เราเชื่อว่ากว่าเราจะมาถึงจุดๆนี้ ทุกคนย่อมมีอดีต
มีเรื่องราวที่มันฝังใจ และยากที่จะลืมใช่มั้ยคะ โดยเฉพาะเรื่อง รักครั้งแรก
รักครั้งแรกของเรา เริ่มตอนอายุ 14 และเราอยู่ ม.2
กับเพื่อนร่วมห้อง ก็เป็นความรักแบบเด็กๆ ไม่มีอะไรหวือหวา คบกันในอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ และครู เราเป็นเด็กเรียนเก่งมาก และเค้า ของเรียกว่าเอ นะคะ ส่วนเอ ก็เป็นเด็กกิจกรรม เป็นนักกีฬาของ รร. ความรักของเรา จึงอยู่ในสายตาครู-อาจารย์ตลอด
จนกระทั่งจบ ม.3 ขึ้น ม.4 ก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ เอไปเรียนไกลบ้าน คนละจังหวัด สมั้ยนั้น (11ปี ที่แล้ว) เรายังไม่มีโทรศัพท์เป็นของตัวเอง จะใช้วิธีเขียนจดหมายหากัน และโทรคุยกันบ้างๆ นานๆที เราไม่เคยคิดจะนอกใจ เพราะชีวิตเราส่วนมากก็มีแต่เรื่องเรียน และเราก็เชื่อใจเอมาก
จนมาถึงช่วงปิดเทอม ม.4 ช่วงเวลานี้เป็นอะไรที่รู้สึกแย่มาก ทั้งชีวิตของเราพยายามตั้งใจเรียน ประพฤติดี ไม่ออกนอกลู่นอกทางมาตลอด แต่วันนั้นเราทำให้แม่เสียใจ ด้วยการที่นัดผู้ชาย ก็คือเอนั่นแหละ มาที่บ้าน เนื่องจากวันนั้นมีงานใกล้ๆบ้าน ทุกคนที่บ้าน รวมถึงบ้านข้างเคียงก็ไปที่วัดกันหมด เรากับเอก็มานั่งคุยกันหน้าบ้าน มืดๆ ไม่ได้เปิดไฟ ก็ยอมรับว่ามีถึงเนื้อถึงตัวกันบ้าง แต่ไม่ได้เกินเลยอะไร สักพักแม่คงเอะใจที่เราหายไป ก็เลยตามหา ก็มาพบว่าเราอยู่กับเอ สองต่อสอง ในที่มืดๆ ทันทีที่แม่เห็นเรา แม่พูดไปร้องไป ว่ามาทำอะไร ทำไมไม่ไปนัดเจอกันที่งาน ทำไมไม่เปิดไฟ ......
เราก็อธิบายไปว่าเราแค่คุยกันเฉยๆ ไม่ได้เข้าไปในบ้านเพราะไม่มีกุญแจ แต่แม่ก็ไม่ฟัง แม่อยากให้เออธิบายแต่ เอก็ไม่อธิบายอะไร ก้มกราบแม่เรา 1ครั้ง และเดินจากไป ทันทีที่เอเดินจากไป แม่เราและทุกคนในครอบครัวลงเสียงพร้อมกันเลยว่าให้เลิกคบกัน เลิกติดต่อ ตอนนั้นเราก็รับปากไป แต่ในใจเราไม่คิดจะเลิก เพราะเราคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเอ ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว แต่เอไม่มีท่าทีที่จะติดต่อมาเลย ไม่มีจดหมายมา เราเขียนไปก็ไม่รู้ได้อ่านรึป่าว ช่วงนั้นเราก็เหม่อลอย เศร้าๆบ้าง จนแม่สังเกตเห็น และแม่ก็พูดว่า แม่เชื่อใจเรานะว่าเราไม่ได้ทำอะไรกันเกินเลย แต่วันนั้นเอ ไม่พูด ไม่อธิบายอะไร ไม่มีท่าทีว่าจะรับผิดชอบอะไรเราเลย แม่ถึงบอกให้เลิกคบ ซึ่งตอนนั้นเราคิดตามที่แม่เราพูดดูแล้ว เราก็เห็นด้วยตามที่แม่เราบอก
แต่ถึงอย่างไร เราก็ยังไม่ตัดใจ พยายามติดต่อเอ จากเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน เบอร์ที่เอเคยโทรมา เค้าก็บอกว่าเอโทรศัพท์พัง และไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ได้คุยกัน ลืมเล่าไปว่า ก่อนหน้าที่จะเรื่องก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้มา 2ครั้งแล้ว คือเงียบหายไปบอกโทรศัพท์พัง เราติดต่อจากคนรอบข้างก็ไม่ได้คุย แต่เราก็เฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นเพราะชิน
เวลาผ่านไปสักพักก็มีข่าวลือ จากเพื่อนๆที่ไปเรียนที่เดียวกัน ว่าเอไปมีอะไรกับผู้หญิงขายบริการ พร้อมทั้งเล่าเหตุการณ์ว่าเอ เล่าให้ฟังอะไรบ้าง เพื่อนๆกล้าเล่าให้เราฟัง เพราะคิดว่าเรากับเอ เลิกกันแล้ว บอกตามตรงว่าเราไม่เชื่อเพื่อนเลยสักนิด เรารอฟังคำตอบจากปากเอ เพราะว่าเราเชื่อใจ
วันหนึ่งเอโทรไปหาเพื่อนเรา ถามข่าวถึงเราว่าเราเป็นยังงัย สบายดีมั้ย เรียนเป็นยังงัย มีแฟนใหม่รึยัง พอเพื่อนเราคุยกับเอเสร็จ ก็โทรมาหาเราทันที ว่าเอโทรมา เราก็ขอเบอร์ และโทรไป และถามเอว่าทำไมไม่โทรหาเรา ทำไมไม่ติดต่อมา เอก็บอกว่าเอไม่กล้า เพราะกลัวครอบครัวเราจับได้ พอเราถามเรื่องที่เพื่อนๆ เล่าให้ฟัง เอก็ยอมรับว่าเป็นความจริง ตอนนั้นเราเสียใจนะ แต่เราเข้าใจ และเราก็เชื่อว่าเอรักเรา หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
เปิดเทอม ม.5. รร.เราเปิดเทอมก่อน รร.เอ ยังไม่เปิด เอกับเพื่อนที่ไปเรียนด้วยกัน ก็มาเที่ยวที่ รร.เรา วันนั้นเป็นวันที่เรากับเอ เจอกันเป็ครั้งแรก หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นไป ตอนนั้นที่เราเห็นเอ เราไม่รู้สึกว่าเรารักเอแล้ว ไม่รู้สึกอยากเจอ รู้สึกผิด ที่ทำให้แม่เสียใจ ไม่กล้าเข้าไปคุยใกล้ๆ กลัวมีใครไปเล่าให้แม่เราฟัง เราไม่อยากทำให้แม่เราเสียใจอีกแล้ว
หลังตากวันนั้นเราก็มาคิดทบทวน ถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เราก็คิดได้ว่า เราจะไม่เอาอนาคตของเราไปฝากไว้กับเอ เพราะที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่เรารู้สึกแย่ ปวดใจแทบเป็นแทบตาย แต่เอหายไปไหนไม่รู้ ไม่ได้เป็นห่วง ไม่คิดจะรับผิดชอบ และยังไปมีอะไรกับคนอื่น พอคิดได้แบบนั้นเราก็ตัดใจ ถ้าเอไม่ติดต่อ ไม่โทรมาตื้อ ไม่ง้อ ไม่แสดงอะไรให้เห็นว่าเอ รักและสามารถดูแลเราได้ เราก็จะเลิกจริงๆ
เอก็ยังโทรมาปกติ แต่กลับเป็นเราที่ไม่อยากคุยแล้ว ยิ่งคุยเรายิ่งเห็นภาพแม่เรากอดเราแล้วร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นมันอธิบายไม่ถูก รู้สึกแต่ว่าเรามีปมอยู่ในใจเพียงคนเดียว เอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องวันนั้นเลย
พอคุยไปสักพัก เอก็หายไปเหมือนเดิม ครั้งนั้นเราตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์เลย เลิกติดต่อ และก็เปิดใจให้กับ ผช.คนอื่นที่เข้ามา เราหน้าตาไม่ได้ขี้เหล่ ผิวพรรณดี เรียนเก่ง เป็นตัวเด่นใน รร. มีคนหยอดมาจีบ พอสมควร แต่ที่ผ่านมาไม่เคยสนใจใครเลย แต่ช่วงที่ทำใจได้แล้ว ก็คุยกับคนอื่นบ้าง แต่ก็แค่คุยไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
