จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

สายลมชราที่พัดพาความคิดฝันโบราณของฉันไป ๑. แสงเช้าเก่าแก่ ณ โลกใบเก่า นกกระจิบไม่ร้องเพลง ๒. ความคิดฝันหล่นหายที่ใดสักแห่ง ลมชราพัดฝุ่นควันเริงระบำ ใครบางคนหายใจลำบาก ๓. ฉันอ่านบทกวีของความคิดฝัน

จังหวะเต้นรำของลมหายใจ ขณะหายใจเช้าแสนซวยและป่วยไข้ใครคนนั้นส่งยิ้มแย้มพราย นัยน์ตาเศร้าบังเอิญเราสบตากันเพียงเสี้ยวจังหวะลมหายใจ ฉันซ่อนยิ้มอย่างยากเกินกลั้นเก็บความเหนียมอายมุดหมายไม่

ลมหนาวพฤศจิกายน ฉันค้นหาอดีตเก่าแก่ ภาพร่างของความทรงจำ ห้วงคำนึงใครบางคน หัวใจสร้างประวัติศาสตร์ ถกเถียงกับความคิด ขณะอุ่นลมหายใจ ละมุนละไม ในลมหนาวเช้าตรู่ หมาดน้ำตา ภาพรอยยิ้มใครบางคน เหนือลานความค

เปลี่ยวเหงาแม้แต่เสียงลมรำเพยนิ่งฟัง... เสียงหัวใจร้องไห้แอบนับเสียงสะอื้นหยดน้ำตา... ความคิดชราภาพบ่นงึมงำแผ่วร้อนเรือนร่างราวผู้ป่วยโซ... โมงยามชีวิตลมหายใจเฝือดฝาดถ่มความท้อแท้แย้มยิ้มอย่างยาก... ไ