ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตในวันที่ผมอ่อนแอ เธอเป็นคนน่ารักเรารู้จักกันเพราะเรียนที่เดียวกัน แต่เธอเป็นรุ่นน้องผมตั้งหลายปี เราเจอกันครั้งแรกที่หน้าอาคารเธอเดินเข้ามาทักเเล้วพูดว่า สวัสดีค่ะพี่ ดูเธอยิ้มเขินๆรีบวิ่งหลบไป ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากมาย ตกเย็นวันนั้นเธอก็แอดเฟสมา ผมก็รับหลังจากนั้นเธอก็ทักผมมาทุกวันๆ ชวนคุยโน้นนั่นนี้ตลอด จนเวลาผ่านเป็นปี จนเกิดความเคยชินเราสนิทกันมาขึ้น จนใครๆเขาว่าเราเป็นแฟนกัน ทุกเช้าเธอจะปลุกผมตื่นนอน ก่อนนอนก็คอยบอกฝันดี เริ่มเจอกกันบ่อยขึ้น และเธอก็ชอบบอกคิดถึงผมบ่อยๆ เธอบอกว่าจะอยู่ข้างผมตลอดไป  เรารักกันแต่ไม่เคยบอกรักกัน  เราสองคนต่างเป็นความสุขของกันและกันตลอดมา จนถึงวันที่ผมเรียนจบผมต้องจากเธอไปไกลมาก และยากนักที่เราจะได้พบกันอีก ด้วยฐานะทางการเงิน ครอบครัว เราต่างกันราวกะฟ้ากับดิน อย่างกะละครเลยแหละ ครั้งสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน คือการไปเที่ยวไปเทศลาว วันนั้นเป็นวันสุดท้าย ที่ผมตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเธอ  ผมคิดว่าระยะห่างต่อจากนี้ไปมันจะทำให้เธอเหงา และผมอาจจะเป็นตัวอุปสรรคความฝันของเธอ หลังจากนั้นผมก็หายไปจากชีวิตเธอทั้งๆที่ใจไม่อยากไปไม่ได้เอ๋ยคำลา หลายปีผ่านมาเธอได้พบรักครั้งใหม่ได้ข่าวว่า ปีนี้เธอกำลังจะเรียนจบความฝันของเธอคือ พยาบาล ผมสัญญากับเธอไว้ว่าจะเขียนเฟรนชิปให้ เธอ....ผมจะกลับไป  ความรักมันไม่ได้หายไปไหน เพราะเเม้วันเวลาจะผ่านไปมันก็คือ ความรัก