพูดนิดพูดหน่อยก็โวยวาย จนเพื่อนๆพี่ๆ ก็หาว่าเป็นประสาทกันหมด นั่งเล่นโทรสัพแล้วยิ้มก็หาว่าเราเป็นบ้า ทั้งๆที่เราดูตลกหรือไหมก็แชทกับแฟนนี้เร่เป็นบ้าเชียวหรอค่ะ แต่มันมีเรื่องหนึ่งที่หนักกว่านี้อีกตั้งเยอะค่ะ เป็นคนที่ชอบแต่งนิยายแต่ไม่ค่อยได้อ่านนิยาย?  เอาเป็นว่าไม่อ่านเลยค่ะ ปกติ หนูเป็นคนที่ติดซีรี่ย์พวกสืบสวนฆาตกรรมอย่างหนัก วันหนึ่งดูจนจบเรื้องก็มี ดูแล้วก็หลอนนอนไม่หลับจิตตกกลัวว่ามันจะมีจริง โครตปวดประสาทเลยเวลาอยาทำไรจริงสิ่งที่เราคิดไว้มันไม่สำเร็จ แต่ร่างกายจริงๆหนูปกติธรรมดานะน่าตาก็สดใสนิดหน่อนขอบตาก็ไม่ได้ดำ บ้างครั้งก็คิดจิตนาการแบบบ้าๆ  นึกภาพผู้ชายคนหนึ่งว่าเรามีไรกัน จิตนาการแบบลำลึกเสพติดกับความคิดเดิมๆ มันทำให้เรารู้สึกเคลิ้มและมีความสุข แต่… . มันไม่ได้เป็นแบบนี้ประจำนะ มันจะเป็นเฉพาะตอนที่เรารู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจมันทำให้นึกถึงภาพที่ตัวเรากำลังมีความสุข ยิ่งโตมันก็ทำให้เป็นหนัก เหมือนสมองมันว่างเปล่า สิ่งที้พูดอยู่นิมันเป็นผลจากการเราดูซีรี่ย์มากไปไหม หรือแต่งนิยายจนใช้ความคิดมากไปจนทำให้เป็นแบบนี้ หรือเราเล่นเฟส
มาก แต่บ้างทีก็คิดอยากฆ่าใครสักคน ? สงสัยเราจะแต่งนิยายแนวฆาตกรรมมากเกินไป