คือทุกวันนี้รู้สึกเหมือนเราเป็นคนนอกครอบครัวของเขาเลย มีเรื่องอะไร จะปรึกษาแต่เพื่อน
คือ เค้าทำงานอิสระทำฟาร์ม และจะมีพื้นที่ทำงานอยู่ในบริเวณบ้านที่แยกรั้วออกไป ตื่นเช้าปุ๊บ จะออกไปปุ๊บ
ทำงานเสร็จสี่ห้าโมง เพื่อนเขาจะมาทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน ถ้าเสาร์ อาทิตย์ คือมาเต็มวัน มาจนงง
ว่าไม่คิดจะเกรงใจบ้าง บางวัน หอบลูกเมียมาอีก สี่ห้าทุ่ม ถึงจะกลับ
แล้วคือ พอมาละก็มาทำกับข้าวกิน แม่ทำกับข้าวให้ลูก ก็เข้ามาใช้พื้นที่ครัว เราก็ต้องตามเก็บ ตามล้าง
พอเราบ่นให้สามีฟัง เขาก็บอกว่าเราใจแคบ ไม่เปิดใจ ทิฐิเยอะ พอบ่นเรื่องกินเหล้ากับเพื่อนทุกวัน
ก็บอกกินที่บ้าน ไม่ไปที่อื่นก็ดีแล้ว แต่กินกันทุกวันจนสี่ห้าทุ่ม
เราก็จนปัญญา เพราะต้องพึ่งพาเขา ไหนจะลูกอีก ที่เรานึกถึงทุกวัน ก็คือลูก เพราะเราไม่มีบ้าน
ญาติก็ไม่มีให้พึ่งพาอาศัย คือถ้าพูดอะไรที่ไปกระทบเพื่อนเขา ต้องได้ด่าเราขึ้นกูทุกที
บางทีเราก็ขอแค่ตอนเย็นมาช่วยดูลูกบ้าง เล่นกับลูกบ้าง แต่เพื่อนก็โทรมาตาม เขากะไปหาเพื่อนอยู่ดี
พอมีเรื่องจะปรึกษาที ต้องไลน์เอา ถึงได้คุยกัน เราเองจะให้ไปนั่งเฝ้ากินเหล้าเราก็ไม่เอาอ่ะ เราไม่อยากให้
ลูกซึมซับ ก็พาลูกอยู่ในบ้าน
เราจะทำยังไงให้เขาคิดได้บ้างมั้ย หรือควรทำใจ หรือตัวเราเองเป็นคนใจแคบเกินไป เขาก็บอกแต่
ว่าให้เราเปิดใจยอมรับเพื่อนเขาบ้าง แต่คุณภรรยาค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาจริงหรอค่ะ กับพฤติกรรม
ดื่มทุกวันเพื่อนมาเฝ้าจนสี่ห้าทุ่มทุกวัน
ป.ล. ไม่มีเรื่องผู้หญิงหรือยาเสพติด 100%
ป.ล.2 สามีดีทุกเรื่อง ยกเว้นดื่มทุกวัน และติดเพื่อนมาก