ตั้งแต่เมื่อสมัยก่อนที่สมาชิกพันทิปฮิตเล่น FriendFlock   และ Blog Gang กัน คุณลุงทำบล็อกไม่สวยเลย นู๋นิดต้องคอยสอน
แต่คุณลุงก็ไม่ยอมทำให้สวย คุณลุงบอกว่า "อ่านที่เนื้อหา"  ไม่ใช่สวยแต่อ่านยากเหมือนบล็อกนู๋นิด (ก็คนมันวัยรุ่นอะ )

คุณลุงเป็นคนตื่นเช้า เช้าขึ้นมาคุณลุงก็จะอัพบล็อก แล้วก็จะโทรฯมาบอกนู๋นิดว่า อัพบล็อกแล้ว และนู๋นิดก็จะรีบเข้าไปอ่าน
และก็แทบจะกลายเป็นกิจวัตประจำเช้า โดยที่คุณลุงไม่ต้องโทรมาบอกอีก

เพียงแป๊บเดียว บล็อกของคุณลุงก็มีแฟนคลับเยอะแยะ เพราะเนื้อหาในบล็อกของคุณลุง เต็มไปด้วยสาระ หากวันไหนไม่มี
ประเด็นการเมืองที่น่าสนใจ คุณลุงก็จะเขียนเรื่องธรรมะ โหย...เรื่องธรรมะเนี่ยคุณลุงเขียนยาวเหยียดเลย

หลังๆมา แฟนคลับบล็อกของคุณลุงก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ละคนเข้าไปเมนท์เข้าไปคุยยาวเป็นโยช นู๋นิดก็เริ่มขี้เกียจอ่าน
(ความจริงมันงอนเพราะหมดความสำคัญ) แต่คุณลุงก็ไม่ได้นำพานู๋นิดแล้ว ...ฮึ

และด้วยความที่นู๋นิดคุยเรื่องสาระการเมืองและธรรมะไม่เก่ง มันเก่งแต่เรื่องไร้สาระ (ฮา) หลังๆมานู๋นิดก็เลยเปิดหน้าบล็อกส่วนตัว
คุยกับคุณลุงสองคน  ทีนี้ก็คุยยาวเลย คุณลุงก็เป็นคนคอยฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่นิดก็ไม่ได้นำพา เจื้อยแจ้วไปเรื่อยเปื่อย

นู๋นิดผิดหวัง นู๋นิดร้องไห้  วันนั้นลั้ลลา วันนี้ไปทำสวนมา วันนั้นไปเที่ยว วันโน้นไปวัด ก็มาเล่าให้คุณลุงฟังในบล็อกส่วนตัว คุณลุงก็
คอยบ่น คอยเตือน คอยบอก คอยสอน นู๋นิดเรื่อยมา

คุณลุงขา สิ่งเหล่านี้นิดไม่เคยลืม มันมีค่าคู่ควรแก่ความทรงจำ แม้บล็อกจะหายไปเมื่อล็อกอินถูกยึด แต่ความประทับใจเหล่านี้ มันไม่ได้

  


นิดเสียใจ ... ที่นิดได้ก้าวร้าวกับคุณลุง นิดกราบขอโทษคุณลุงนะคะ


^{ขอบคุณเจ้าของภาพจากเน็ต}


และจากนี้ไป นิดก็อาจไม่ได้เข้ามาตั้งกระทู้พูดคุยกับเพื่อนๆอีกซักช่วงระยะหนึ่ง แต่ก็ขอให้เพื่อนๆรับทราบว่า

นู๋นิดจะคอยเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆเสมอ ขอบคุณค่ะ

เพชรน้ำนิล