จขกท.จะบอกกับตัวเองว่าอย่าพยายามในสิ่งที่ไม่ใช่ เราเรียนสายวิทย์คณิตแต่ก็รู้สึกฝืนตัวเองมาก แต่ก็โชคดีได้มาเรียนมหาลัยในคณะสายศิลป์ที่ชอบ พอมองย้อนกลับไปก็รู้สึกเสียดายเงิน เสียดายเวลาที่ต้องไปนั่งเรียนพิเศษในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ กับวิชาที่เราไม่ถนัด (ตอนยื่นคะแนนใช้ไม่กี่วิชาเอง นี่เรานั่งอ่านวิทย์ 3 วิชาเพื่ออะไร) อีกอย่างหนึ่งก็คือเราเป็นคนชอบวาดรูปมากๆมาตั้งแต่เด็ก แต่พอขึ้นม.ปลายต้องเรียนเยอะ อ่านหนังสือเยอะ เลยหยุดงานอดิเรกไว้ก่อน ทำให้ตอนนี้ฝีมือไม่พัฒนาขึ้นเลย ในขณะที่คนที่อายุเท่าๆกับเราวาดกันได้ไปไหนถึงไหนแล้ว เห็นแล้วก็ได้แต่เสียดาย จะกลับมาวาดประจำเหมือนเดิมก็ไม่ได้ เพราะเริ่มติดโทรศัพท์ พูดแล้วก็เศร้า ใครมีอะไรอยากจะบอกกับตัวเองมาแชร์กันได้ค่ะ