ผมรู้สึกว่าเวลาเห็นผู้หญิงอ้อนผู้ชายนิดๆหน่อยๆ มันน่ารัก มีอ่อนแอให้เห็นบ้างเป็นบางเวลา มันคงจะช่วยให้ผมเข้าใจเธอได้มากขึ้น

ผมกับแฟนคบกันมา7 ปี เป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมชั้น 10 ปี แล้วค่อยมาคบกันเป็นแฟน (ผม อายุ 24 เธอ 25) เธอเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มแย้ม แต่ก็ขี้อาย หวงเนื้อหวงตัวมากเป็นพิเศษ เราเจอกันส่วนมากก็ที่บ้านเธอครับ ไม่ค่อยออกไปไหนด้วยกัน อย่างมากก็กินข้าว ดูหนัง เดินเล่น

ประเด็นคือ แฟนผมเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งมากครับ โกรธ เสียใจ เธอไม่ค่อยแสดงออก แล้วก้ไม่ได้งี่เง่าให้เห็น 7 ปีที่ผ่านมา มีแค่ครั้งเดียวที่เธอร้องไห้ให้ผมเห็น  เช่นเดียวกับมุมอ่อนหวานน่ารักๆ หายากมากครับ เวลาอยู่ด้วยกันเราก็ชวนกันทำกับข้าว อาบน้ำหมา ดูหนัง ไปเดินเล่นบ้าง ไม่ค่อยมีโอกาสได้กุ๊กกิ๊กกันเลย ตัวผมเองต้องยอมรับว่าบางทีก็อยากนอนหนุนตักเธอ เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิด (ผมเรียน ตปท ครับ กลับไทยปีละครั้ง ครั้งละ40-50วัน แต่ปีที่แล้วผมฝึกงานที่ไทย เลยได้อยู่ 8เดือนกว่าๆ)  ไม่ใช่ว่าเราไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองคนนะครับ ทางบ้านแฟนก็ไว้ใจให้ไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือปล่อยให้เราอยู่กันสองต่อสอง แต่แฟนผมก็ปฏิเสธช่วงเวลาแบบนั้นโดยการทำอย่างอื่นที่ไม่ต้องอยู่กันเงียบๆสองคน ถ้าเล่าให้เพื่อนผู้ชายฟัง พวกมันคงหาว่าผมไม่มีน้ำยา ฮ่าๆ แต่ผมกับแฟนยังไม่เคยมีอะไรกันเลยครับ จะกอดกันบ้างก็ตอนที่ผมพึ่งกลับถึงไทย กับกอดก่อนที่ผมจะกลับมาเรียน ผมอยากให้แฟนผมมาซบไหล่ผม เล่าปัญหาของเธอบ้าง นอนหนุนตัก หรือมาร้องไห้ระบายให้ผมฟังบ้าง ผมกลัวว่าผมยังไม่เข้าใจเธอมากพอ เราคุยกันทุกวันครับ อย่างน้อยก็โทรบอกฝันดี นั่นเป็นเวลาที่จะสังเกตน้ำเสียงของเธอ แต่ก็ยังดีที่เธอทำงานที่เดียวกันกับเพื่อนๆ (เพื่อนของงเราทั้งสองคนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม) พวกนั้นก็จะมาเล่าให้ผมฟังแทน  

มันจะมีทางไหนที่จะทำให้เธอเปิดใจตัวเองมากกว่านี้ไหมครับ ผมไม่ได้ต้องการให้เธอมาค้างคืนกับผม หรืออะไรทำนองนั้น  แค่อยากให้เธอทำตัวอ่อนหวานบ้างบางเวลา  อ่อนแอบ้าง เสียใจก็ร้องไห้ออกมา ไม่ต้องเก็บไว้  
** เราคบกับก่อนที่ผมจะมาเรียน ตปท 2ปีครับ ผมทำ ป.ตรี+โท จบกลางปีหน้า ช่วงสองปีแรกกับตอนนี้ ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