เหตุการณ์คือตอนแรกเรากับเขาก็ทักกันบ้างตอนเจอกันค่ะ แต่พอเปิดเทอมเขาก็ทักเราส่วนตัวค่ะ เราก็คุยด้วยปกติ เรากับเขาคุยกันเยอะมาก เหมือนว่าคุยกันถูกคออะไรแบบนั้น คุยไปเรื่อยๆจนวันนึงเรารู้สึกว่าเขาเหมือนจะคิดกับเราเกินเพื่อน เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองไหม แต่หลายๆการกระทำมันชัดเจนไปในเชิงจีบหรือหยอดอะคะ แล้วเวลาเจอก็คุยกันมากขึ้นด้วย

แต่คือเรามีแฟนอยู่แล้วค่ะ (เราไม่ได้คุยกับเขาเชิงให้ความหวังด้วยนะคะ คุยกันเรื่องทั่วๆไปเลย) เรารู้สึกเหมือนว่าเขาไม่รู้ว่าเรามีแฟน เราไม่ได้ปิดบังอะไรเรื่องแฟนนะ ออกจะเปิดเผยด้วยซ้ำ เราเริ่มเอะใจว่าเขารู้ไหมว่าเรามีแฟนนะ สุดท้ายเราเริ่มรู้สึกว่าปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว เราเลยบอกเขาไปตรงๆว่าเรามีแฟนแล้วนะ และเขาก็ไม่รู้จริงๆค่ะว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้สารภาพอะไรกับเราหรอกนะคะ หลังจากตรงนั้นก็คุยกันปกติ

จนมาช่วงหลังๆเขาเริ่มหายไปค่ะ ทักมานานๆครั้ง แล้วก็มักจะเป็นเราที่เหมือนเป็นคนจบบทสนทนา เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งเลย จนเรารู้สึกว่าแล้วทำไมมันต้องเหมือนเป็นเราที่อยากคุยอยู่คนเดียว เหมือนเป็นอีบ้าคนนึงที่อยากคุยกับเขา ทั้งที่เราก็แค่ตอบข้อความปกติ แต่มันไม่ปกติก็ตรงไม่มีอะไรตอบกลับมาเลยนี่แหละ (นึกถึงตอนคุยกับใครสักคน เขาอ่านแล้วแต่ไม่ตอบอะคะ มันน่าโมโหมากจริงๆ) ถ้าเป็นคนทั่วไปก็อาจจะเฉยๆกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่กรณีนี้คือเคยคุยกันอยู่บ่อยๆอะคะ แล้วมาทำแบบนี้ใส่ ทั้งๆมันก็ไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ หนักกว่านั้นคือหน้าแทบไม่มองเลย จนตอนนี้แม้แต่คำว่าเรากับเขาเป็นเพื่อนกันเรายังไม่กล้าพิมพ์เลยค่ะ เพราะบางทีอาจจะเป็นเราที่บ้าคิดว่าเขาเป็นเพื่อนเราอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้

เราไม่เข้าใจค่ะ เรารู้สึกว่ามีหลายๆอย่างที่เรากับเขาคุยกันได้ คุยกันรู้เรื่อง เราอยากเป็นเพื่อนกับเขา มีอะไรก็ปรึกษาได้อะไรแบบนั้น เราก็เลยเริ่มคิดแล้วว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ คือถ้าสมมติ (แค่สมมตินะคะเพราะไม่ได้รับการยืนยันอะไร) ว่าเขารู้สึกกับเรามากกว่าที่เรารู้สึกจริงๆ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้อะคะ แม้แต่เพื่อนก็จะไม่อยากเป็นเลยใช่ไหม หรือยังไง เราพยายามหาคำตอบในมุมเขาแต่เราก็ไม่ได้คำตอบที่สมเหตุสมผล หรืออะไรที่เป็นไปได้เลยค่ะ เราเลยมาตั้งกระทู้นี้ เผื่อจะมีใครให้เหตุผลที่เรานึกไม่ถึงหรือนึกไม่ออกได้ค่ะ