อาจจะยาวไปหน่อยต้องขอโทษด้วยน่ะคะแต่เราพยายามย่อแล้วจริง 😅
สวัสดีคะ วันนี้อยากจะมาเล่าประสบการณ์และเตือนสติน้องๆที่กำลังคิดจะลาออกจาก รร เพราะ ไม่อยากเรียนแล้ว เรียนไม่เก่งและเกเรเรียน
เราตอนนี้อายุ 23 คะแต่งงานลูก1คน
บอกก่อนว่าทางบ้างจขกท เรื่องเงินไม่ได้มีปัญหาอะไร
พ่อของเราเป็นนักธุรกิจค่อนข้างจะมีเงินเลยที่เดียว
เราได้ย้ายมาอยู่เมืองนอก (มาเก๊า) ตั้งแต่ป6 มาเรียนที่นี้ตอนแรกยากมากคะ พื้นฐานเราไม่ได้เลย ไม่รู้ภาษาอังกฤษไม่รู้ภาษาจีน คือคุยกับใครไม่ได้เลย
เราก็มาเริ่มเรียน รรที่ใช้ภาษาอังกฤษล้วนมีจีนบ้าง
กว่าจะปรับตัวได้ก็ครึ่งปี พอเริ่มมีเพื่อนแรกๆก็ดีน่ะคะ แต่หลังๆมาเริ่มเกเร คือคบเพื่อนที่ไม่ตั้งใจเรียนและเพื่อนที่เกเรเอามากๆ ตอนนั้นม.2 คือเราเกเรสุดๆ รร ก็ไม่ไป ถึงไปก็ไม่ตั้งใจเรียน(ทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่คนหัวไม่ดี) หลังๆเพื่อนคนนั้นก็เลิกคบคะ มีปัญหากันเลยไม่คบ
ม3 ก็เริ่มดีขึ้นหน่อย ยอมไปรรบ้าง แต่ก็ยังไม่สนการเรียนอยู่ดีเพราะในใจเราคิดว่าเรียนจบๆไปก็แค่นั้น พอถึงม.4 เราก็เริ่มมีปัญหากับที่รร(ก็คือเกเรอะไร โดดเรียนโดนจับใด้หลายรอบ) ทะเลาะกับคุณครูเกือบทุกคน ถึงขั้นด่ากับกลางห้องกลางวิชาเลย
จนทางรรไม่อยากให้เราเรียนที่นั้นอีกต่อไป เราก็ย้ายรรคะ ไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์ ค่าเทอมแพงมาก รรดีมาก ครูฝรั่งหมดเลย จบแล้วไปต่ออังกฤษต่อเมกาต่อเคนนาดาได้ง่ายๆเลย
เราก็เรียนไปคะ แรกๆก็โอเคดี นักเรียนและเพื่อนๆก็พวกเกเรนิดๆแต่ทุกคนเรียนได้ดี แบบสามารถออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วเช้าก็มาเรียนมาสอบได้แบบปกติมาก ตอนนั้นเพื่อนเราทุกคนให้ความสำคัญกับการเรียนน่ะคะ แต่เราคือยังแย่เหมือนเดิม ตอนนั้นในหัวเราชอบบอกกับตัวเองว่า (เรียนไม่ได้หรอก เราหัวไม่ดี มันยากอะ เมื่อก่อนไม่ได้ตั้งใจเรียนพอตอนนี้เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว) แต่ตอนนั้นเรามีความสุขกับการไป รร (แค่ไปน่ะคะ ไม่ใช่ตอนเรียน) จนสุดท้ายๆ คะแนนเราแย่ลงเรื่อยๆเพราะไม่ตั้งใจตั้งแต่แรก จนรู้สึกสิ้นหวังตอน ม.5 จนไม่อยากเรียนแล้ว คิดว่าออกไปทำงานดีกว่าแล้วเราก็ลาออกจริงๆ ทั้งๆที่โรงเรียนบอกเราว่สแค่เรามาโรงเรียนทุกวันส่งการบ้านทุกครั้งจะให้เราผ่าน อยากให้โอกาสเรา แต่เราไม่เอาเราเลือกจะไม่เรียน แล้วออกมาทำงานที่นี่ทำงานเงินเดือนพออยู่ได้คะ เราก็ทำๆไป ปีกว่าๆเริ่มอยากกลับไปเรียน แต่เรียนไม่ได้แล้วเพราะอายุเราเกินเกณฑ์ไปแล้ว เราก็ทำงานต่อคะ จนตอนนี้มีลูก1คน
