เมื่อวานนี้ผมไปบริจาคเลือดที่สภากาชาดไทย เวลาประมาณ 15.00 น. ครับ
และบริจาคเสร็จประมาณ 15.30 น.จึงเดินออกมารอรถเมล์สาย 141 (จุฬา-แสมดำ)
บริเวณหน้าจามจุรีสแควร์ ตรงข้ามวัดหัวลำโพง เพื่อไปลงตลาดบางปะกอก
ซึ่งรถสายนี้ค่อนข้างสะดวกเพราะจะวิ่งขึ้นทางด่วนบริเวณคลองเตย
เวลาที่ผมขึ้นนั้นประมาณ 16.00-16.15น. ซึ่งรถบริเวณนั้นติดมาก และพอดีกับเป็นเวลาที่คนกำลังเลิกงาน
ผมยืนอยู่ริมประตูกลางติดกับที่นั่งผู้โดยสาร ซึ่งเป็นคุณป้าท่านหนึ่ง
รถเมล์วิ่งผ่านสวนลุมพินีตลอดจนพระรามสามคนแน่นมาก
ขณะขะขึ้นทางด่วนนั้น ผมรู้สึกหน้ามืดและไร้แรงคล้ายจะเป็นลม จึงบอกคนป้าที่นั่งบนเก้าอี้ว่า "ป้าครับ ผมจะเป็นลม"
จากนั้นก็ไม่ได้สติ ฟื้นอีกทีคือ มองเห็นรถอยู่บนทางด่วน
มีคนกำลังให้ความช่วยเหลือมผมทั้งหมด 3 คน ได้แก่ คุณป้าที่ลุกให้ผมนั่ง,คุณป้ากระเป๋ารถเมล์ (ซึ่งให้ยาดมและนวดผมอยู่)
และน้องผู้หญิงคนหนึ่ง (พัด)
ด้วยความที่คนแน่นรถไปหมด ประกอบกับเป็นรถแอร์ ไม่มีช่องให้อากาศเข้า จึงทำให้ผมรู้สึกแน่นหน้าอกและขาดอากาศ จึงหน้ามืดเป็นลมต่ออีก 3-4ครั้ง
อยากจะอาเจียรแต่อาเจียรไม่ออก ในหัวผมพยายามทำจิตให้ว่าง ไม่ฟุ้งซ่าน และทำอานาปานสติ
และคิดว่าจะไปพักบ้านคุณยายที่ถนนพุทธบูชา ก่อนเดินทางกลับบ้านที่พระประแดงต่อไป
คุณป้าที่ลุกให้ผมนั่งอาสาไปส่งที่บ้านคุณยายของผม แต่ดูเหมือนคุณป้าจะมีนัดและติดธุระ ผมจึงเกรงใจ แล้วบอกว่า ผมจะไปแท๊กซี่
คุณป้ากระเป๋ารถเมล์จึงบอกว่าจะให้รถจอดที่ป้าที่ใกล้ที่สุดพร้อมจะให้เงินค่าแท๊กซี่ ซึ่งผมบอกว่าผมมี
เมื่อรถลงทางด่วนแล้วถึงกม.9 น้องผู้หญิงคนนั้นก็ประคองผมลงไปที่แท๊กซี่ พอได้เจออากาศอาการของผมก็ค่อยๆดีขึ้น
อาการเป็นลมครั้งนี้หนักกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็นมา ทำให้ผมเข้าใจว่า สมองขาดออกซิเจนเป็นอย่างไร

ผมจึงอยากขอบคุณทั้ง 3 คนมากครับ ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้กล่าวขอบคุณในขณะนั้น เพราะผมยังรู้สึกมึนหัว และหน้ามืดอยู่
ขอบคุณจากใจ ที่เมตตาเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  ขอบคุณครับ