ช่วยด้วยคะ ทำไมถึงเป็นคนขี้น้อยใจ โกรธง่าย อารมณ์รุนแรง แล้วคิดที่จะฆ่าตัวเอง ทุกครั้งเลยคะ เวลาที่โมโห หงุดหงิด คิดว่าตัวเองไม่มีค่าสำหรับใคร
ก่อนหน้าที่จะมีลูกหนูไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะคะ หนูใจเย็น แล้วก็ไม่ค่อยเคลียด พ่อแม่ก็ดีกับหนูมากๆ แต่พอหนูท้อง ( ท้องทั้งๆที่เรียนยังไม่จบ ) แต่ตอนท้องก็ไม่ได้เครียดอะไรนะคะ มาเป็นช่วงหลังคลอดเนี้ยแหละ ทีเริ่มเป็น ตอนลูกเกิดมาได้สัก 2-3 เดือน หนูยังไม่เป็นอาการหนักแบบทุกวันนี้ มีก็แต่จะทะเลาะกับแฟนแล้วร้องไห้ แต่ทุกวันนี้ลูกได้ขวบครึ่งแล้วคะ เคลียดมากเลย เหมือนมันเก็บมาเลื่อยๆ จนทุกวันนี้มันแสดงออกมา เมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมาก็ทะเลาะกับบ้านแฟน ทะเลาะหนักมากเลยนะคะ ถึงขนาดทีว่าด่าคำหยาบคลาย เรื่องที่ทะเลาะก็เรื่องของมีค่า ( ทองคำ ) หายในบ้านนี้แหละคะ เราเลยต้องหอบย้ายลูกข้าวของกลับมาบ้านอีก ก่อนหน้านี้ก็หอบของไปของมาหลายรอบแล้ว เอาลูกไปฝากแม่แฟนก็ไม่เต็มใจเลี้ยงลูกเรา เอายาแก้แพ้ให้ลูกเรากิน เด็กแค่ขวบกว่า ให้กินยาแก้แพ้อะไรขนาดนั้น เช้ากลางวันเย็น . พอเรารู้ก็โมโหมาก ตอนนั้นก็ว่าเค้าไป เลยทำให้ของหายพ่อแม่เค้าไม่เข้าข้างเราเลย มันรู้สึกเกลียดครอบครัวแฟนมากๆ แล้วก็รู้สึกเกลียดแฟนตัวเองไปด้วย ย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเอง พ่อแม่ก็เปลี่ยนไปอีก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะคะ พ่อก็ชอบบ่นลูกเราว่าดื้อซนชอบลื้อข้าวของ ในความคิดเรานะเด็กช่วงวัยนี้มันก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วที่เสียใจทีสุด คือ แม่เราก็เป็นไปกับเค้าด้วย แม่เราก็จะรักหลานอีกคนมากกว่าและจะว่าลูกเราเสมอ ว่านิสัยไม่ดีชอบแกล้งคนอื่น ลูกเราก้ฟังรู้เรื่องนะคะ จากที่เราฟังคำด่าทุกๆวัน มันก็ทำให้เราคิดทุกๆวันคะ มันก็สะสมมาเลื่อยๆ เราดคลียดคะ เคลียดมาก คิดว่าทำไม ชีวิตมันไม่มีอะไรดีเลย แฟนเราก็ไม่ค่อยสนใจอะไร พ่อแม่เราก็ยังมาหันน่าหนีจอนที่เราเป็นทุกข์และยังใช้คำพูดซ้ำเติมตลอดทุกวัน เราต้องทน โดนด่าโดนบนทุกวัน โดนช้าวบ้านนินทาเวลาเราโมโหขึ้นมาเหมือนเราพังทุกอย่างเอง เรารู้สึกแบบนี้เพราะ เราจะพูดทุกความรู้สึกออกมาหมด เราทำร้ายแฟนเราแบบบีบคออยากให้มันตาย หนักๆเข้า เราก็มีตีลูกแรงๆ ตบหน้าลูกตัวเอง พอมันคิดได้เราเสียใจมากๆ ได้แต่นั้งขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้น เราทำอะไรลงไป เอามีดปาดคอตัวเองตีตัวเองเอามือทุบหัวเอง พอหายโมโห มันรู้สึกเจ็บมากเลยคะ แล้วเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป มันแย่มากๆเลยตอนนี้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยคะ ช่วยฟาทางออกให้หน่อยนะคะ ควรจะทำยังไงดี ที่จริงเรื่องราวมันยาวกว่านี้ แต่ผิดวันนี้คงไม่หมด 🙁
