เราว่ายน้ำไม่เป็นถึงจะเคยเรียนตั้งแต่อนุบาลแต่ว่ายไม่เป็น เพราะ กลัว!!  ซึ่งอนุบาลปลายๆเคยโดนถีบตกสระเพราะความหวังดีอยากจะให้เราว่ายเป็น  ตะเกียกตะกายให้ทรงตัวก็ทำได้นะแค่เสี้ยวนาทีแล้วก็สำลักน้ำอีกด้วยก็เลยกลับมากลัวขึ้นอีก เพราะลืมเสี้ยวนาทีทรงตัวนั้นไปแล้ว
เหตุผลอีกอย่างนอกจากความกลัวคือ อาจจะด้วยความไม่เข้าใจกลไกการหายใจ - การลอยตัวในน้ำ ด้วยค่ะ  ก็เลยทำไม่เป็นไม่กล้าทำคนเดียวเพราะเราชอบลื่นในน้ำ  "แต่ชอบน้ำ ชอบลงสระว่ายน้ำนะคะ"
ตอนโตๆเวลาไปโรงแรมต้องแอบมาลงสระเด็ก, ต้องรอให้คนว่ายน้อยซึ่งมันก็มืดแล้ว ว่ายได้ไม่นานก็ขึ้น กลัวผีอีกด้วย (บรรยากาศมันชวนคิด)
* พอได้โอกาสลงสระเล็ก สระใหญ่เพื่ออยากจะลองทรงตัวเอง แต่กลัวว่าจะลื่นในน้ำแล้วจมน้ำเอง ไม่มีใครเห็นอีก  ก็กลับมาที่จุดเดิม "กลัวจม"
** เสียดายมาาาากทุกครั้งที่เห็นสระดีๆสวยๆ มองด้วยความอาวรเหมือนมองสิ่งที่เราชอบแต่แตะต้องไม่ได้เต็มกำลังกาย
ปล.1 เราเคยว่ายด้วยโฟมในสระใหญ่ (เขย่งขายืน)ไปกลับหลายครั้งอยู่ สนุกมา  แต่ไม่กล้าปล่อยโฟม,  สาเหตุ: กลัวจมอีกแระ!!!
ปล.2 โตป่านนี้ คงไม่มีใครมาสอน ถึงมีค่าสอนส่วนตัวก็แพง  คนสนิทๆไว้ใจได้ว่ายน้ำเป็นเขาก็ไม่ว่าง ไม่มีโอกาส ไม่ค่อยได้เจอกัน
ปล.3 ถ้ามีเพื่อนเป็นนักกีฬาว่ายน้ำก็คงดี  จะเก็บเงินจ้างมาสอนเลย(แต่อย่าแพงมากนะ)  คงจะช่วยให้อุ่นใจได้ ณ ขณะฝึก