เรื่องเล่าของคนวัยทอง

คนใจงาม

เพทาย

โทรทัศน์ในบ้านเรา มีรายการหนึ่งซึ่งได้รับการสนับสนุน จากบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังชื่อดัง ให้ชื่อรายการว่า ลูกผู้ชายตัวจริง เสนอเรื่องราวของผู้บำเพ็ญความดี ด้วยการช่วยเหลือผู้อื่น แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือแสดงน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แก่ผู้ที่อ่อนแอ หรือได้รับความลำบากกว่า

อย่างที่ผมเคยเห็นในวันหนึ่ง แท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ริมถนนตรงลาดเชิงสะพาน หัวช้าง ด้านที่มาจากศูนย์การค้าสยาม เปิดไฟท้ายทั้งคู่แว่บ ๆ และเปิดกระโปรงหน้าขึ้น ส่วนคนขับหรือโชเฟอร์ลงไปยืนเกาศรีษะแกรก ๆ อยู่ข้างหน้าหม้อรถ แสดงว่าเครื่องเสียแน่นอน มีชายฉกรรจ์ประมาณสี่ห้าคน เดินสวนทางมาจากบนสะพาน ทั้งหมดแต่งตัวเรียบร้อยสวมเสื้อเชิร์ตผูกเน็คไทเกือบทุกคน คนหนึ่งในจำนวนนั้นตะโกนถามคนขับว่าเป็นอะไร เขาก็บอกว่าสตาร์ทไม่ติด

เขาผู้นั้นจึงพยักหน้าบอกเพื่อนว่าช่วยกันหน่อย แล้วก็พากันลงจากทางเท้าเดินเข้าไปที่รถ คนขับดีใจรีบปิดฝากระโปรงรถ แล้วกระโดดขึ้นนั่งประจำที่ แม้ว่าคนหนึ่งในจำนวนนั้นจะรำพึงออกมาดัง ๆ ว่า เข็นขึ้นสะพานนะเนี่ย แต่เขาก็ใช้แรงทั้งหมดดันท้ายรถจนเครื่องยนต์ติด คนขับไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร ก็ได้แต่โบกมือและก้มศรีษะให้กลุ่มสุภาพบุรุษ ที่เป็นลูกผู้ชายตัวจริงกลุ่มนั้น แล้วรถก็แล่นข้ามสะพานไป

ครั้งหนึ่งผมไปที่หมู่บ้านสุขสรรพ์ แถวบางบัว เพื่อไปดูการแสดงละครเวทีของลูกชาย ซึ่งแสดงในโรงละครชุมชนของหมู่บ้านนั้น ความที่ผมเพิ่งไปแถวนั้นเป็นครั้งแรก เมื่อนั่งรถ มอร์เตอร์ไซค์รับจ้างเข้าไป เลี้ยวแล้วเลี้ยวอีกจึงดูไกลมาก

เมื่อถึงที่หมายแล้ว ก็ถามเขาว่าเวลากลับ จะมีรถแท็กซี่หรือรถมอร์เตอร์ไซค์ ผ่านมาบ่อยไหม เขาบอกว่าต้องเดินย้อนออกไปถึงแยกเล็ก ๆ ที่ผ่านมา ก็จะมีรถรับจ้างทั้งสองชนิด ผ่านไปมาจำนวนพอสมควรที่จะเรียกใช้บริการได้

ขณะนั้นยังมีเวลาอีกนานที่การแสดงจะเริ่มขึ้น ผมก็เดินออกจากหมู่บ้าน ย้อนทางมาตามที่เขาบอก เพราะผมไม่แน่ใจว่าเมื่อถึงเวลากลับประมาณสามทุ่ม ผมจะออกมาถูกทางหรือเปล่า ขณะนั้นเป็นเวลาเย็นใกล้ค่ำแต่ยังไม่มืด ผมยืนมองตรงทางแยกที่เขาบอก ดูทางขวาซึ่งจะไปออกบางบัวที่เก่า และทางซ้ายซึ่งไม่รู้ว่าไปถึงไหน พยายามสังเกตจดจำภูมิประเทศ ที่อยู่ในสายตา จะได้ไม่หลงในเวลามืดค่ำ

ทันใดนั้นก็มีมอร์เตอร์ไซค์คันหนึ่งไม่มีผู้โดยสาร วิ่งถลาเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม เข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าถามว่าลุงจะไปไหน ผมก็บอกว่ายังไม่ไปหรอก แต่ยืนสังเกตว่าขากลับจะไปทางไหนเท่านั้น

เขาก็บอกว่าก็ผมมาส่งลุงเมื่อกี้ไง นึกว่าจะกลับก็เลยมารับ ความจริงผมจำเขาไม่ได้เลย เพราะซ้อนท้ายเขามาไม่ได้ดูหน้าซึ่งอยู่ในหมวกกันน็อค เขาบอกว่าได้ถ้าออกไปทางตรงข้ามกับที่เข้ามาจากบางบัว ก็จะโผล่ถนนวิภาวดีรังสิต เป็นซอย ๕๘ ใกล้กว่าทางบางบัวมาก

ผมก็ขอบคุณและว่า เมื่อถึงเวลากลับจะไปทางที่เขาบอกให้ และขอบคุณในความหวังดีของเขา ด้วยใจจริงอีกครั้งหนึ่ง

ผมต้องการจะรอเวลา เพื่อกลับเข้าไปดูการแสดง ซึ่งจะเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม จึงข้ามไปยังร้านขายของชำ ที่มีหมู่โต๊ะเก้าอี้ซีเมนต์ตั้งอยู่ริมสุด ขออาศัยนั่งพักสักครู่ เจ้าของร้านเป็นหญิงวัยกลางคนก็ไม่ว่าอะไร ผมจึงสั่งเบียร์กระป๋อง แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะนั้น

เมื่อเธอเอาของโปรดของผมมาให้ ก็ขอน้ำแข็งแห้งแก้วหนึ่ง เธอบอกว่าไม่ได้ขายนอกจากน้ำแข็งหลอดที่เป็นถุง ผมก็แสดงอาการผิดหวัง แล้วก็จำใจจะต้องดูดเบียร์ที่ไม่ค่อยเย็นนั้น

สักครู่เธอก็เดินกลับมาหาผม พร้อมกับน้ำแข็งป่นหนึ่งแก้ว เธอบอกว่าเทน้ำละลายก้นแก้วทิ้งเสียก่อน เพราะเอาแก้วตักมาจากในกระติกของเธอเอง ผมรีบควักเงินชำระค่าเบียร์ และขอให้เธอคิดค่าน้ำแข็งด้วย เธอก็ไม่ยอม

ผมจึงดื่มเบียร์ชื่อดังแก้วนั้นด้วยความชื่นใจ ในน้ำแข็งที่ละลายเย็นเจี๊ยบ และด้วยน้ำใจเอื้ออารีของเธอผู้นั้น อย่างมีความสุข

ผมจึงได้ว่า รายการโทรทัศน์ที่โฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังนั้น ไม่น่าจะตั้งชื่อว่า ลูกผู้ชายตัวจริง เพราะแม้แต่ผู้หญิงก็มีน้ำใจเหมือนกัน ถ้าคิดไม่ออกจะเอาชื่อเรื่องนี้ไปตั้ง ก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์แต่ประการใด

คนใจงาม ไงครับ.

#############

วารสารข่าวทหารอากาศ
มกราคม ๒๕๔๘