ช่วยด้วยคะทำไมโมโหร้ายแรงขึ้นเลื่อยๆ
ก่อนหน้าที่จะมีลูกหนูไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะคะ หนูใจเย็น แล้วก็ไม่ค่อยเคลียด พ่อแม่ก็ดีกับหนูมากๆ แต่พอหนูท้อง ( ท้องทั้งๆที่เรียนยังไม่จบ ) แต่ตอนท้องก็ไม่ได้เครียดอะไรนะคะ มาเป็นช่วงหลังคลอดเนี้ยแหละ ทีเริ่มเป็น ตอนลูกเกิดมาได้สัก 2-3 เดือน หนูยังไม่เป็นอาการหนักแบบทุกวันนี้ มีก็แต่จะทะเลาะกับแฟนแล้วร้องไห้ แต่ทุกวันนี้ลูกได้ขวบครึ่งแล้วคะ เคลียดมากเลย เหมือนมันเก็บมาเลื่อยๆ จนทุกวันนี้มันแสดงออกมา เมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมาก็ทะเลาะกับบ้านแฟน ทะเลาะหนักมากเลยนะคะ ถึงขนาดทีว่าด่าคำหยาบคลาย เรื่องที่ทะเลาะก็เรื่องของมีค่า ( ทองคำ ) หายในบ้านนี้แหละคะ เราเลยต้องหอบย้ายลูกข้าวของกลับมาบ้านอีก ก่อนหน้านี้ก็หอบของไปของมาหลายรอบแล้ว เอาลูกไปฝากแม่แฟนก็ไม่เต็มใจเลี้ยงลูกเรา เอายาแก้แพ้ให้ลูกเรากิน เด็กแค่ขวบกว่า ให้กินยาแก้แพ้อะไรขนาดนั้น เช้ากลางวันเย็น . พอเรารู้ก็โมโหมาก ตอนนั้นก็ว่าเค้าไป เลยทำให้ของหายพ่อแม่เค้าไม่เข้าข้างเราเลย มันรู้สึกเกลียดครอบครัวแฟนมากๆ แล้วก็รู้สึกเกลียดแฟนตัวเองไปด้วย ย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเอง พ่อแม่ก็เปลี่ยนไปอีก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะคะ พ่อก็ชอบบ่นลูกเราว่าดื้อซนชอบลื้อข้าวของ ในความคิดเรานะเด็กช่วงวัยนี้มันก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วที่เสียใจทีสุด คือ แม่เราก็เป็นไปกับเค้าด้วย แม่เราก็จะรักหลานอีกคนมากกว่าและจะว่าลูกเราเสมอ ว่านิสัยไม่ดีชอบแกล้งคนอื่น ลูกเราก้ฟังรู้เรื่องนะคะ จากที่เราฟังคำด่าทุกๆวัน มันก็ทำให้เราคิดทุกๆวันคะ มันก็สะสมมาเลื่อยๆ เราดคลียดคะ เคลียดมาก คิดว่าทำไม ชีวิตมันไม่มีอะไรดีเลย แฟนเราก็ไม่ค่อยสนใจอะไร พ่อแม่เราก็ยังมาหันน่าหนีจอนที่เราเป็นทุกข์และยังใช้คำพูดซ้ำเติมตลอดทุกวัน เราต้องทน โดนด่าโดนบนทุกวัน โดนช้าวบ้านนินทาเวลาเราโมโหขึ้นมาเหมือนเราพังทุกอย่างเอง เรารู้สึกแบบนี้เพราะ เราจะพูดทุกความรู้สึกออกมาหมด เราทำร้ายแฟนเราแบบบีบคออยากให้มันตาย หนักๆเข้า เราก็มีตีลูกแรงๆ ตบหน้าลูกตัวเอง พอมันคิดได้เราเสียใจมากๆ ได้แต่นั้งขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้น เราทำอะไรลงไป เอามีดปาดคอตัวเองตีตัวเองเอามือทุบหัวเอง พอหายโมโห มันรู้สึกเจ็บมากเลยคะ แล้วเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป มันแย่มากๆเลยตอนนี้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยคะ ช่วยฟาทางออกให้หน่อยนะคะ ควรจะทำยังไงดี ที่จริงเรื่องราวมันยาวกว่านี้ แต่ผิดวันนี้คงไม่หมด 🙁