มีคนบอกว่ารักครั้งแรกมักจะไม่สมหวัง แต่ก็อย่าให้ความรักทำร้ายตัวเองเลย
มีเรื่องราวที่มันฝังใจ และยากที่จะลืมใช่มั้ยคะ โดยเฉพาะเรื่อง รักครั้งแรก
รักครั้งแรกของเรา เริ่มตอนอายุ 14 และเราอยู่ ม.2
กับเพื่อนร่วมห้อง ก็เป็นความรักแบบเด็กๆ ไม่มีอะไรหวือหวา คบกันในอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ และครู เราเป็นเด็กเรียนเก่งมาก และเค้า ของเรียกว่าเอ นะคะ ส่วนเอ ก็เป็นเด็กกิจกรรม เป็นนักกีฬาของ รร. ความรักของเรา จึงอยู่ในสายตาครู-อาจารย์ตลอด
จนกระทั่งจบ ม.3 ขึ้น ม.4 ก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ เอไปเรียนไกลบ้าน คนละจังหวัด สมั้ยนั้น (11ปี ที่แล้ว) เรายังไม่มีโทรศัพท์เป็นของตัวเอง จะใช้วิธีเขียนจดหมายหากัน และโทรคุยกันบ้างๆ นานๆที เราไม่เคยคิดจะนอกใจ เพราะชีวิตเราส่วนมากก็มีแต่เรื่องเรียน และเราก็เชื่อใจเอมาก
จนมาถึงช่วงปิดเทอม ม.4 ช่วงเวลานี้เป็นอะไรที่รู้สึกแย่มาก ทั้งชีวิตของเราพยายามตั้งใจเรียน ประพฤติดี ไม่ออกนอกลู่นอกทางมาตลอด แต่วันนั้นเราทำให้แม่เสียใจ ด้วยการที่นัดผู้ชาย ก็คือเอนั่นแหละ มาที่บ้าน เนื่องจากวันนั้นมีงานใกล้ๆบ้าน ทุกคนที่บ้าน รวมถึงบ้านข้างเคียงก็ไปที่วัดกันหมด เรากับเอก็มานั่งคุยกันหน้าบ้าน มืดๆ ไม่ได้เปิดไฟ ก็ยอมรับว่ามีถึงเนื้อถึงตัวกันบ้าง แต่ไม่ได้เกินเลยอะไร สักพักแม่คงเอะใจที่เราหายไป ก็เลยตามหา ก็มาพบว่าเราอยู่กับเอ สองต่อสอง ในที่มืดๆ ทันทีที่แม่เห็นเรา แม่พูดไปร้องไป ว่ามาทำอะไร ทำไมไม่ไปนัดเจอกันที่งาน ทำไมไม่เปิดไฟ ......
เราก็อธิบายไปว่าเราแค่คุยกันเฉยๆ ไม่ได้เข้าไปในบ้านเพราะไม่มีกุญแจ แต่แม่ก็ไม่ฟัง แม่อยากให้เออธิบายแต่ เอก็ไม่อธิบายอะไร ก้มกราบแม่เรา 1ครั้ง และเดินจากไป ทันทีที่เอเดินจากไป แม่เราและทุกคนในครอบครัวลงเสียงพร้อมกันเลยว่าให้เลิกคบกัน เลิกติดต่อ ตอนนั้นเราก็รับปากไป แต่ในใจเราไม่คิดจะเลิก เพราะเราคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเอ ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว แต่เอไม่มีท่าทีที่จะติดต่อมาเลย ไม่มีจดหมายมา เราเขียนไปก็ไม่รู้ได้อ่านรึป่าว ช่วงนั้นเราก็เหม่อลอย เศร้าๆบ้าง จนแม่สังเกตเห็น และแม่ก็พูดว่า แม่เชื่อใจเรานะว่าเราไม่ได้ทำอะไรกันเกินเลย แต่วันนั้นเอ ไม่พูด ไม่อธิบายอะไร ไม่มีท่าทีว่าจะรับผิดชอบอะไรเราเลย แม่ถึงบอกให้เลิกคบ ซึ่งตอนนั้นเราคิดตามที่แม่เราพูดดูแล้ว เราก็เห็นด้วยตามที่แม่เราบอก
แต่ถึงอย่างไร เราก็ยังไม่ตัดใจ พยายามติดต่อเอ จากเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน เบอร์ที่เอเคยโทรมา เค้าก็บอกว่าเอโทรศัพท์พัง และไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ได้คุยกัน ลืมเล่าไปว่า ก่อนหน้าที่จะเรื่องก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้มา 2ครั้งแล้ว คือเงียบหายไปบอกโทรศัพท์พัง เราติดต่อจากคนรอบข้างก็ไม่ได้คุย แต่เราก็เฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นเพราะชิน
