"รัชนก อินทนนท์"หรือ น้องเมย์ ที่พวกเรารู้จักกันดีในนามของนักกีฬาหญิงแบดมินตันทีมชาติไทยที่สร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยมาตลอด10กว่าปีที่ผ่านมาที่เธอได้โลดแล่นอยู่ในวงการแบดมินตันนี้ หลายคนชื่นชมในความสามารถของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับโอกาสดีๆจากแม่ปุก กมลา เจ้าของโรงเรียนบ้านทองหยอด ผลักดันให้เธอก้าวเข้าสู่นักแบดมินตันมืออาชีพที่สร้างผลงานและรางวัลได้มากที่สุดในประวัติศาสตร์ของนักแบดมินตันหญิงเดี่ยวของไทย เธอเป็นแรงบันดาลใจของใครหลายๆคนที่อยากจะก้าวเข้ามาในอาชีพนี้และคาดหวังว่าจะประสบความสำเร็จได้อย่างเธอ
                               ด้วยผลงานแชมป์โลก แชมป์เอเชีย แชมป์ระดับซุปเปอร์ซีรี่ส์และแชมป์อื่นๆที่เธอเคยได้รับ เธอถูกคาดหวังทุกครั้งที่เธอลงสนามว่าเธอต้องชนะ เพราะด้วยอันดับ(ranking)ที่ดีมาโดยตลอดแทบไม่หลุดไปจากท็อปเท็น หากเธอแพ้ครั้งใดจะมีคนออกมาพูดเหน็บแนมเธออยู่เสมอ ทั้งเรื่องความรัก การไม่กระหายชัยชนะ การบาดเจ็บหรือแม้กระทั่งการแนะนำให้เธอดึงสติในการตีและทุ่มเทให้มากกว่านี้  ทุกคำถามและข้อสงสัยที่หลายคนถาโถมเข้ามา จะมีสักคนที่รู้ว่าจิตใจของนักกีฬาก็ไม่ได้เสียใจน้อยไปกว่ากองเชียร์เลย  
                               ไม่มีนักกีฬาคนไหนหรอกนะ ที่ลงแข่งขันแล้วอยากจะแพ้กลับบ้าน แต่ในการแข่งขันในแต่ละครั้งมันมีหลายองค์ประกอบรวมกัน ร่างกาย จิตใจ สมาธิ ความพร้อม ความเข้มแข็ง คนเราถ้าเป็นมนุษย์ปกติคงไม่มีใครจะสามารถประคับประคองอารมณ์ให้นิ่งได้ทุกวัน นักกีฬาก็เช่นกันถ้าวันไหนกายพร้อมใจพร้อมก็จะทำได้ชนะได้แต่ถ้าวันไหนคู่ต่อสู้เขามาเหนือกว่าเขาก็จะเอาชนะไป
                                 บางครั้งถ้าเราสำรวจตัวเอง เราก็จะพบข้อบกพร่องของตัวเองไม่น้อยเหมือนกัน แล้วคิดเหรอว่านักกีฬาเขาจะไม่รู้จุดอ่อนที่เขาควรต้องปรับปรุงแต่การเปลี่ยนแปลงบางอย่างมันต้องใช้เวลาและกำลังใจอย่างมาก กองเชียร์ที่คิดบวกและพร้อมที่จะเคียงข้างไปกับนักกีฬาเข้าใจและเห็นใจนักกีฬา เขาจะมองเห็นศักยภาพของนักกีฬาที่เขาเชียร์และพร้อมจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่กับบางกลุ่มที่คอยแต่ตำหนินักกีฬาเพื่อจะให้นักกีฬาเขาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นโดยไม่รู้ว่านักกีฬาเขาก็พร้อมที่จะปรับปรุงเพื่อคว้าเอาชัยชนะมาแต่บางครั้งคำพูดบางคำพูดมันทำร้ายจิตใจของเขาไม่มากก็น้อยเช่นกัน
                                 อย่าบอกนะว่าอย่าไปสนใจคำพูดไม่ดีเหล่านั้น เพราะเราคนธรรมดาเจอคำพูดที่ไม่ดีเข้าไปในแต่ละวัน ยังเจ็บช้ำไม่แพ้กัน ก็หัวใจมันก็แค่ก้อนเนื้ออ่อนๆล่ะจริงไหม?
                                  การที่คนไทยได้เห็นนักกีฬาหญิงคนหนึ่งที่ต้องเข้าแข่งขันแบดมินตันตลอดทั้งปีและต้องทำผลงานให้ได้ดีและพยายามจะรักษามาตรฐานของตัวเองอยู่เสมอ มันเป็นสิ่งที่ยากและท้าทาย ต้องแข่งกับสิ่งที่คาดไม่ถึงอยู่ตลอดเวลา ทั้งคู่แข่ง กองเชียร์และปัจจัยอื่นๆ ลองคิดดูว่าถ้าเป็นเราที่ต้องเข้าไปยืนอยู่ในจุดๆนั้น เราจะเป็นผู้กล้าหาญและทำได้อย่างเธอไหม  อีกกี่สิบปีที่เราจะได้เห็นคนที่กล้าหาญที่เป็นวีรสตรีบนคอร์ทแบดมินตันได้อย่างเธออีก ...รัชนก อินทนนท์ อยากให้เธอเล่นเพื่อชาติด้วยความสุข อยากเห็นรอยยิ้มเธออีกครั้ง จะตกรอบแรกรอบสองหรือได้แชมป์ อย่างไรเธอก็คือผู้ที่สร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยมาตลอด เอาใจช่วยเสมอนะ