เคยมั้ยครับ ทำไมต้องคิดถึงเค้ามากขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ...เธอเข้ามาในชีวิตผม แต่เธอเข้ามาผิดเวลา และผมก็เจอเธอผิดเวลา และเป็นไปไม่ได้เรยที่ผมจะคบกับเธอหรือรักกันเธอ.....<br>
ผมรู้จักกับพี่คนหนึ่งตอนนั้นผมอยู่ม.5พี่เค้าอยู่ปี3วิศวะจุฬา รู้จักกันตอนไปสอบใบขับขี่ (สำนักงานขนส่งกรุงเทพมหานครพื้นที่3)ปี58 ...หลังกินข้าวรอสอบปฏิบัติ ผมเห็นพี่เค้าครั้งแรกตอนพักกินข้าวพี่เค้านั่งกินข้าวคนเดียว #ผมรู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ พอตอนผมสอบปฏิบัติเสร็จเราเดินสวนกันแล้วยิ้มให้กัน(ผมรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก)ผมก็เรยกล้าทักพี่เค้า คุยไปคุยมาพี่เค้าก็ยืมรถผมสอบปฏิบัติ(ถ้าใครไม่ได้เอารถมาต้องรอรถของขนส่ง...รอนานมากกกกก) ตอนพี่เค้าสอบผมก็ถ่ายรูปไว้ มันรู้สึกดีมากแบบบอกไม่ถูก *แต่ผมลบไปแล้ว(รู้สึกผิดมาตลอดที่ลบรูปนั้นไป เพราะมันเป็นรูปเดียวที่มี) .....และก็ไปถ่ายรูปทำบัตรก็เจอกันผมก็ยิ้มให้แต่เหมือนพี่เค้าจะไม่สนใจ ผมมองพี่เค้าตลอด(อยู่ไม่ห่างกัน ได้คิวใกล้กัน) พอตอนถ่ายรูปก็คลาดสายตาไป พอเสร็จทุกอย่าง(ได้บัตร) จิตใจผมมันไม่อยู่กับตัวแล้วครับมันพยายามหาพี่คนนั้นผมพยายามตามหาพี่เค้าไปทั่ววิ่งหาตั้งแต่ที่สอบทฤษฏียันสอบปฏิบัติก็หาไม่เจอ ผมรู้สึกหมดหวังมากผมเรยเดินออกมายืนหน้าที่ทำการอย่างหมดหวัง(วินาทีนั้นผมไม่คิดอะไรเรยผมคิดอย่างเดียวขอให้เจอพี่เค้าอีกสักครั้ง) ความหวังเริ่มหดหู่(ในใจมันเหมือนร้องไห้มันเศร้ามาก อธิบายไม่ถูก)... แต่แล้วอยู่ดีๆพี่เค้าก็มาปรากฎตัวตรงหน้าผม(ผมรู้สึกเหมือนฝันไปเรยครับ) ผมเรยตัดสินใจขอเบอร์พี่เค้า.. พี่เค้าพูดออกมา(ด้วยน้ำเสียงที่หวานมากกก)ว่า"มีไลน์ป้ะ"ยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมตอบแบบไม่คิดอะไรเรยครับ และผมก็พิมพ์ไลน์ให้พี่เค้า(ผมขอเฟส แต่พี่เค้าไม่ได้เล่นเฟส) เราก็เรยเดินคุยกันได้ครึ่งทาง(พี่เค้านั่งBTS พี่เค้าอยู่ไกลจากขนส่ง) ผมเรยบอกพี่เค้าว่าเดี๋ยวผมขี่รถไปส่ง(ส่งถึงหน้าขนส่ง) พี่แกก็ลงเดินไปขึ้นBTSก่อนไปพี่เค้าหันกลับมาแล้วโบกมือบ๊ายบาย(มันรู้สึกดีมากๆ)ผมก็บ๊ายบาย ผมอยากไปส่งมากแต่ตรงนั้นไม่มีที่จอด(ที่ผมจอดอยู่ก้เป็นที่ห้ามจอด) และก็ดูพี่เค้าเดินไปจนสุดสายตาผมก็ขี่รถไปเรื่อยๆ ผมนึกขึ้นได้ว่าเรามีไลน์พี่เค้าแล้วนิ ผมเรยจอดรถข้างทางโทรไลน์ไป2สายไม่ได้รับ(นาทีนั้นผมรู้สึกอยากย้อยเวลากลับไปขอเลี้ยงข้าว,ขอไปส่ง,ขอเดินเล่นข้างๆ ฯ ก่อนมันจะดีมากๆเลยถ้าได้ทำแบบนั้น)... และผมก็คุยกับพี่เค้ามาเรื่อยๆ ......... คุยได้ประมาณ2เดือน ผมก็ไม่ได้ทักไปอีกเรย(แต่พี่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมส่องไลน์ดูความเคลื่อนไหวพี่เค้าประจำ #ส่องเองเจ็บเองนักเลงพอ)<br>
.....จนมาถึงวันนี้ ผมได้ขึ้นมาทำงานรอเรียนปีหน้า ผมก็ส่องไลน์พี่เค้าตามปกติ แต่ครั้งนี้มันทำไมรู้สึกคิดถึง คิดถึง คิดถึงมากขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนไม่ได้คุยก็ไม่คิดถึงขนาดนี้ (คิดถึง คิดถึงแบบบอกไม่ถูกคิดถึงมากคิดถึงแทบจะเป็นบ้า คิดถึงแบบโคตรๆ) บางครั้งก็แอบน้ำตาซึมเหมือนกัน (ทั้งๆที่ผู้ชายอย่างผม ปกติมันไม่ได้อ่อนแอง่ายขนาดนี้) คิดถึงจนทนไม่ไหวผมเลยตัดสินใจทักพี่เค้าไป(ในตอนนั้นผมคิดว่าผมอยากเจอพี่เค้าสักครั้ง และจะเก็บความทรงจำนั้นไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงแบบไม่เวิร์ค เพราะผมจะลบทุกอย่างจะได้ลืมได้สักที ให้เหลือแค่ความทรงจำในใจ ) แต่แล้ว...ผมทักพี่เค้าไปด้วยรูปภาพ2ภาพ ...อ่านแต่ไม่ตอบครับ(เศร้ามากเหมือนบนฟ้าแกล้งกันชัดๆ) ผมเรยตัดสินใจส่งรูปที่3ไปอีกอ่านแต่ไม่ตอบ(ในใจคิดไปต่างๆนาๆ กะจะส่งอีก1รูปจะลบรูปข้อความความทรงจำ บอกลาและลบทุกอย่างออกจากสมองไปซะ) ผมส่งรูปที่4ครับ("คิดถึงมากมายแต่ไม่รู้จะบอกในฐานะอะไร ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน") (ผมคิดว่ามันคงถึงเวลาที่จะต้องลบทุกอย่างแล้ว) แต่แล้วพี่เค้าก็ตอบมา
พี่เมย์:ว่าไงง
ผม:ปล่าวครับไม่มีอะไร เป็นยังไงบ้างครับ สบายดีมั้ย
พี่เค้า:สบายดีจ้าา<br>
ผม:ทำไรอยู่ครับ<br>
พี่เมย์:นอนเล่นจ้า<br>
ผม:กินข้าวยัง<br>
พี่เมย์:ยังจ้า<br>
ผม:ส่งสติ๊กเกอร์เป็ดงงไป<br>
พี่เมย์: 55555 งงไร<br>
ผม:ปล่าวครับ<br>
พี่เมย์:จ้า<br>
(ผมรู้สึกว่าทำไมไม่ถามผมบ้าง รำคาญรึปล่าว)<br>
ผม:ถ้าทำให้รำคาญผมขอโทษพี่ด้วยน้ะ พร้อมแนบ url.เพลงคิดถึงไป<br>
พี่เมย์:ไม่ได้รำคาญนาา ...(อาจจะไม่อยากคุยก้ได้)<br>
ผม:เดี๋ยวนี้พี่ทำงานรึทำไรครับ ฝันดีน้ะ... ...<br>
พี่เมย์:ทำงาน มคพี่หลับ<br>
