จขกท.ยังไม่ได้โตอะไรมากมายนะคะ เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านที่จะเข้าสู่วัยทำงาน
รู้ตัวค่ะว่าตัวเองผ่านโลกมาน้อยมาก แต่ช่วงวัยรุ่นก็จะเห็นคนเป็นแฟนกัน เพื่อนก็มีแฟน ปั๊บปี้เลิฟอะไรก็ว่ากันไป
สิ่งที่ทำให้เราคิดแบบนี้เพราะว่า เราเคยลองนะคะ สามประสาวัยรุ่น ลองคุย อยากมีแฟนแบบเพื่อน แต่ไอ้เราก็ไม่ได้สวยอะไร 5555 ก็มีคุยๆบ้าง ความหลงความชอบเนี่ยมันก็มีแหละค่ะ หวั่นไหว แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าจะรักจนอยากจะจริงจังแต่งงานกับคนนี้
กลายเป็นพอคุยมาสักระยะ ก็นกค่ะ เสียใจตามปกติอกหักฟูมฟาย แต่ก็รู้ค่ะว่ายังไงก็ไม่ได้แต่งด้วยแน่
    เนื่องจากพี่ๆในบ้านมีครอบครัวเกือบหมดแล้วค่ะ แม่ท่านเลยเครียด ถ้าจะคบใครอยากให้คบนานๆ อยากให้รีบมีแฟนจะได้ดูกันนานๆ นี่แม่คงเห็นแววนกของลูกตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก 55555 เราเลยมานั่งคิดเรื่องนี้แบบจริงจัง
จขกท.มองว่า เอ้ ~ ขนาดตอนเด็กเราเพ้อความรักเทพนิยายมาก วัยรุ่นก็ชอบอ่านหนังสือทุกรูปแบบ นิยายรักก็ด้วย เดี๋ยวพอเรียนจบทำงานเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เราน่าจะมีเหตุผลมีปัจจัยอะไรเยอะขึ้น น่าจะรู้สึกรักเนี่ย ยากกว่าเดิมอีก
เริ่มมองเห็นหนทางคานของตัวเองรำไรตั้งแต่ยังสาว หรือเราจะเป็นคนเรื่องมากเกินไป แต่เรารู้สึกว่าการที่จะอยู่กับใครซักคนไปทั้งชีวิตนี่มันยากมากเลยนะคะ

คนที่แต่งงานกันได้ที่เคยบอกรักกันมากๆยังมีเลิกกันให้เห็นเยอะแยะเลย หรือคนที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็มี

มันคงไม่มีหรอกใช่ไหมคะคนที่เราพอใจทุกอย่าง อยากรบกวนถามว่าพี่ๆที่มีครอบครัวแล้วเนี่ยทำไมถึงตัดสินใจแต่งงานกับคนคนนี้ ขอนำมาเป็นกรณีศึกษาหน่อยนะคะ อ่านให้ชุ่มชื่นหัวใจ หรือเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตค่ะ 55555

ปล. จขกท.ไม่ใช่ผู้หญิงแข็งกระด้างนะ เป็นคนปกติเลย ดูละครรักแล้วฟินเขินปกติ ไม่ได้เป็นคนตายด้านอะไรนะคะ55555