เวลาผ่านไปสักพักก็มีข่าวลือ จากเพื่อนๆที่ไปเรียนที่เดียวกัน ว่าเอไปมีอะไรกับผู้หญิงขายบริการ พร้อมทั้งเล่าเหตุการณ์ว่าเอ เล่าให้ฟังอะไรบ้าง เพื่อนๆกล้าเล่าให้เราฟัง เพราะคิดว่าเรากับเอ เลิกกันแล้ว บอกตามตรงว่าเราไม่เชื่อเพื่อนเลยสักนิด เรารอฟังคำตอบจากปากเอ เพราะว่าเราเชื่อใจ
วันหนึ่งเอโทรไปหาเพื่อนเรา ถามข่าวถึงเราว่าเราเป็นยังงัย สบายดีมั้ย เรียนเป็นยังงัย มีแฟนใหม่รึยัง พอเพื่อนเราคุยกับเอเสร็จ ก็โทรมาหาเราทันที ว่าเอโทรมา เราก็ขอเบอร์ และโทรไป และถามเอว่าทำไมไม่โทรหาเรา ทำไมไม่ติดต่อมา เอก็บอกว่าเอไม่กล้า เพราะกลัวครอบครัวเราจับได้ พอเราถามเรื่องที่เพื่อนๆ เล่าให้ฟัง เอก็ยอมรับว่าเป็นความจริง ตอนนั้นเราเสียใจนะ แต่เราเข้าใจ และเราก็เชื่อว่าเอรักเรา หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
เปิดเทอม ม.5. รร.เราเปิดเทอมก่อน รร.เอ ยังไม่เปิด เอกับเพื่อนที่ไปเรียนด้วยกัน ก็มาเที่ยวที่ รร.เรา วันนั้นเป็นวันที่เรากับเอ เจอกันเป็ครั้งแรก หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นไป ตอนนั้นที่เราเห็นเอ เราไม่รู้สึกว่าเรารักเอแล้ว ไม่รู้สึกอยากเจอ รู้สึกผิด ที่ทำให้แม่เสียใจ ไม่กล้าเข้าไปคุยใกล้ๆ กลัวมีใครไปเล่าให้แม่เราฟัง เราไม่อยากทำให้แม่เราเสียใจอีกแล้ว
หลังตากวันนั้นเราก็มาคิดทบทวน ถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เราก็คิดได้ว่า เราจะไม่เอาอนาคตของเราไปฝากไว้กับเอ เพราะที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่เรารู้สึกแย่ ปวดใจแทบเป็นแทบตาย แต่เอหายไปไหนไม่รู้ ไม่ได้เป็นห่วง ไม่คิดจะรับผิดชอบ และยังไปมีอะไรกับคนอื่น พอคิดได้แบบนั้นเราก็ตัดใจ ถ้าเอไม่ติดต่อ ไม่โทรมาตื้อ ไม่ง้อ ไม่แสดงอะไรให้เห็นว่าเอ รักและสามารถดูแลเราได้ เราก็จะเลิกจริงๆ
เอก็ยังโทรมาปกติ แต่กลับเป็นเราที่ไม่อยากคุยแล้ว ยิ่งคุยเรายิ่งเห็นภาพแม่เรากอดเราแล้วร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นมันอธิบายไม่ถูก รู้สึกแต่ว่าเรามีปมอยู่ในใจเพียงคนเดียว เอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องวันนั้นเลย
พอคุยไปสักพัก เอก็หายไปเหมือนเดิม ครั้งนั้นเราตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์เลย เลิกติดต่อ และก็เปิดใจให้กับ ผช.คนอื่นที่เข้ามา เราหน้าตาไม่ได้ขี้เหล่ ผิวพรรณดี เรียนเก่ง เป็นตัวเด่นใน รร. มีคนหยอดมาจีบ พอสมควร แต่ที่ผ่านมาไม่เคยสนใจใครเลย แต่ช่วงที่ทำใจได้แล้ว ก็คุยกับคนอื่นบ้าง แต่ก็แค่คุยไม่ได้รู้สึกแย่อะไร