<br>
ผม : ทำไรอยู่ครับ<br>
พี่เมย์ : กินข้าว<br>
...และนาทีนั้นผมก็ตั้งคำถามโง่ๆขึ้นมา เป็นคำถามที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังดันถาม...<br>
ผม : พี่ถามไรหน่อยได้ม้ะ ตรงๆเรยน้ะ พี่มีแฟนยัง<br>
...รอคำตอบประมาณ1วัน ตอนนั้นผมเล่นแชทกับเพื่อนอย่างสนุกเรยครับ มีไลน์หนึ่งเด้งขึ้นบนหน้าจอ<br>
พี่เมย์: มีแล้ว ...ตอนนั้นจากที่ผมเล่นแชทอย่างสนุกเรย อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลไหลออกมาได้ไงไม่รู้ ในใจมันเจ็บปวดมาก ทรมาน หมดเลี่ยวแรงที่จะทำอะไรเรย
พี่เมย์: โทษที ช่วงนี้งานพี่ยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลาตอบ ... ใจมันชาๆและผมก้พิมพ์ทั้งน้ำตาที่ไหลมาเป็นทางแบบไม่หยุดเรย<br>
ผม: ครับผมเข้าใจ ...และผมก้ยังถามคำถามที่โง่มากๆ คำถามที่ตอกย้ำซ้ำเติมตัวเองมากๆ พิมพ์ทั้งน้ำตาแทป จะถือโทรสับไม่ไหว ทรมานมาก แต่ก้พอรู้คำตอบอยู่แล้วหละ ทั้งที่เจ็บมากแต่ก็อยากรู้มากเหมือนกัน <br>
ผม : ผมขอถามอะไรอีกอย่างน้ะ ถึงคำตอบมันจะเปนยังไงก็ตาม ที่ผ่านมาพี่คิดยังไงกับผม ผมก้แค่อยากรู้<br>
...ตอนนั้นคิดเรยครับ ถ้าตอบมาแบบที่คิดนี่คงไม่มีแรงจะทำอะไรเรย และก็ตอบมา<br>
พี่เมย์: พี่คุยแบบพี่น้องนาา ...ผมไม่เป็นอันจะทำไรเรยครับ นอนร้องให้เหมือนคนจะบ้า น้ำตาไหลเป็นทางไม่หยุด เข้าใจถึงความรู้สึกที่ว่าร้องไห้จนไม่มีน้ำตา...แล้วที่ผ่านมาหละ ความรู้สึกแววตาอารมณ์ตอนนั้นหละ แค่ล้อเล่นหรอ ...(อารมณ์เหมือนคุณรักใครมากๆ แต่มารุ้ทีหลังว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับคุณเรย แต่มันยากน้ะที่จะทำห้ใครมาเข้าใจความรู้สึก) มันไม่ได้มีบาดแผลอะไรให้เราเห็นเลย แต่ข้างในอ่ะมันปวดไปหมดแล้ว ถ้าไม่ทักเค้าไปตั้งแต่แรกก็คงจะเป็นความทรงจำที่ดีไปแล้ว แต่ก็เหอะถึงมันจะเจ็บ ทรมานมากแต่ก็มีความสุขน้ะที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันธ์แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆก็ตาม สรุปแล้วที่ผ่านมาเราคิดไปเองทั่งหมดหรอ มันก้สมควรแล้วหละที่จะเจ็บแบบนี้ จริงๆก็อยากจะเจอพี่เค้าน้ะ แค่สักครั้งก็ยังดี แต่คงไม่มีโอกาศแล้วหละ เท่านี้มันยังเจ็บไม่พออีกหรอใจ ทำไมทำไมลืมเค้าไม่ได้ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ<br>