สิ่งที่เราเสียดายมากๆคือ
1. ช่วงเวลาม.ปลายที่มีความสุขกับเพื่อนๆ เรียนจบด้วยกัน
2. วุตการศึกษา (จบแล้วจะเรียนต่อมหาลัยเมื่อไหร่ก็ได้)
3. ความรู้ที่เราควรจะคว้ามาตอนที่เรามีโอกาส เพราะความรู้ยังไงๆก็อยู่กับเราไปตลอด
จนถึงทุกวันนี้ อยากเรียนมากคะ
ให้เรียนหมอเรียนอะไรที่ยากๆก็ยอมคะ แล้วจะตั้งใจเรียนด้วย แต่หลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราต้องทำงานต้องเลี้ยงลูกและอื่นๆอีก ที่นี้ไม่มีกสน ปวชอะไรเหมือนบ้านเราคะ เราเลยไม่รู้จะเริ่มกลับไปเรียนยังไงดี อยากเริ่มต้นใหม่อยากเรียนอยากมีความรู้
พอลูกเราโตขึ้นมาเราจะได้บอกเค้าได้ว่า แม่เคยเกเรแม่ไม่ยอมเรียน แต่สุดท้ายแม่ทำได้ เพราะการเรียนมันสำคัญกับชีวิต มันสามารถเอามาต่อยอดได้ แล้วการที่เราได้เรียน การที่เรามีความรู้มันเป็นอะไรที่ดีมากคะ
นี่แหละคะ ประสบการณ์ของคนที่ไม่ยอมเรียนอย่างเรา
น้องๆคนไหนที่กำลังคิดจะไม่เรียนหรือที่กำลังเกเรอยู่ ก็ควรจะทบทวนดีๆน่ะคะ
เวลาคือสิ่งที่เราไม่สามารถย้อนกลับได้ เอาคืนมาไม่ได้คะ ใครจะทำอะไรคิดให้ดีๆก่อนน่ะคะ
จบ.
(เล่า) เมื่อก่อนไม่ตั้งใจเรียนและลาออกจากรร วันนี้เสียใจมากคะ
สวัสดีคะ วันนี้อยากจะมาเล่าประสบการณ์และเตือนสติน้องๆที่กำลังคิดจะลาออกจาก รร เพราะ ไม่อยากเรียนแล้ว เรียนไม่เก่งและเกเรเรียน
เราตอนนี้อายุ 23 คะแต่งงานลูก1คน
บอกก่อนว่าทางบ้างจขกท เรื่องเงินไม่ได้มีปัญหาอะไร
พ่อของเราเป็นนักธุรกิจค่อนข้างจะมีเงินเลยที่เดียว
เราได้ย้ายมาอยู่เมืองนอก (มาเก๊า) ตั้งแต่ป6 มาเรียนที่นี้ตอนแรกยากมากคะ พื้นฐานเราไม่ได้เลย ไม่รู้ภาษาอังกฤษไม่รู้ภาษาจีน คือคุยกับใครไม่ได้เลย
เราก็มาเริ่มเรียน รรที่ใช้ภาษาอังกฤษล้วนมีจีนบ้าง
กว่าจะปรับตัวได้ก็ครึ่งปี พอเริ่มมีเพื่อนแรกๆก็ดีน่ะคะ แต่หลังๆมาเริ่มเกเร คือคบเพื่อนที่ไม่ตั้งใจเรียนและเพื่อนที่เกเรเอามากๆ ตอนนั้นม.2 คือเราเกเรสุดๆ รร ก็ไม่ไป ถึงไปก็ไม่ตั้งใจเรียน(ทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่คนหัวไม่ดี) หลังๆเพื่อนคนนั้นก็เลิกคบคะ มีปัญหากันเลยไม่คบ
ม3 ก็เริ่มดีขึ้นหน่อย ยอมไปรรบ้าง แต่ก็ยังไม่สนการเรียนอยู่ดีเพราะในใจเราคิดว่าเรียนจบๆไปก็แค่นั้น พอถึงม.4 เราก็เริ่มมีปัญหากับที่รร(ก็คือเกเรอะไร โดดเรียนโดนจับใด้หลายรอบ) ทะเลาะกับคุณครูเกือบทุกคน ถึงขั้นด่ากับกลางห้องกลางวิชาเลย
