เรามีค่ะ เรื่องแรกค่ะ
ขอให้เราช่วยโขมยของในร้านไก่ผู้พัน  ตอนนั้นนานมากแล้วตั้งแต่ร้านยังใช้ช้อนส้อมและภาชนะใส่อาหารของร้าน (ไม่ใช่กินแล้วทิ้งเหมือนปัจจุบัน) ไปกัน 3 คนค่ะ(ลืมบอกเป็นเพื่อนตอนมอต้น) มีเราและอีก2คนสมมติชื่อเอและบี   เอเป็นสาวเปรี้ยวกล้าและมั่นค่ะสั่งมันบดมากินพร้อมไก่แล้วชอบถ้วยใส่มันบดที่เป็นถ้วยกระเบื้องที่มันเล็กน่ารัก เอกินเสร็จเอาทิชชูเช็ดเก็บใส่กระเป๋าสะพาย เราก็เห็นแล้วแต่ไม่สนใจค่ะตอนนั้นยังเด็กก็คิดว่าเรื่องของไรงี้
ทีนี้บีอยากได้เหมือนกันค่ะกินแล้วก็เช็ดเหมือนกันเราก็รู้ละจะเอามั่ง  บีหันมาบอกเราเฮ้ยโขมยให้หน่อยเดะ เรางงมากปฏิเสธอย่างเดียวเลยเราไม่เอาว่ะไม่อยากได้  มันบอกจะเอาแต่ให้เราเก็บใส่กระเป๋าเรา อ่าวถ้าถูกจับได้ของกลางอยู่ที่ใคร คิดได้เนอะ  พูดย้ำๆซ้ำๆนานมากเราก็ไม่ยอมนั่งกันอีกร่วม 15 นาทีเราก็ไม่ยอมจนออกมาจากร้านก็ปั่นปึ่งกัน   แต่ตอนนั้นก็ยังเด็กๆอ่ะค่ะก็คบต่อไป  หลายปีผ่านไปมายืมเงินเราไม่ให้  หลังจากนั้นก็ไม่มีโทรมาเราไม่เคยโทรไปก็เลิกคบกันไปเองโดยปริยายค่ะ
เรื่องที่สองทำงานแล้วค่ะ ตอนกลางคืนไปเรียนภาคค่ำ ก็มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกันสมมติชื่อหนึ่งนะคะ ใช้เงินเก่งมากกินหรูฟู่ฟ่าและเหนียวหนี้ที่สุดเคยยืมเรา 500 บอกยืม 7 วันกว่าจะใช้คืนปาไป 3 เดือนแต่ระหว่างนั้นก็กินหรูฟู่ฟ่าไฮโซตลอดๆ ตอนที่เรียนใกล้จะจบละเพื่อนอีกคนบอกมันหนี้เยอะมากมีหนี้นอกระบบโน่นนี่นั่นเยอะมาก  พอเรียนจบแยกย้ายกันค่ะโทรมาหาเราให้หาเงินกู้นอกระบบให้แต่ตอนกู้ขอให้ใช้ชื่อเราเป็นลูกหนี้ค่ะ อ่าวงี้กูเป็นหนี้แต่ได้เงินไปแล้วถ้าหนีไม่จ่ายอ่ะใครซวย คิดได้เนอะ เราปฏิเสธไปค่ะ และก็เหมือนกันไม่โทรมาและเราไม่เคยโทรไป
ที่มาเล่านี้ไม่ได้เสียดายความสัมพันธ์นะคะ กลับรุ้สึกดีที่ตัดคนพวกนี้ออกจากชีวิตไปได้อ่ะค่ะ