ผมนี่ก็แปลกทั้งๆที่รุ้ว่าจะเจ็บแต่ก้ยังอยากรู้<br>
สิ่งที่ผมลืมบอกครับ ผมมีแฟนอยู่แล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เจอพี่เค้าอีก และแฟนผมก้จับได้ถึง2ครั้งที่ผมแอบคุย แต่ทำไม ทำไมมันยังอยากคุยอยากเจอ ทั้งๆที่แฟนก็มี<br>
แต่ทำไมมันคิดถึงเค้าขนาดนั้น ทำไมอยากเจอมาก ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่เข้าใจเลยอ่ะ<br>
...แค่เห็นข้อความน้ำตาก็ไหลแล้วครับ ถ้าทำใจได้ผมจะลบทุกอย่างออก และจะพยายามลืมรักโง่ๆ ที่เริ่มจากสิ่งของ อันเฟรนด์ ปล่อย ที่คิดไปเอง แต่ไม่ใช่ไม่รู้สึก เพราะมันผ่านมาให้แค่จำ เคยร้องไห้จนไม่มีน้ำตา แต่สุดท้ายก็ถึงเวลาลืม และเก็บความทรงจำไว้ในหัวใจมักง่าย และ..ปล่อย.....
ก็ยังดีที่มีโอกาศได้เจอ แม้สุดท้ายต้องจากไป แต่อย่างน้อยก็เคยมีความสุขที่ได้รัก ได้ผูกพันธ์ ได้คิดถึง แค่นี้พอแล้วหละ ถ้าใครที่กำลังแอบรักหรือชอบใครมากๆก็ขอให้เค้ารักเค้าชอบเราตอบน้ะครับ .....(ข้อความนี้จุดประสงไม่ชัดเจน ถ้าใครอ่านจบถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากที่อ่านจนจบ หัวข้ออาจไม่เหมือนเนื้อหาต้องขอโทษด้วยครับ ...นี่กระทู้แรกของผมเรย)
เคยมั้ยครับ ทำไมต้องคิดถึงเค้ามากขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ผมรู้จักกับพี่คนหนึ่งตอนนั้นผมอยู่ม.5พี่เค้าอยู่ปี3วิศวะจุฬา รู้จักกันตอนไปสอบใบขับขี่ (สำนักงานขนส่งกรุงเทพมหานครพื้นที่3)ปี58 ...หลังกินข้าวรอสอบปฏิบัติ ผมเห็นพี่เค้าครั้งแรกตอนพักกินข้าวพี่เค้านั่งกินข้าวคนเดียว #ผมรู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ พอตอนผมสอบปฏิบัติเสร็จเราเดินสวนกันแล้วยิ้มให้กัน(ผมรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก)ผมก็เรยกล้าทักพี่เค้า คุยไปคุยมาพี่เค้าก็ยืมรถผมสอบปฏิบัติ(ถ้าใครไม่ได้เอารถมาต้องรอรถของขนส่ง...รอนานมากกกกก) ตอนพี่เค้าสอบผมก็ถ่ายรูปไว้ มันรู้สึกดีมากแบบบอกไม่ถูก *แต่ผมลบไปแล้ว(รู้สึกผิดมาตลอดที่ลบรูปนั้นไป เพราะมันเป็นรูปเดียวที่มี) .....