เรื่องก็มีอยู่ว่าผมเปนคนติดเพื่อนมาก ผมอยู่สายเขียวแล้ววันหนึ่งเมื่อประมาณ2ปีที่แล้ว ผมไปค้นพบตัวยาชนิดนึง ชื่อclonazepam2.0
ยาโคลนาซีแพมมีสรรพคุณ
ใช้บำบัดป้องกันการเกิดลมชักทั้งในเด็กและในผู้ใหญ่
ใช้บำบัดอาการโรคแพนิค(Panic disorder)/ภาวะตื่นตระหนกในผู้ใหญ่
ผมกินมากจนเกินขนาดที่คนทั่วไปเค้าใช้กันวันนึงกินที10-20เม็ด บางวันก้อเกิน ใช้มันอยู่หลายเดือนเลยทีเดียว
แล้วอาการที่ได้ก้อคือ ก้าวร้าว เวลามองหน้าคนก้อเหมือนจะฆ่าเค้า คือหน้าตาหาเรื่องมาก
เอาโทรสับใส่ช่องฟิตตู้เยนมั่ง รับโทรสับกับจานข้าว ข้าวนี่เตมหน้าเลย แล้วก้อทำอะไรแปลกๆอีกหลายอย่าง ฯลฯ อยู่ไม่รู้วันรู้เดือนเลย ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกัน แต่หลังเลิกงาน ผมก็เอาเวลาหลังเลิกงานไปใช้กับเพื่อนกว่าจะกลับก้อดึกดื่น
บางครั้งเทอทำกับข้าวไว้หวังจะกินพร้อมกับผม เค้ารอผมจนหลับ ผมก้อไ่ม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะไม่มีสติจำอะไรไม่ได้ เรื่องของเมื่อวานที่ทำไป พอนอนตื่นขึ้นมาผมก้อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ผมจำไม่ได้จิงๆนะ
ผมใช้ชีวิตแบบนี้อยู่นาน
เทอก็ยังดูแลผมเปนอย่างดี ดีมากกกกๆ


จนมาวันนึง เราสองคนก้อต้องแยกจากกัน เพราะหน้าที่การงาน และครอบครัว อันนี้ผมเข้าใจ ก่อนผมจะกินยาบ้าบอนี่ เทอติดผมมาก หัวเราะร่าเริง เปนคนตลกนิ่งๆ แต่ตอนนี้เทอกลายเปนคนเฉยชา เหมือนไร้ความรู้สึก ผมสำนึกแล้วตอนนี้ผมเลิกกินมันนานแล้ว
แล้วเราก้อยังไม่ได้เลิกกันทีนะ  
และนี่มันคือสิ่งที่ผมทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ผมอยากให้เทอกลับมาเปนเหมือนตอนแรกๆ
พอจะมีทางไหมคับ


กับข้าวฝีมือเทออร่อยถูกปากผมมาก
เทอคือแม่ศรีเรือนในสายตาของผม
ขอบคุนที่ดูแลอย่างดี

ผมยังอยากกินผัดกระเพราปลากระป๋องอยู่นะ
แล้วก้ออยากให้เปนแม่ของลูกด้วย

*ปล เทอชอบอ่านพันทิป เหมือนกันนะ ฮ่าๆ
รักนะเจ๊ของนู๋