ผมอยู่ในห้วงอารมณ์ที่รู้สึกสูญเสียอย่างหนักหน่วง ความเคยชิน ความรู้สึก อารมณ์ ที่เคยมีอยู่ มันหายไปอย่างใจหาย มันช็อคอย่างบอกไม่ถูก
ช่วงเวลาที่คบกัน ผมเปิดรับเขาเข้ามาในชีวิตอย่างสุดหัวใจ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเหมือนพ่อ แม่ เหมือนพี่น้องแท้ๆ
เราเลิกกันไปเพราะเหตุผลที่เอาจริงๆ ผมก็ยังไม่เข้าใจ ว่าเป็นเพราะความแข็งกระด้างของผม หรืออะไร คิดว่าคงเป็นหลายปัจจัยที่สอดแทรกเข้ามา
อาจเป็นเพราะ มีช่วงเวลาที่เราทำให้เขาร้องไห้ ขณะที่คนอื่นทำเธอยิ้มได้ (ผมไม่เคยมีคนอื่นนะ)
ความตื่นเต้น ความรู้สึกใหม่ มันคงหายไป

แต่ก็ไม่สำคัญ
ผมแค่อยากบอกว่า ช่วงเวลาที่เสียเธอไป ห้วงเวลานี้ มันทรมาน รู้สึกอึ้งและรับไม่ได้ที่เขาคุยกับคนอื่นได้ไว ทั้งๆที่ผมนึกภาพตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ รู้สึกใจหาย ที่วิธีการพูดระหว่างเรา จากนี้มันต้องเปลี่ยนไป การที่เคยมีเธออยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่านวัย เรามีส่วนในการ สร้างนิสัย สร้างบุคลิก วิธีคิดของกันและกันขึ้นมา ทัศนคติ มุมมอง ที่เราเคยแลกเปลี่ยน(ซึ่งเอาจริงๆหลังเลิกกันไป เธอทำให้ผมตั้งคำถามกับมัน ว่ามันจริงรึป่าว กับสิ่งที่เคยแลกเปลี่ยน) ความชอบของเราทั้งคู่ หรืออะไรอีกหลายๆอย่าง   มาจนถึงเวลาที่เราต้องแยกกันไป อาจจะตลอดไปหรือ ชั่วคราว ทุกสิ่งทำให้ผมเคว้ง หาจุดโฟกัสใดๆไม่ได้ทั้งสิ้น

ผมอยากออกจากจุดนี้ ผ่านห้วงเวลานี้ไปให้ได้ ไม่ว่าจะรูปแบบไหน รูปแบบที่เรากลับมาเหมือนเดิม รูปแบบที่ผมยืนขึ้นได้อีกครั้ง หรือ อะไรก็ได้
ณ จุดนี้ผมยัง รัก เป็นห่วง เธอเหมือนเดิม แทบจะเป็นห่วงกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ไม่รู้การที่มาพิมพ์ลงแบบนี้มันจะช่วยเยียวยาผมได้มั๊ย แต่ก็ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายครับ