เรื่องมีอยู่ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เรียนคณะเดียวกับผม อยู่ในคณะเธอค่อนข้างป๊อปเลยครับ ก็ไม่ได้ถึงขั้นเป็นดาวแต่ดูโดดเด่นออร่าออก ผิวเนี้ยขาว ผู้ชายชอบกันเป็นแถว ส่วนผมหน่ะหรอ ก็แอบชอบเธอเหมือนกัน แต่เป็นแค่เพื่อนครับ ไม่ได้บอกความในใจออกไป เหมือนจะเศร้านะแต่เปล่าเลยเพราะ ….

วันนึงผมไปทำธุระแถวบ้านเธอ แล้วเจอเธอ แต่ผมจำเธอไม่ได้นะครับ เพราะเธอไม่ได้แต่งหน้า ไม่ได้แต่งตัว แถมผิวนี่คนละสีกับคนที่อยู่ที่คณะเลย ผมมองผ่านเธอไป เดินสวนกัน แต่เธอกลับทักผมครับ งงสิครับคุณผู้ชม ผมสตั๊นไป 3 วิแล้วถึงนึกออกว่าเธอคือนางในฝันคนนั้นนนน โอ๊ยยยยย ผมนี่แทบทรุดเพราะเธอเหมือนเป็นคนละคน ไม่ได้ขาว A4 แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่นะครับ นั่นไม่ใช่จุดที่ทำให้ผมอึ้งเท่าไหร่ แต่ที่มีคือความสงสัยมากกว่า เหมือนโดนคนที่เรารักหลอกมาตลอด (เว่อร์ไหมน้อ)

ผมยอมรับครับว่าชอบเธอเพราะเธอน่ารัก ขาว สวย แต่พอเจอตัวจริงไม่ใช่ไม่ชอบนะครับ แค่รู้สึกงงและสตั๊นว่าทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้ เพื่อนสาวผมบางคนไปฉีดผิวบ่อยมาก อยากรู้ว่าทำไมผู้หญิงถึงต้องทำผิวให้ขาวโบ๊ะ แทนที่จะหาวิธีที่ขาวเนียนแบบถาวรและปลอดภัยแทน

เจอแบบนี้มันเจ็บปวดกระดองใจเหลือเกิน มีใครเคยเจอแบบผมบ้างไหมครับ คิดว่าพลังเครื่องสำอางน่ากลัวแล้ว แต่พลังของ BB ครีมพอกผิวนี่น่ากลัวยิ่งกว่าอีก