และก็ไปถ่ายรูปทำบัตรก็เจอกันผมก็ยิ้มให้แต่เหมือนพี่เค้าจะไม่สนใจ ผมมองพี่เค้าตลอด(อยู่ไม่ห่างกัน ได้คิวใกล้กัน) พอตอนถ่ายรูปก็คลาดสายตาไป พอเสร็จทุกอย่าง(ได้บัตร) จิตใจผมมันไม่อยู่กับตัวแล้วครับมันพยายามหาพี่คนนั้นผมพยายามตามหาพี่เค้าไปทั่ววิ่งหาตั้งแต่ที่สอบทฤษฏียันสอบปฏิบัติก็หาไม่เจอ ผมรู้สึกหมดหวังมากผมเรยเดินออกมายืนหน้าที่ทำการอย่างหมดหวัง(วินาทีนั้นผมไม่คิดอะไรเรยผมคิดอย่างเดียวขอให้เจอพี่เค้าอีกสักครั้ง) ความหวังเริ่มหดหู่(ในใจมันเหมือนร้องไห้มันเศร้ามาก อธิบายไม่ถูก)... แต่แล้วอยู่ดีๆพี่เค้าก็มาปรากฎตัวตรงหน้าผม(ผมรู้สึกเหมือนฝันไปเรยครับ) ผมเรยตัดสินใจขอเบอร์พี่เค้า.. พี่เค้าพูดออกมา(ด้วยน้ำเสียงที่หวานมากกก)ว่า"มีไลน์ป้ะ"ยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมตอบแบบไม่คิดอะไรเรยครับ และผมก็พิมพ์ไลน์ให้พี่เค้า(ผมขอเฟส แต่พี่เค้าไม่ได้เล่นเฟส) เราก็เรยเดินคุยกันได้ครึ่งทาง(พี่เค้านั่งBTS พี่เค้าอยู่ไกลจากขนส่ง) ผมเรยบอกพี่เค้าว่าเดี๋ยวผมขี่รถไปส่ง(ส่งถึงหน้าขนส่ง) พี่แกก็ลงเดินไปขึ้นBTSก่อนไปพี่เค้าหันกลับมาแล้วโบกมือบ๊ายบาย(มันรู้สึกดีมากๆ)ผมก็บ๊ายบาย ผมอยากไปส่งมากแต่ตรงนั้นไม่มีที่จอด(ที่ผมจอดอยู่ก้เป็นที่ห้ามจอด) และก็ดูพี่เค้าเดินไปจนสุดสายตาผมก็ขี่รถไปเรื่อยๆ ผมนึกขึ้นได้ว่าเรามีไลน์พี่เค้าแล้วนิ ผมเรยจอดรถข้างทางโทรไลน์ไป2สายไม่ได้รับ(นาทีนั้นผมรู้สึกอยากย้อยเวลากลับไปขอเลี้ยงข้าว,ขอไปส่ง,ขอเดินเล่นข้างๆ ฯ ก่อนมันจะดีมากๆเลยถ้าได้ทำแบบนั้น)... และผมก็คุยกับพี่เค้ามาเรื่อยๆ ......... คุยได้ประมาณ2เดือน ผมก็ไม่ได้ทักไปอีกเรย(แต่พี่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมส่องไลน์ดูความเคลื่อนไหวพี่เค้าประจำ #ส่องเองเจ็บเองนักเลงพอ)<br>
.....จนมาถึงวันนี้ ผมได้ขึ้นมาทำงานรอเรียนปีหน้า ผมก็ส่องไลน์พี่เค้าตามปกติ แต่ครั้งนี้มันทำไมรู้สึกคิดถึง คิดถึง คิดถึงมากขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนไม่ได้คุยก็ไม่คิดถึงขนาดนี้ (คิดถึง คิดถึงแบบบอกไม่ถูกคิดถึงมากคิดถึงแทบจะเป็นบ้า คิดถึงแบบโคตรๆ) บางครั้งก็แอบน้ำตาซึมเหมือนกัน (ทั้งๆที่ผู้ชายอย่างผม ปกติมันไม่ได้อ่อนแอง่ายขนาดนี้) คิดถึงจนทนไม่ไหวผมเลยตัดสินใจทักพี่เค้าไป(ในตอนนั้นผมคิดว่าผมอยากเจอพี่เค้าสักครั้ง และจะเก็บความทรงจำนั้นไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงแบบไม่เวิร์ค เพราะผมจะลบทุกอย่างจะได้ลืมได้สักที ให้เหลือแค่ความทรงจำในใจ ) แต่แล้ว...