"Bohemian Rhapsody"
( QUEEN )
*****

Is this the real life?
Is this just fantasy?
Caught in a landslide,
No escape from reality.

Open your eyes,
Look up to the skies and see,
I'm just a poor boy, I need no sympathy,
Because I'm easy come, easy go,
Little high, little low,
Any way the wind blows doesn't really matter to me, to me.

Mama, just killed a man,
Put a gun against his head,
Pulled my trigger, now he's dead.
Mama, life had just begun,
But now I've gone and thrown it all away.

Mama, ooh,
Didn't mean to make you cry,
If I'm not back again this time tomorrow,
Carry on, carry on as if nothing really matters.

Too late, my time has come,
Sends shivers down my spine,
Body's aching all the time.
Goodbye, everybody, I've got to go,
Gotta leave you all behind and face the truth.

Mama, ooh (any way the wind blows),
I don't wanna die,
I sometimes wish I'd never been born at all.

I see a little silhouetto of a man,
Scaramouche, Scaramouche, will you do the Fandango?
Thunderbolt and lightning,
Very, very frightening me.
(Galileo) Galileo.
(Galileo) Galileo,
Galileo Figaro
Magnifico-o-o-o-o.

I'm just a poor boy, nobody loves me.
He's just a poor boy from a poor family,
Spare him his life from this monstrosity.

Easy come, easy go, will you let me go?
Bismillah! No, we will not let you go. (Let him go!)
Bismillah! We will not let you go. (Let him go!)
Bismillah! We will not let you go. (Let me go!)
Will not let you go. (Let me go!)
Never, never let you go
Never let me go, oh.
No, no, no, no, no, no, no.
Oh, mama mia, mama mia (Mama mia, let me go.)
Beelzebub has a devil put aside for me, for me, for me.

So you think you can stone me and spit in my eye?
So you think you can love me and leave me to die?
Oh, baby, can't do this to me, baby,
Just gotta get out, just gotta get right outta here.

(Ooooh, ooh yeah, ooh yeah)

Nothing really matters,
Anyone can see,
Nothing really matters,
Nothing really matters to me.

Any way the wind blows.




"Bohemian Rhapsody"
*****

( โคลงสี่สุภาพ )
๏ นี่คือชีวิตแท้        ตามสัตย์  จริงฤา-
ฤานี่คือการจัด        เสกสร้าง
ดังเดินสู่ความวิบัติ        ตรงหุบ-  เหวเฮย
อันไม่มีทางอ้าง        เพื่อพ้นสัจธรรม ๚ะ

๏ ลืมตาของท่านแล้ว        ทัศนา-  การเทอญ
พึงเพ่งมองผืนนภา-        กาสแล้
เราเป็นแค่เพียงยา-        จกทุกข์-  เข็ญนา
ยังมุ่งหมายเพียงแม้        อย่าได้มีเว-  ทนาเลย ๚ะ

๏ เนื่องจากเราบ่ได้        ถือดี-  ใดเฮย
มาสู่แลจรลี        ง่ายด้วย
ดำเนินอัตตภาพมี        ชนม์ชีพ
เป็นอยู่ตราบตนม้วย        รุ่งแล้วโรยรา ๚ะ

๏ ถึงวาโยคลาดครั้น        คลาไคล  ฉะนี้นา
บ่ยิ่งสำคัญใด        แต่น้อย
เป็นเพียงเรื่องราวใน        ชีวิต  เราแฮ
แปรเปลี่ยนแลเคลื่อนคล้อย        ผ่านพ้นตนตัว ๚ะ    

( กาพย์ฉบัง ๑๖ )
๏ แม่จ๋า...ลูกช่างมืดมัว        บ่ได้รู้ตัว
ความชั่วครอบคลุมสุมใจ
จึงฆ่านรชนคนใด        ด้วยพลาดพลั้งไป
โดยได้เอาปืนจ่อพลัน
ซึ่งหัวของชายคนนั้น        แล้วปืนจึงลั่น
เขานั้นสิ้นชีพวายชนม์
โอ้แม่....ลูกแสนสับสน        วิตกกังวล
แม้เพียงเริ่มต้นนั่นนา ๚ะ

๏ แต่ต้องอับจนปัญญา        แม้บัดนี้หนา
ลูกยา...เพลี่ยงพล้ำถลำแล
เกินกว่ายับยั้งเป็นแน่        ผิดพลาดจริงแท้
แปรปรวนหมดสิ้นอุดมการณ์
แม่จ๋า...อย่าได้ร้าวราน        ลูกไม่ต้องการ
ให้ท่านโศกเศร้าเสียใจ
หากว่าบังเกิดสิ่งใด        ลูกแปรเปลี่ยนไป
มิได้กลับมาเหมือนเคย ๚ะ

๏ ในวันพรุ่งนี้พึงเฉย        แม่อย่าห่วงเลย
เคยอยู่อย่างไรก็ตาม
โปรดเป็นอยู่เยี่ยงนิยาม-        ปกติสมความ
วิถีชีวิตแห่งตน
ใช่สิ่งสำคัญอันดล        ที่เป็นอิฐผล
จนต้องสนใจไยดี ๚ะ      

( กลอนสุภาพ )
๏ ช่างเนิ่นนานกาลกลายแสนสายแล้ว        เวลาแน่ว แน่หมายบ่หน่ายหนี
มาถึงลูกแล้วนั่นโดยทันที        ความหวาดหวั่นพรั่นฤดีมีมากมาย
ต่างแผ่ซ่านสะท้านทั่วทั้งตัวยิ่ง        เจ็บปวดจริงร้าวระทมตรมหลากหลาย
ปรากฏทุกข์เวทนามามากมาย        บ่ห่างหายแห่งห้วงช่วงเวลา ๚ะ

๏ ควรพลัดพรากจากกันนั้นแล้วหนอ-        ทุกท่านขอลาก่อนตอนนี้หนา
จำต้องเดินเหินห่างเพื่อร้างลา        ทิ้งมวลสา- รพันชนจนจากไกล
อยู่เบื้องหลังครั้งก่อนเมื่อตอนนั้น        สิ่งสำคัญความจริงแสนยิ่งใหญ่-
อยู่เบื้องหน้า...แม่จ๋ายอดยาใจ        ลูกมิได้มุ่งมั่นอาสัญเลย ๚ะ      

๏ แต่ความจริงสิ่งอันสำคัญนัก       บ้างคราวมักคำนึงจึงเปิดเผย
ว่าลูกนี้นี่หนาไม่น่าเลย         ไม่ควรเคยกำเนิดเกิดขึ้นมา ๚ะ    

( กาพย์ยานี ๑๑ )
๏ ฉันเห็นซึ่งเงาดำ        ซึ่งสูงล่ำนั้นด้วยหนา
เป็นภาพที่ลวงตา        ประหนึ่งว่าตามหลอกลวง
พร่ำเพ้อละเมอพูด        " ซาร่ามู๊ช "* ทำทีท่วง-
ท่ารำระบำปวง-        ท่วงแคล่วคล่องเต้นว่องไว ๚ะ

๏ จังหวะ " แฟนดางโก้ "*         หน่อยนะโอ้...โดยทันใด
ฟ้าร้องก้องเกริกไกร        ฟ้าผ่าให้กลัวทันที ๚ะ

( กลอน ๖ )
๏ แต่ตัวของฉันไร้ค่า        สิ้นฐา นันดร ศักดิ์ศรี
ยากจนข้นแค้นแสนฉะนี้      ไม่มีใครรักสักคน    
เขาเองก็เป็นเช่นกัน           เขานั้นอัตคัดขัดสน    
มาจากครอบครัวตัวตน-        ลำบากยากจนฉะนั้นนา ๚ะ      

๏ ช่วยเขาให้พ้นภัยผอง        คุ้มครองชีวาตม์ปรารถนา
ให้พ้นภูติผีบีฑา      ปีศาจฉกาจมารังควาน
ต่างมาปรากฏให้เห็น      ที่เป็นแกร่งกร้าวห้าวหาญ
แสนง่ายมาบุกรุกราน      แม้กาลจากลาคราไป ๚ะ

( กลอนสุภาพ )
๏ ขอโปรดจงเมตตาสักคราด้วย      จงโปรดช่วยปล่อยฉันอย่างนั้นไหม
บังเกิดเสียงตวาดก้องร้องทันใด      " พวกเราไม่...ปล่อยแกอย่างแน่นอน "
แต่" ปล่อยเขา  โดยพลันนั้นได้แล้ว      จนคลาดแคล้วจากไกลนั้นไปก่อน"  
" พวกเราไม่อภัยแกอย่างแน่นอน       อย่าวิงวอนร่ำไรไม่เข้าที" ๚ะ  

๏ ขอโปรดจงเมตตาสักคราด้วย      จงโปรดช่วยปล่อยฉันนั้นให้หนี
โอ้แม่จ๋า...อสูรกายหมายราวี       แล้วส่งปี ศาจร้ายหมายชีวิต
ให้มาอยู่เคียงข้างอย่างมุ่งมั่น       คอยข่มขวัญหลอกหลอนบั่นทอนจิต-
โอ้แม่จ๋า...อสูรกายเรียงรายชิด       ต่างมุ่งปลิดชีพชนม์จนวายปราน ๚ะ            

( อินทรวงศ์ฉันท์ ๑๒ )
๏ เมื่อท่านพินิจถ้วน        นยมวลกวีและสาส์น
ต่างหมายประกอบการ-        และประสงค์จะผลักจะไส
ตราบสิ้นสภาพทรง        ทรนง ณ จิต ณ ใจ
ข่มเห่งและรุกไล่        มุ ขย่มจะเหยียบจะหยาม ๚ะ

๏ หมายลวงจะรักแล้ว        คติแน่วสิปราบสิปราม
ทิ้งฉัน ก็ ตายตาม        วิธิทุจริตคณา
โอ้โอ๋กระไรเลย        บ่มิเคยมิควรแหละหนา
ท่านนั้นมิควรมา-        ฤ กระทำฉะนี้มิควร ๚ะ

๏ แก่ฉันระแบบนัย-        ยะกระไรวิธี ฤ มวล
มากเล่ห์อุบายถ้วน        และก็เราสิจากสิจร ๚ะ

( โคลงจัตวาทัณฑี )
๏ เพียงหมายจรจากด้วย        โดยพลัน
เป็นสิ่งสำคัญตอน     แต่นี้
ไปจากถิ่นฐานอัน       อำมหิต  นี่แฮ
หมายมุ่งสิทธิ์แรมลี้        หลีกพ้นอาชญา ๚ะ

๏ หามีความอรรถอ้าง        อันใด
จึงอย่าปองใจมา        มุ่งแม้-  
บรรดาเหล่าคนใคร        คราพินิจ  ฉะนี้เฮย
คงบ่สำคัญแท้        ทั่วถ้วนสารพัน ๚ะ

๏ นรชาติอาจแจ่มแจ้ง        จิตใจ
ดังเช่นอรรถนัยย์อัน        โอ่อ้าง
หามีสิ่งสำคัญ        ความอื่น  ใดนา
ดังเช่นลมแรมร้าง        ละลิ่วแล้วลางเลือน ๚ะ๛