เรื่องมันมีอยู่ว่าผมแอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งผมก็เลยลองตัดสินใจทักไปกว่าจะทักได้ก็ทำใจพอสมควร แล้วเราก็คุยเล่นกับได้สักพัก แล้วผมก็เลยเลิกที่จะทักเธอไปเพราะผมรู้ว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ แต่หลังนั้นเวลาที่เราเจอกันเธอก็มักที่จะหลบหน้าไม่ก็วิ่งหนีทันทีที่เห็นหน้าผม  ผ่านไป5เดือน คิดดูสิว่าเขาหลบหน้าผมตั้ง5เดือน ผมเลยรู้ค้างคาใจเลยทักไปถามว่า "ทำไมเวลาเจอกันแกต้องหนีเราด้วย" เขาเลยตอบกลับมาว่า "ไม่ได้หนี หนีตอนไหน" เห็นอยู่ชัดๆว่าโกหก แต่ถ้าเธอพูดออกมาแบบนั้นมันทำให้ผมมีประมาณว่าความหวังอะ ผมเลยที่จะลองทักเธอไปคุยแล้วผม็ตัดสินใจทักไปอีก

ผม : ทำไรอ่ะ
เธอ : อ่อ คุยกับเพื่อน
ผม : อยากเป็นเพื่อนแกจังเลยอ่ะ
เธอ : ก็เป็นอยู่ไม่ใช่หรอ

          ณ ตอนนั้นมันทำให้ผมนั้นรู้สึกดีมากที่เธอยังนับผมเป็นเพื่อนแทนที่จะเป็นคนรู้จัก เราผมก็ถามเธอเรื่องธรรมดาเกี่ยวกับเธอก็คุยกันดีนะ แล้วทีนี่วันเดียวกันนี่แหละในตอนที่ผมเล่นทวีตพอดี ผมเผลอไปเห็นรูปแชทที่เธอแคปลงแต่ผมไม่ได้ติดตามทวีตเธอเลยนะ แต่ตอนแรกมันดูไม่ได้มันแปลกๆหน่อยเพราะภาพมันไม่โหลดรู้อีกเธอตั้งทวีตเธอเป็นส่วนตัวนี่เองแล้วเพื่อนผมก็เลยส่งภาพที่เธอทวีตมา ในภาพเป็นรูปแชทนั้นแหละพร้อมกับพิมคำว่า"" ตอนแรกผมก็คงคิดว่าคงไม่ใช่ผมหรอกแต่มีอีกทวีตหนึ่งที่บอกว่า"เพื่อนก็ไม่ได้อยากจะเป็นพูดไปงั้นแหละ" ผมรู้สึกเจ็บกับคำนี้มาก เวลาที่เธอทวีตเป็นว่าที่เธอคุยกับผมได้ไม่นาน สำหรับคนอื่นผมไม่รู้นะแต่ผมรู้สึกเสียใจมากที่เธอทวีตแบบนั้น"เพื่อนก็ไม่อยากเป็น"ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันเป็นคล้ายกับสีเทาที่ได้เห็นคำนี้พร้อมกับความรู้สึกที่โครตสับสนในใจคิดแต่ว่า เรามันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ เรามันแย่มากเลยเหรอ เรื่องนี้ถ้าสำหรับคนอื่นอาจเฉยๆแต่สำหรับใครบางคนมันคือเรื่องที่ละเอียดมาก เป็นเรื่องของความรู้สึกดีๆที่มีให้แต่กลับไม่มีความสนใจแม้แต่อย่างไร ทุกครั้งที่ทักไปก็ไม่ได้บ่อยอะไรขนาดนั้นก็ทักไปแค่เช้าเย็นเว้นบางวันเพราะรู้ว่าเธอคงจะรำคาญ แต่ก็พอทำใจได้แหละก็รู้สึกดีนะที่ได้คุยกันแม้จะไม่ได้เต็มใจเลยยังดีกว่าไม่ได้ลองคุย ้เลยอยากถามความรู้สึกของคนที่อ่านกระทู้นี้ว่ารู้สึกยังไง