อยากเป็นนักร้องนี่มันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ?
สวัสดีค่ะ เราชื่อวิคนะคะ อยู่ม.3 เราเป็นคนที่ชอบร้องเพลงมาก ชอบตั้งแต่เด็กเลยเพราะไปเรียนมาแล้วกลายเป็นว่าชอบ เป็นมาตั้งแต่ป.4 จนตอนนี้เราก็ยังรักในการร้องเพลงอยู่ค่ะ
เราชอบที่จะร้องเพลงเวลาเครียด ชอบฝึกร้องจนติดนิสัยที่เวลาอยู่คนเดียวแล้วจะร้องเพลงที่คิดอยู่ในหัวเสมอ จนบางครั้งก็ร้องเพลงออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซำ้ รู้ตัวอีกทีก็ร้องออกมาแล้ว
เราเคยโดนล้อว่าเสียงไม่ดี เป็นไจแอ้นท์ที่ร้องเพลงห่วยแต่ดันไม่รู้ตัว ทำหมือนเก่งเพียงเพราะแค่ได้เข้าวงประสานเสียงของโรงเรียน ร้องทีเพื่อนพากันปิดหูกันเป็นแถว โดนพูดแบบนี้ใส่ทุกครั้งจนทนไม่ไหว เริ่มเรียนจริงจัง จนไปถึงขั้นโอเปร่า แต่ก็แค่กิ๊กก๊อกเพราะว่าเสียงเรายังไม่ถึง
แต่พอลองไปฟังอีกครั้งตอนนี้เราถึงรู้ว่า จริงๆมันเป็นเพราะเราดัดเสียงเกินไป จนมันฟังดูน่ารำคาญ แค่นั้นเอง แต่มันก็ทำให้เราได้รู้ว่าสิ่งที่เราชอบคืออะไร
ตั้งแต่นั้นก็เริ่มฝึกทุกวันอย่างจริงจัง มีเวลาวอร์มเสียง ฝึกการออกเสียง อ่านหนังสือเกี่ยวกับการร้องเพลง ลองร้องโอเปร่า ลองร้องแร๊พ ฝึกและร้องเล่นจนเป็นนิสัย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพยายามอะไรขนาดนี้ รู้แค่ว่าเรามีความสุขในการทำ
เราไม่รู้หรอก ว่าตอนนี้เสียงเรามันดีพอรึยัง เราปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะเรายังเสียงไม่ค่อยคม ครูบอกว่าเป็นเพราะอายุที่ยังเด็ก เลยทำอะไรไม่ได้ นอกจากฝึกไปเรื่อยๆ
เราเป็นติ่งเกาด้วย เลยสนับสนุนเขาโดยการร้องเพลงของเขา แต่เราจะร้องเป็นภาษาไทย เพราะเราร้องภาษาเกาหลีไม่ทันจริงๆ (วงบิ๊กแบงแหละค่ะ แต่ละเพลงมีแร๊พแทบทุกเพลงเลยไม่ไหว) แต่ก็ไม่ได้ร้องตามที่เขาโคเวอร์มา เพราะเราเอาไปแปลเป็นฉบับของตัวเองแล้วก็ฝึกไปเรื่อยๆ
เราชอบร้องเพลงมากจริงๆ จนกลายเป็นว่า ถ้ามีใครถามว่าเราอยากเป็นอะไรในอนาคต เราจะตอบว่าเป็นนักร้องเสมอ ถึงแม้ว่าเราก็ยังไม่รู้ว่าโตขึ้นเราจะทำได้รึเปล่า ต่อไปเราจะยังชอบมันอยู่รึเปล่า แต่ตอนนี้ เวลานี้ เรามั่นใจว่าเราชอบในการร้องเพลงจริงๆ
แต่พอเราบอกใครหลายๆคน เช่น ครู พ่อ แม่ ญาติ สิ่งที่เขามักพูดกันคือ
"หนูไม่ลองอย่างอื่นบ้างเหรอ?"
เขาบอกว่าอาชีพนี้มันไม่มั่นคง เป็นหมอดีกว่า
เขาบอกว่าอาชีพนี้ถ้าตายคือตาย เป็นไกด์ทัวร์ดีกว่า
เขาบอกว่าอาชีพนี้อยู่ยาก เป็นนักบัญชีดีกว่า
ทุกๆคนต่างตอบแบบเลี่ยงที่จะทำร้ายเราน้อยที่สุด คือไม่ลองทำอย่างอื่นดูเหรอ? และมันเป็นทุกคนแม้กระทั่งพ่อแม่ของเราเองจนเราเริ่มไม่เข้าใจว่า การที่อยากจะเป็นนักร้องมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่เราเข้าใจว่าพวกเขาต่างห่วงอนาคตของเรา ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนี้
แต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันผิดตรงไหน?
ใช่ เรารู้ เป็นอย่างอื่นดีกว่า
แต่ในมุมมองกลับกัน ถ้าเราไม่ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ แล้วเราจะทำมันตลอดได้เหรอ?
เราจะพยายามต่อไปได้ตลอดเหรอ?
เราจะมีความสุขกับการหาเงินเหรอ?
เราจะสามารถทำมันได้ทุกครั้งเหรอ?
อยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนนะคะ ขอบคุณค่ะ
อยากเป็นนักร้องนี่มันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ?
สวัสดีค่ะ เราชื่อวิคนะคะ อยู่ม.3 เราเป็นคนที่ชอบร้องเพลงมาก ชอบตั้งแต่เด็กเลยเพราะไปเรียนมาแล้วกลายเป็นว่าชอบ เป็นมาตั้งแต่ป.4 จนตอนนี้เราก็ยังรักในการร้องเพลงอยู่ค่ะ
เราชอบที่จะร้องเพลงเวลาเครียด ชอบฝึกร้องจนติดนิสัยที่เวลาอยู่คนเดียวแล้วจะร้องเพลงที่คิดอยู่ในหัวเสมอ จนบางครั้งก็ร้องเพลงออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซำ้ รู้ตัวอีกทีก็ร้องออกมาแล้ว
เราเคยโดนล้อว่าเสียงไม่ดี เป็นไจแอ้นท์ที่ร้องเพลงห่วยแต่ดันไม่รู้ตัว ทำหมือนเก่งเพียงเพราะแค่ได้เข้าวงประสานเสียงของโรงเรียน ร้องทีเพื่อนพากันปิดหูกันเป็นแถว โดนพูดแบบนี้ใส่ทุกครั้งจนทนไม่ไหว เริ่มเรียนจริงจัง จนไปถึงขั้นโอเปร่า แต่ก็แค่กิ๊กก๊อกเพราะว่าเสียงเรายังไม่ถึง
แต่พอลองไปฟังอีกครั้งตอนนี้เราถึงรู้ว่า จริงๆมันเป็นเพราะเราดัดเสียงเกินไป จนมันฟังดูน่ารำคาญ แค่นั้นเอง แต่มันก็ทำให้เราได้รู้ว่าสิ่งที่เราชอบคืออะไร
ตั้งแต่นั้นก็เริ่มฝึกทุกวันอย่างจริงจัง มีเวลาวอร์มเสียง ฝึกการออกเสียง อ่านหนังสือเกี่ยวกับการร้องเพลง ลองร้องโอเปร่า ลองร้องแร๊พ ฝึกและร้องเล่นจนเป็นนิสัย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพยายามอะไรขนาดนี้ รู้แค่ว่าเรามีความสุขในการทำ
เราไม่รู้หรอก ว่าตอนนี้เสียงเรามันดีพอรึยัง เราปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะเรายังเสียงไม่ค่อยคม ครูบอกว่าเป็นเพราะอายุที่ยังเด็ก เลยทำอะไรไม่ได้ นอกจากฝึกไปเรื่อยๆ
เราเป็นติ่งเกาด้วย เลยสนับสนุนเขาโดยการร้องเพลงของเขา แต่เราจะร้องเป็นภาษาไทย เพราะเราร้องภาษาเกาหลีไม่ทันจริงๆ (วงบิ๊กแบงแหละค่ะ แต่ละเพลงมีแร๊พแทบทุกเพลงเลยไม่ไหว) แต่ก็ไม่ได้ร้องตามที่เขาโคเวอร์มา เพราะเราเอาไปแปลเป็นฉบับของตัวเองแล้วก็ฝึกไปเรื่อยๆ
เราชอบร้องเพลงมากจริงๆ จนกลายเป็นว่า ถ้ามีใครถามว่าเราอยากเป็นอะไรในอนาคต เราจะตอบว่าเป็นนักร้องเสมอ ถึงแม้ว่าเราก็ยังไม่รู้ว่าโตขึ้นเราจะทำได้รึเปล่า ต่อไปเราจะยังชอบมันอยู่รึเปล่า แต่ตอนนี้ เวลานี้ เรามั่นใจว่าเราชอบในการร้องเพลงจริงๆ
แต่พอเราบอกใครหลายๆคน เช่น ครู พ่อ แม่ ญาติ สิ่งที่เขามักพูดกันคือ
"หนูไม่ลองอย่างอื่นบ้างเหรอ?"
เขาบอกว่าอาชีพนี้มันไม่มั่นคง เป็นหมอดีกว่า
เขาบอกว่าอาชีพนี้ถ้าตายคือตาย เป็นไกด์ทัวร์ดีกว่า
เขาบอกว่าอาชีพนี้อยู่ยาก เป็นนักบัญชีดีกว่า
ทุกๆคนต่างตอบแบบเลี่ยงที่จะทำร้ายเราน้อยที่สุด คือไม่ลองทำอย่างอื่นดูเหรอ? และมันเป็นทุกคนแม้กระทั่งพ่อแม่ของเราเองจนเราเริ่มไม่เข้าใจว่า การที่อยากจะเป็นนักร้องมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่เราเข้าใจว่าพวกเขาต่างห่วงอนาคตของเรา ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนี้
แต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันผิดตรงไหน?
ใช่ เรารู้ เป็นอย่างอื่นดีกว่า
แต่ในมุมมองกลับกัน ถ้าเราไม่ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ แล้วเราจะทำมันตลอดได้เหรอ?
เราจะพยายามต่อไปได้ตลอดเหรอ?
เราจะมีความสุขกับการหาเงินเหรอ?
เราจะสามารถทำมันได้ทุกครั้งเหรอ?
อยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนนะคะ ขอบคุณค่ะ