ตอนแรกคิดว่าตัวเองเป็นแพนิค ศึกษาไปมาก็คิดว่าเป็นซึมเศร้า ผลสรุปสุดท้ายหลังจากพยายามค้นหามานับปีเลยคือ social phobia ค่ะ อาการเลยคือเป็นมาตั้งแต่จำความได้ เข้ากับใครไม่ได้ มีเพื่อนนะคะแต่จะมีแค่คนเดียวตลอด คืออนุบาล 1-ป.6 คนนึง ม.1-ม.6 คนนึง ไม่กล้าสบตาใคร คิดว่าตัวเองตลก น่าเกลียด เวลาคนอื่นหัวเราะหรือซุบซิบอะไรกันก็จะคิดว่าเค้าหัวเราะเราหรือนินทาเราตลอด เวลาเจอเพื่อนข้างนอกทักเราก็จะเอ๋อๆได้แค่ยิ้มแหยๆตลอด ทั้งๆที่เพื่อนก็รู่จักมาสามสี่ปีแล้ว ที่หนักที่สุดเลยคือรถประจำทางค่ะ ไม่กล้าขึ้นรถประจำทาง เวลาถึงที่ก็ต้องรอให้เค้ากดกริ่ง เราไม่กล้ากดเอง ตอนสมัยประถมมีค่ายค้างคืนสองรอบ เราหนีสองรอบเลยค่ะ รอบแรกคือแกล้งป่วย รอบสองคือวิ่งออกนอกประตูโรงเรียนตอนเค้าพักเบรคละโทรให้พ่อมารับ ตอนนั้นเป็นเรื่องใหญ่โตผ.อ. อาจารย์ผช.พยายามลากเรากลับ เราก็ได้แต่ร้องตัวสั่น บอกเค้าไม่ได้ว่าทำไมเราไม่อยากนอน จนสุดท้ายก็ยอมปล่อย เวลาพูดหน้าชั้นคือท่องมาทั้งสัปดาห์จนจำได้ซ้อมมาแม่นมากแต่พอไปยืนหน้าชั้น มือเย็น เหงื่ออกมือ หน้าชา ใจสั่นละลืมทุกอย่างเลยค่ะ ปัจจุบันเรียน มสธ.ค่ะ ตอนแรกเรียนรามแต่สุดท้ายก็ย้ายมา มสธ.ก็ไม่ได้เจอใคร อ่านหนังสืออยู่บ้าน ขายของออนไลน์เรื่อยๆได้บ้างไม่ได้บ้าง จนสุดท้ายแม่บังคับให้ไปทำร้านเครื่องเขียน ทำตั้งแต่ 8 โมงถึง 2 ทุ่ม เราก้มกราบ เราชอร้อง เราพยายามอธิบายกับแม่ แม่ก็ไม่ฟัง ตบ เอาหมวกกันน็อคฟาด ขว้างปาข้าวของสารพัด ชู่ว่าถ้าเราไม่ทำงานนี้จะขายบ้านละให้เราไปอยู่กะพ่อ เรามีเงินเก็บเกือบแสน หนี้สินก็ไม่มี แต่แม่บังคับให้เราไปทำงานเพราะเค้าคิดว่าเราประหลาด เราควรพบเจอผู้คน ถ้าเราเจอคนอาการเราคงดีขึ้น กลัวมากค่ะ ไม่อยากทำเลยแต่ไม่มีทางเลือก เราอยู่ตจว.เคยคุยกับแม่เรื่องพาเราไปหาจิตแพทย์แม่ก็ไม่สนใจ คิดว่าไร้สาระ ใครเคยเป็นโรคนี้หรือเป็นอยู่แต่อาการดีขึ้นแล้วช่วยส่งข้อความมาหน่อยได้มั้ยคะ เราอยากแอดไลน์ไปขอคำปรึกษา ต้องการที่พึ่งมากๆ
P.s.ขออนุญาตแท็กโรคซึมเศร้ากับสมาธิสั้นนะคะ เผื่อได้คำแนะนำเพิ่มเติม ใครที่เป็นหนึ่งในสองโรคนี้ก็ส่งข้อความมาได้นะคะ อยากได้คำแนะนำหลายๆรูปแบบ