จนทางรรไม่อยากให้เราเรียนที่นั้นอีกต่อไป เราก็ย้ายรรคะ ไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์ ค่าเทอมแพงมาก รรดีมาก ครูฝรั่งหมดเลย จบแล้วไปต่ออังกฤษต่อเมกาต่อเคนนาดาได้ง่ายๆเลย
เราก็เรียนไปคะ แรกๆก็โอเคดี นักเรียนและเพื่อนๆก็พวกเกเรนิดๆแต่ทุกคนเรียนได้ดี แบบสามารถออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วเช้าก็มาเรียนมาสอบได้แบบปกติมาก ตอนนั้นเพื่อนเราทุกคนให้ความสำคัญกับการเรียนน่ะคะ แต่เราคือยังแย่เหมือนเดิม ตอนนั้นในหัวเราชอบบอกกับตัวเองว่า (เรียนไม่ได้หรอก เราหัวไม่ดี มันยากอะ เมื่อก่อนไม่ได้ตั้งใจเรียนพอตอนนี้เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว) แต่ตอนนั้นเรามีความสุขกับการไป รร (แค่ไปน่ะคะ ไม่ใช่ตอนเรียน) จนสุดท้ายๆ คะแนนเราแย่ลงเรื่อยๆเพราะไม่ตั้งใจตั้งแต่แรก จนรู้สึกสิ้นหวังตอน ม.5 จนไม่อยากเรียนแล้ว คิดว่าออกไปทำงานดีกว่าแล้วเราก็ลาออกจริงๆ ทั้งๆที่โรงเรียนบอกเราว่สแค่เรามาโรงเรียนทุกวันส่งการบ้านทุกครั้งจะให้เราผ่าน อยากให้โอกาสเรา แต่เราไม่เอาเราเลือกจะไม่เรียน แล้วออกมาทำงานที่นี่ทำงานเงินเดือนพออยู่ได้คะ เราก็ทำๆไป ปีกว่าๆเริ่มอยากกลับไปเรียน แต่เรียนไม่ได้แล้วเพราะอายุเราเกินเกณฑ์ไปแล้ว เราก็ทำงานต่อคะ จนตอนนี้มีลูก1คน
สิ่งที่เราเสียดายมากๆคือ
1. ช่วงเวลาม.ปลายที่มีความสุขกับเพื่อนๆ เรียนจบด้วยกัน
2. วุตการศึกษา (จบแล้วจะเรียนต่อมหาลัยเมื่อไหร่ก็ได้)
3. ความรู้ที่เราควรจะคว้ามาตอนที่เรามีโอกาส เพราะความรู้ยังไงๆก็อยู่กับเราไปตลอด
จนถึงทุกวันนี้ อยากเรียนมากคะ
ให้เรียนหมอเรียนอะไรที่ยากๆก็ยอมคะ แล้วจะตั้งใจเรียนด้วย แต่หลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราต้องทำงานต้องเลี้ยงลูกและอื่นๆอีก ที่นี้ไม่มีกสน ปวชอะไรเหมือนบ้านเราคะ เราเลยไม่รู้จะเริ่มกลับไปเรียนยังไงดี อยากเริ่มต้นใหม่อยากเรียนอยากมีความรู้
พอลูกเราโตขึ้นมาเราจะได้บอกเค้าได้ว่า แม่เคยเกเรแม่ไม่ยอมเรียน แต่สุดท้ายแม่ทำได้ เพราะการเรียนมันสำคัญกับชีวิต มันสามารถเอามาต่อยอดได้ แล้วการที่เราได้เรียน การที่เรามีความรู้มันเป็นอะไรที่ดีมากคะ
นี่แหละคะ ประสบการณ์ของคนที่ไม่ยอมเรียนอย่างเรา
น้องๆคนไหนที่กำลังคิดจะไม่เรียนหรือที่กำลังเกเรอยู่ ก็ควรจะทบทวนดีๆน่ะคะ
เวลาคือสิ่งที่เราไม่สามารถย้อนกลับได้ เอาคืนมาไม่ได้คะ ใครจะทำอะไรคิดให้ดีๆก่อนน่ะคะ
จบ.