เราเคยคบกับคนๆหนึ่ง เค้าเป็นผู้ชายที่เราใฝ่ฝัน รักมากจนแต่งงาน มีอะไรกันบ่อยแล้วไม่เคยใส่ถุงยางอนามัยเลย (ย้อนคิดถึงจุดนี้ก็แอบด่าตัวเองว่าทำไมพลาด) เราได้แต่งงานประมาณ3เดือนเอง แล้วมีวันหนึ่งที่เขาดูแปลกๆ หน้าคล้ำๆ สังเกตว่าเขาไม่ค่อยกินข้าว ถามเขาว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่าก็ตอบว่าไม่เป็นไรๆ แต่คืนนั้นเราตื่นขึ้นมาในเมื่อแฟนของเรากำลังมีอาการชัก รีบส่งเขาไปโรงพยาบาล หมอตรวดนี้นู้นและในสุดท้ายก็ได้รู้ว่าเขาติดเชื้อhivและเป็นเอดส์ เราช็อคเลยค่ะ ได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว หมอให้เราตรวจ แต่แรกๆยังไม่พร้อมที่จะได้รับฟังผล ใช้เวลา1เดือนก่อนจะกล้าฟังว่าเราเป็น พอเข้าไปในห้อง หมอก็บอกผลเราว่าไม่ติดเชื้อ บอกได้เลยว่าช็อคอีกครั้ง ตรวจซ้ำก็ไม่พบ (จนทุกวันนี้ก็ไม่ได้พบเพราะว่าเราไม่ได้ติดจริงๆ) เป็นช่วงที่สับสนมากๆ เพราะเขาเป็นแต่เราไม่เป็น มีหลายเสียงจากคนรอบข้างบอกให้เราเลิกกับเขา ขนาดเขายังบอกเลิกเองโดยให้เหตุผลว่าไม่อยากให้เราจมกับคนที่เป็นเอดส์ แต่เราทำใจไม่ได้ที่ไม่มีเขา เพราะรักเขาจริงๆ บ้างที่ในช่วงนั้นก็คิดว่าอยากเป็นด้วยซ้ำเพราะจะได้เข้าใจเขาและให้กำลังใจเขาได้อีกระดับหนึ่ง ช่วงนั้นคิดอะไรไม่ออก ร้องไห้ทุกวัน แต่ในสุดท้ายส่วนตัวเราเลือกที่อยู่กับเขาจนที่สุด เราเลือกถูกต้องสำหรับเรา แต่เราเองก็ไม่รู้การตัดสินใจแบบเดียวกันจะถูกต้องสำหรับคุณหรือไม่ คุณได้มีโอกาสที่ดีที่ไม่ติด แต่โรคเอดส์ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างลมเลว สมัยนี้ยาดี รักษาได้ คนที่เป็นก็อยู่กับเราได้นานๆ แต่ต่อไปนี้อย่าเสี่ยงดีกว่าค่ะ ไม่เป็นดีที่สุดค่ะ เราให้กำลังใจคุณนะคะ จากคนที่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี