ขอเริ่มเรื่องเลยละกันนะคับ

เราได้มีโอกาสเจอกับ ผญ คนหนึ่งในโลกออนไลน์ มีโอกาสได้รู้จักกันบอกตรงๆว่าเราไม่เคยคิดจะจิงจังอะไรกับ คนในโลกออนไลน์เลย จนมาได้เจอกับ ผญ คนนี้ เราคุยกันได้สักระยะหนึ่ง ละเขาก็มีโอกาสจะได้มาฝึกงานที่ กทม ช่วงเวลานั้นเขาวิ่งตามเรามาก เพราะเขาจะมาอยู่ กทม

เขาก็ไม่มีใครเลยนอกจากเรา ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ เขาตัดสินใจจะเลิกกับแฟนเขาที่คบกันมา 7-8 ปี แบบจริงจัง เขาพูดกับเราว่าเขารู้สึกดีกับเรามากเราเป็นคนทำให้เขาตัดสินใจ จะเลิกกับแฟนคนนี้ได้ (แด่ความรู้สึกเราในช่วงเวลานั้นคือมันยังเร็วไปไหม)

ด้วยความที่เราไม่ได้คิดจะจริงจังกับคนในโลกออนไลน์ด้วย แต่บอกเลยนะครับ ในช่วงเวลาที่ได้คุยกัน เรารู้สึกดีมากๆ เรามีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน ไม่ว่าจะเป็นความคิด หรือ การใช้ชีวิต แต่เราก็ยังคิดว่ามันเร็วไปที่จะตัดสินใจอะไร อยากคุยๆกันไปก่อน ด้วยที่ว่าในช่วงเวลานั้นเราก็มีแฟนอยู่แล้ว ที่คบกันมา6 ปี แต่อยู่ในช่วงที่ห่างกันมากๆ หรือแทบจะไม่ได้คุยกันเลย (เหมือนกับเลิกกันไปแล้ว)

จนวันที่เราได้มาเจอกับ ผญ คนนี้ครั้งแรก บอกเลยนะคับเราไม่ได้รู้สึกชอบ ผญ คนนี้เลยแม้แต่น้อย กลับกันต่างคนต่างรู้สึกเฟลด้วยกันทั้งคู่ เราได้ไปกินข้าวด้วยกัน คุยกันนิดหน่อยละก็แยกย้ายกลับบ้าน หลังจากนั้นก็ได้คุยโทรศัพท์กัน ผมด้วยความลังเลก็เลยตัดสินใจพูด ทำร้ายจิตใจเขา (คืออยากจะเลิกคุยกับเขานั้นแหละ) แต่เขาพยายามจะยื้อเราไว้

แต่เรากลับไม่ได้สนใจมันเลยเพราะในใจเราก็คิดว่าเราก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย ละก็ไม่ได้คิดจะจริงกับกับคนในโลกออนไลน์ หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกัน (ผญคนนั้นเสียใจมากที่ผมไปทำร้ายจิตใจเขาแบบนั้น)

จน 2-3วัน ผ่านมาผมได้ไปเจอกับแฟนผม ไปกินข้าวด้วยกัน ตั้งใจไว้ว่าน่าจะเป็นวันที่เราจะขอกลับไปคืนดี หรือกลับมาคุยกัน แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย เพราะวันที่เราเจอแฟนแล้วจับมือเขา เราไม่ได้รู้สึกว่ามันเหมือนเดิมเลยแม้แต่น้อย ใจเราตอนที่นั่งกินข้าวเรากลับคิดเรื่องที่ว่าเราไปพูดทำร้ายจิตใจเขาแบบนั้นได้ยังไง

กลายเป็นว่าจากวันที่จะกลับมาขอคืนดี กลายเป็นวันที่เราตัดสินใจบอกเลิกแฟนเรา ละเราก็พุ่งกลับมาขอโทษ ผญ คนนั้น แต่เราไม่รู้เลยว่ามันสายไป เขากลับไปขอแฟนเขาคืนดีเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากว่าเขาต้องมาอยู่ กทม คนเดียวเขาไม่มีแม้กระทั่งเพื่อน หรือคนให้คุย เขาอยากจะมาก็เพราะเรา แต่เรากลับไปทำกับเขาแบบนั้น

พอเรารู้แบบนั้นเรายิ่งพยายามทำทุกอย่างให้เขากลับมา ช่วงแรกบอกเลยว่าแย่มาก เราพยายามจะไปหาเขา เขาไม่แม้แต่จะรับสาย เราก็พยายามทำทุกอย่าง พยายามไปหา ไปเจอพยายามดูแลเขา ละบอกว่าเราขอโทษกับเรื่องวันนั้น เขาก็บอกกับเราเสมอว่ามันสายไป

ในวันที่เขาเลือกเรา แฟนเขาก็มาขอคืนดี เขาไม่แม้แต่จะให้โอกาส เพราะว่าเขาเลือกเราแล้ว ก็เหมือนกันวันนี้เขากลับไปเลือกแฟนเขา เราก็ทำอะไรไม่ได้นอกยอมแพ้

แต่ด้วยความพยายามทุกอย่าง เราทำทุกอย่างเพื่อให้ได้โอกาสแก้ตัว  จนทุกอย่างเริ่มดีขึ้นจากความรู้สึกที่เขาไม่อยากจะเจอเรา เริ่มเปลี่ยนเป็นเราได้เจอกันทุกวัน จนความสัมพันธ์ของเรามันไปไกล จากที่เราไม่ได้รักมันเริ่มเปลี่ยนเป็นความรัก(เพราะเราพยายามทำทุกอย่าง มันเลยพิสูจว่าใจเรารู้สึกยังไง)

เขาจากที่ตัดใจจากเราไปแล้วก็เริ่มใจอ่อน เราก็รู้สึกว่าเรามีความหวังขึ้นมา ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆในทุกๆวัน เราคุยกันแทบจะทั้งวัน เจอกันแทบทุกวัน จนวันที่เขาจะฝึกงานเสร็จ เราไปช่วยเขาเก็บของ ละได้มีโอกาสขับรถไปส่งเขาที่ ตวจ

เขาพาเราไปเจอเพื่อนเขาแนะนำเราให้เพื่อนเขารู้จัก นั้นทำให้เรารู้สึกดีมาก เวลาผ่านไป 2-3 วันเรากลับมา กทม ยังมีโอกาสได้คุยกันอยู่ เขาบอกกับเราว่าเขาจะบอกเรื่องนี้กับแฟนเขา แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เราก็แนะนำเขาให้พูดความจริงทั้งหมด

ทั้งที่ใจก็รู้อยู่แล้วนะครับว่าถ้าเขาบอกแฟนเขาไป แฟนเขาต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียเขาไปเช่นกัน เขาก็คงไม่เลือกเรา แต่ก็อยากจะวัดใจดู ละเขาก็ตัดสินใจบอกเรื่องทั้งหมดกับแฟนของเขา

แน่นอนครับ เขาไม่ได้เลือกเรา แต่เราก็บอกเขานะครับว่าเรารู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขายังทิ้งท้ายให้เราด้วยนะคับ ว่าที่ผ่านมาหลังจากวันที่ผมทิ้งเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้กลับมาคุยกัน จนความสัมพันธ์มันเกินเลยมากขนาดนี้

วันนี้เขาอยากให้ทุกอย่างมันถูกต้อง เขาบอกว่าถ้าวันที่เขาไม่มีใครเขาจะไม่ลังเลเลยที่จะเลือกเรา เพราะว่า เราสามารถทำให้เขาที่ตัดใจไปแล้วกลับมารักเราได้อีกครั้ง

แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันผิด เขารู้สึกผิดกับแฟนของเขาที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทั้งที่ช่วงเวลาที่ผ่านมามีคนเข้ามาในชีวิตเขาเยอะแต่เขาไม่เคยปล่อยใจกับใครมากขนาดนี้ จนมาเจอกับเรา ถ้าวันที่เขาพร้อมแล้วเรายังไม่มีใครยังอยากจะกลับมาคุยกันได้ไหม

เราก็บอกกับเขานะครับ ว่าเราจะรอไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม ผมไม่เคยรู้สึกผิดเลย ที่ได้รู้จักคนๆนี้ เพราะมันทำให้ผม มองตัวเอง พยายามพัฒนาตัวเองขึ้น จากที่ไม่เคยจริงจังกับชีวิต ก็เริ่มหันมาเก็บเงิน ตั้งใจทำงานดูแลตัวเอง ทุกๆอย่างดีขึ้นหมดครับตั้งแต่ได้เจอ ผญ คนนี้

ตั้งแต่วันที่ผมเสียเขาไปนี้ผ่านมา 1อาทิตย์ ผมยังนึกถึงเขาทุกวันแต่ไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย ผมอยากให้เขากลับมาถึงจะรู้อยู่ว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ก็ยังอยากจะรอ เพราะเขาเป็นคนแรกที่ผมรักแบบไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ขอแค่ได้อยู่กับเขา ผมก็มีความสุขมากๆ แค่นั้นก็พอแล้ว เพราะผมรักเขามากจริงๆ

คิดว่าผมควรจะรอเขาต่อไปไหม หรือผมควรตัดใจเพราะก็รู้ว่าเขาอาจจะไม่กลับมา

ปล.เวิ่นเยอะไปหน่อยอยากหาที่ระบายคับ