ผมทักพี่เค้าไปด้วยรูปภาพ2ภาพ ...อ่านแต่ไม่ตอบครับ(เศร้ามากเหมือนบนฟ้าแกล้งกันชัดๆ) ผมเรยตัดสินใจส่งรูปที่3ไปอีกอ่านแต่ไม่ตอบ(ในใจคิดไปต่างๆนาๆ กะจะส่งอีก1รูปจะลบรูปข้อความความทรงจำ บอกลาและลบทุกอย่างออกจากสมองไปซะ) ผมส่งรูปที่4ครับ("คิดถึงมากมายแต่ไม่รู้จะบอกในฐานะอะไร ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน") (ผมคิดว่ามันคงถึงเวลาที่จะต้องลบทุกอย่างแล้ว) แต่แล้วพี่เค้าก็ตอบมา
พี่เมย์:ว่าไงง
ผม:ปล่าวครับไม่มีอะไร เป็นยังไงบ้างครับ สบายดีมั้ย
พี่เค้า:สบายดีจ้าา<br>
ผม:ทำไรอยู่ครับ<br>
พี่เมย์:นอนเล่นจ้า<br>
ผม:กินข้าวยัง<br>
พี่เมย์:ยังจ้า<br>
ผม:ส่งสติ๊กเกอร์เป็ดงงไป<br>
พี่เมย์: 55555 งงไร<br>
ผม:ปล่าวครับ<br>
พี่เมย์:จ้า<br>
(ผมรู้สึกว่าทำไมไม่ถามผมบ้าง รำคาญรึปล่าว)<br>
ผม:ถ้าทำให้รำคาญผมขอโทษพี่ด้วยน้ะ พร้อมแนบ url.เพลงคิดถึงไป<br>
พี่เมย์:ไม่ได้รำคาญนาา ...(อาจจะไม่อยากคุยก้ได้)<br>
ผม:เดี๋ยวนี้พี่ทำงานรึทำไรครับ ฝันดีน้ะ... ...<br>
พี่เมย์:ทำงาน มคพี่หลับ<br>
<br>
ผม : ทำไรอยู่ครับ<br>
พี่เมย์ : กินข้าว<br>
...และนาทีนั้นผมก็ตั้งคำถามโง่ๆขึ้นมา เป็นคำถามที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังดันถาม...<br>
ผม : พี่ถามไรหน่อยได้ม้ะ ตรงๆเรยน้ะ พี่มีแฟนยัง<br>
...รอคำตอบประมาณ1วัน ตอนนั้นผมเล่นแชทกับเพื่อนอย่างสนุกเรยครับ มีไลน์หนึ่งเด้งขึ้นบนหน้าจอ<br>
พี่เมย์: มีแล้ว ...ตอนนั้นจากที่ผมเล่นแชทอย่างสนุกเรย อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลไหลออกมาได้ไงไม่รู้ ในใจมันเจ็บปวดมาก ทรมาน หมดเลี่ยวแรงที่จะทำอะไรเรย
พี่เมย์: โทษที ช่วงนี้งานพี่ยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลาตอบ ... ใจมันชาๆและผมก้พิมพ์ทั้งน้ำตาที่ไหลมาเป็นทางแบบไม่หยุดเรย<br>
ผม: ครับผมเข้าใจ ...และผมก้ยังถามคำถามที่โง่มากๆ คำถามที่ตอกย้ำซ้ำเติมตัวเองมากๆ พิมพ์ทั้งน้ำตาแทป จะถือโทรสับไม่ไหว ทรมานมาก แต่ก้พอรู้คำตอบอยู่แล้วหละ ทั้งที่เจ็บมากแต่ก็อยากรู้มากเหมือนกัน <br>
ผม : ผมขอถามอะไรอีกอย่างน้ะ ถึงคำตอบมันจะเปนยังไงก็ตาม ที่ผ่านมาพี่คิดยังไงกับผม ผมก้แค่อยากรู้<br>
...ตอนนั้นคิดเรยครับ ถ้าตอบมาแบบที่คิดนี่คงไม่มีแรงจะทำอะไรเรย และก็ตอบมา<br>
