ไม่รู้ว่ามาอยู่จุดนี้ได้ยังไง จุดที่อยากจะกระโดดสะพานลงไปให้หายไปจากโลกนี้
           แต่รู้สึกโชคดีก่อนที่จะทำอะไรบ้าๆลงไปเราได้บังเอินไปเจอกับคุณครูที่เคยสอนเราตอนสมัยมัธยมเลยได้นั่งคุยกันราวๆตี1ของเมื่อวานเราคุยกับครูทุกเรื่องจนแยกกับครูประมาณตี4 เรากลับมาบ้านนอนไม่หลับคิดสิ่งที่ครูพูดแต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าจะผ่านเรื่องห่วยแตกพวกนี้ไปได้ยังไง
ชีวิตมันหมุนไปหมดจากที่เราเคยเป็นที่เป็นต้องการของเพื่อนของที่ทำงานของวิทยาลัยและของอาจารย์ต่างๆเราเคยเป็นคนที่ทุกคนนึกถึงเสมอแต่ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการไม่ว่าจะโดนเพื่อนหักหลักเพื่อนทิ้งถูกที่ทำงานแบนและไม่มีใครเรียกรับงาน  part time สอบติดมหาลัยรอบโควต้านักเรียนเรียนดีก็เหมือนจะดีแต่ต้องออกจากมหาลัยเพราะคนอื่นเสียเงินเสียเวลาไปต่างๆมากมาย หนักสุดติดเหล้าติดเบียร์ติดพนันบอลและไม่ยอมไปหาหมอซึ่งเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่ตอนนี้หยุดหาหมอมาระยะนึงแล้วพยายามคิดว่าจะใช้ชีวิตให้ชนะโรคบ้าบอนี้แต่พอเวลาผ่านไปๆเรามักจะไปจมอยู่กับร้านเหล้าทุกคืนๆกับเพื่อนๆและนั่งร้องคนเดียวบ่อยๆ เราเป็นผญ.ที่ไม่มีเพื่อนผญ.รอบตัวเรามีแต่เพื่อนผช.ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไมแต่โชคดีที่พวกนี้ไม่เคยทิ้งเราพวกมันกอดเราไว้เสมอเวลาที่เราเศร้าเราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปลางเดือนมกราคม2560จนถึงปัจจุบันเงินในบัญชีหลักแสนที่เราทำงานเก็บเงินมาได้ทั้งหมดได้หมดลงไปกับค่าเหล้าค่าเที่ยวต่างๆมากมายสาเหตุที่เป็นแบบนี้เรารู้ดี ใช่เราอกหักจากแฟนเค้าทิ้งเราไปแบบไม่หันหลังกลับมาเลยทุกอย่างมันดูเคว้งไปหมดแต่เราไม่ยอมรับความจริงหลังจากเลิกกันเราคิดเสมอว่าเราจะไม่แพ้เราจะไม่เสียใจเราพยายามเข้มแข็งแต่ทำไมไม่ได้เราคุยกับผช.หลายคนแต่ละคนดีกว่าแฟนเก่าเราเยอะมากมีอนาคตกว่าดูดีกว่าครอบครัวเค้ารักเราเกือบทุกคนแล้วเวลาผ่านไปเราก็เทคนพวกนั้นออกจากชีวิตเราทีละคนโดยที่เราไม่ให้เหตุผลอะไรเลยเราแค่เดินออกมาจากชีวิตพวกเค้าทั้งๆที่พวกเค้ารั้งเราแต่เราก็ไม่แคร์อะไรจนเวลาผ่านมาสักพักเราได้รู้จักผช.คนนึงเราตัดสินใจคบทันทีแค่เพราะเราอยากลองเริ่มต้นใหม่ เราสมัครมหาลัยเอกชนใหม่ เรากลับมาอยู่บ้านไม่ค่อยดื่มเหล้าเบียร์บ่อยเท่าไหร่ เรากลับเค้าก็เหมือนจะไปด้วยกันได้ดีแต่จู่ๆวันนึงแฟนเก่าเราก็โทรมา โทรมาถามโทรมาคุยมันทำให้เรารู้ว่าเห้ยเราไม่เคยลืมเค้าเลยเค้าคือผช.ที่เรายังรักอยู่เค้าคือคนที่อยู่ข้างเรามาตลอด3ปี เค้าคือคนที่ยอมอดเพื่อให้เราได้กินเป็นคนที่รับเราได้ในทุกๆเรื่องแต่เราเลวใส่เค้าเองจนทำให้เค้าต้องไปจากเรา เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาครู ครูบอกให้เราเลิกกับแฟนใหม่เพราะเราพึ่งคบกันไม่ได้มีอะไรผูกพันธุ์เท่าคนเก่าแล้วกลับไปหาแฟนเก่าเพราะเค้าไม่ใช่แฟนเก่าแต่เค้าคือชีวิตและอนาคตของเราเค้าคือคนที่อยู่กับเรามาตลอดแต่เราเองที่มองข้ามเค้า เราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มและใช่มันมีคนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย คือแบบตอนนี้เราสับสนนะแต่สำหรับแฟนเก่าแล้วเค้าคือทุกอย่างของเรา คือเพื่อนที่คอยเคียงข้างคือพี่ชายที่คอยกอดคือพ่อแม่ที่คอยดุคอยอยู่ข้างๆเราคือคนที่เรากอดแล้วเราสบายใจที่สุดถึงแม้เวลาอยู่ด้วยกันจะทะเลาะกันบ้างแต่เรารู้สึกว่าอยากจะทะเลาะกับเค้าไปอีกนานๆ เราอยากกลับไปเป็นคนที่มีพร้อมทุกอย่างเหมือนเดิมแต่เราแค่ไม่รู้ว่าจะเลือกให้ใครมายืนข้างๆเราดี เพราะแฟนใหม่ก็ไม่ได้ผิดอะไร

*ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผญ.คนนี้และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำต่างๆ