สวัสดีค่ะเรื่องมีอยู่ว่าเราเกิดมาไม่เคยลำบากแล้วก็มีครอบครัวที่มีฐานะ แต่เรามีแฟนที่เขาลำบากแฟนเรากับเราอายุเท่ากันค่ะ
พ่อแม่เราสองคนรับรู้ค่ะ พ่อเราจากที่ไม่เคยให้เรามีแฟน หวงเรามากๆ แต่พอพ่อได้รู้ว่าแฟนเราเขาทำงาน เขาไม่ขอตัวพ่อแม่
เขาซื้อทุกอย่างที่เขาอยากได้ด้วยตัวเองแล้วก็ขยัน พ่อเลยเปิดโอกาสค่ะ แต่ช่วงนี้
เราขึ้นมหาลัย แล้วแฟนต่อ ปวส. แต่แฟนทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตอนแรกเขาทำงานเป็นเด็กเสริฟร้านส้มตำ เข้างาน4โมงเย็น
เลิกงาน 4ทุ่มครึ่ง แต่พอเขาขึ้นปวส. ตารางเรียนเขาเลิกเรียน 6โมงเย็น เกือบทุกวันเลยค่ะ เจ้าของร้านเลยบอกว่า
เลิกช้าเกินไปเลยไม่ค่อยอยากจะให้ทำงานต่อ แล้วแฟนเราก็เลยไปสมัครเป็นพนักงานล้างจานที่ร้านอาหารที่นึง

เข้างานตอน 6โมงเย็น เลิกงานตอน เที่ยงคืนครึ่ง แต่เราไม่ค่อยอยากให้ทำเลยค่ะ เพราะเรากลัวว่าแฟนจะแบกภาระไม่ไหว
ไหนจะเรียน ไหนจะงานกลุ่ม ไหนจะฝึกงาน ไหนจะกิจกรรมต่างๆที่วิทยาลัย แต่แฟนดื้อมากๆเขาบอกว่าเขาเกิดมาลำบาก
เขาก็ต้องดิ้นลนแบบนั้นอยู่แล้ว เราเข้าใจนะคะ แต่เราเป็นห่วง เราช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย แค่ได้ยินว่าเขาจะไปล้างจาน
น้ำตาเราก็ไหลแล้วค่ะ เราไม่เคยอายเลยนะคะที่มีเขาเป็นแฟน แต่เราแค่สงสารเขาที่เขาต้องลำบากอยู่ฝ่ายเดียว มีอะไรก็
ชอบเก็บไว้คนเดียว แม่เขาให้เงินเขาก็ไม่เอา เพราะเขามีแม่เลี้ยงดูเขามาคนเดียวค่ะ แล้วแม่เขาต้องเลี้ยงดูคนในครอบครัวอีก 5คน

เขาเลยออกจากบ้านมาอยู่กับน้าแล้วก็หางานทำอยู่อย่างทุกวันนี้ เราเป็นห่วงเขามากมาก แต่เราห้ามไม่ได้เพราะเขามีเหตุผล
ของเขา เราเลยคอยเป็นกำลังใจให้อย่างนี้ ได้แค่นี้เองค่ะ แต่รางวัลที่มีให้เขาคือครอบครัวเราเอ็นดูเขามาก เขาบอกขอแค่ไม่รังเกียจ
คนจนๆแบบเขาก็พอ แต่เราก็ยังอยากช่วยนะคะ แต่เราไม่รู้เลยว่าเราควรทำไง อาจจะพิมพ์ไม่เข้าใจบ้างเพราะเป็นกระทู้แรก
ถ้า งงๆ หน่อยก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