พี่เมย์: พี่คุยแบบพี่น้องนาา ...ผมไม่เป็นอันจะทำไรเรยครับ นอนร้องให้เหมือนคนจะบ้า น้ำตาไหลเป็นทางไม่หยุด เข้าใจถึงความรู้สึกที่ว่าร้องไห้จนไม่มีน้ำตา...แล้วที่ผ่านมาหละ ความรู้สึกแววตาอารมณ์ตอนนั้นหละ แค่ล้อเล่นหรอ ...(อารมณ์เหมือนคุณรักใครมากๆ แต่มารุ้ทีหลังว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับคุณเรย แต่มันยากน้ะที่จะทำห้ใครมาเข้าใจความรู้สึก) มันไม่ได้มีบาดแผลอะไรให้เราเห็นเลย แต่ข้างในอ่ะมันปวดไปหมดแล้ว ถ้าไม่ทักเค้าไปตั้งแต่แรกก็คงจะเป็นความทรงจำที่ดีไปแล้ว แต่ก็เหอะถึงมันจะเจ็บ ทรมานมากแต่ก็มีความสุขน้ะที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันธ์แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆก็ตาม สรุปแล้วที่ผ่านมาเราคิดไปเองทั่งหมดหรอ มันก้สมควรแล้วหละที่จะเจ็บแบบนี้ จริงๆก็อยากจะเจอพี่เค้าน้ะ แค่สักครั้งก็ยังดี แต่คงไม่มีโอกาศแล้วหละ เท่านี้มันยังเจ็บไม่พออีกหรอใจ ทำไมทำไมลืมเค้าไม่ได้ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ<br>
ผมนี่ก็แปลกทั้งๆที่รุ้ว่าจะเจ็บแต่ก้ยังอยากรู้<br>
สิ่งที่ผมลืมบอกครับ ผมมีแฟนอยู่แล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เจอพี่เค้าอีก และแฟนผมก้จับได้ถึง2ครั้งที่ผมแอบคุย แต่ทำไม ทำไมมันยังอยากคุยอยากเจอ ทั้งๆที่แฟนก็มี<br>
แต่ทำไมมันคิดถึงเค้าขนาดนั้น ทำไมอยากเจอมาก ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่เข้าใจเลยอ่ะ<br>
...แค่เห็นข้อความน้ำตาก็ไหลแล้วครับ ถ้าทำใจได้ผมจะลบทุกอย่างออก และจะพยายามลืมรักโง่ๆ ที่เริ่มจากสิ่งของ อันเฟรนด์ ปล่อย ที่คิดไปเอง แต่ไม่ใช่ไม่รู้สึก เพราะมันผ่านมาให้แค่จำ เคยร้องไห้จนไม่มีน้ำตา แต่สุดท้ายก็ถึงเวลาลืม และเก็บความทรงจำไว้ในหัวใจมักง่าย และ..ปล่อย.....
ก็ยังดีที่มีโอกาศได้เจอ แม้สุดท้ายต้องจากไป แต่อย่างน้อยก็เคยมีความสุขที่ได้รัก ได้ผูกพันธ์ ได้คิดถึง แค่นี้พอแล้วหละ ถ้าใครที่กำลังแอบรักหรือชอบใครมากๆก็ขอให้เค้ารักเค้าชอบเราตอบน้ะครับ .....(ข้อความนี้จุดประสงไม่ชัดเจน ถ้าใครอ่านจบถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากที่อ่านจนจบ หัวข้ออาจไม่เหมือนเนื้อหาต้องขอโทษด้วยครับ ...นี่กระทู้แรกของผมเรย)