เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปลายปี 2558 เรากับรุ่นน้องในที่ทำงานไปกินข้าวด้วยกันเเล้วก็คุยถึงโครงการที่จะทำให้แผนกในปี 2559  โดยงานที่รุ่นน้องรับมาทำนั้นคือการดูเเลไฟล์หนึ่งไฟล์ที่จะรวบรวมข้อมูลจากทุกคนในเเผนก โดยหน้าที่หลักคือต้องคอยขอข้อมูลเข้าไฟล์นี้ เเละตรวจทานความถูกต้องเเละการสะกดคำ

เราได้ให้คำเเนะนำกับรุ่นน้องไปว่า ไหนๆจะทำเเล้ว ให้ทำในสิ่งที่ก่อประโยชน์ในคนที่จะต้องส่งข้อมูลเข้ามาด้วย เช่น มีการประกาศรางวัลคนที่ทำผลงานได้ดีที่สุด จะได้มีคนคอยส่งงานเข้ามาตลอดปี

น้องก็ทำโครงการที่ประกาศผลงานดีเด่นทุกเดือน มีมุขเด็ดด้วยการสั่นกระดิ่งเรียกให้ทุกคนฟัง เเล้วมอบลูกโป่งที่เขียนว่า champion ให้เป็นรางวัล ซึ่งคนที่มีลูกโป่งก็เป็นเหมือนเเลนด์มาร์คว่าคนเก่งๆนั่งกันอยู่ตรงนี้ของเเผนกนะ

ปรากฏว่า...ปลายปี รุ่นน้องได้รับรางวัลเพราะสร้างความน่าตื่นเต้นให้งานที่แผนก  ถึงจุดนี้เราก็ดีใจด้วยนะ (ไม่ได้อิจฉาว่าเค้าได้รางวัลจากเจ้านาย เพราะโครงการของเราก็ได้รางวัลด้านนวัตกรรม)  เเต่เสียใจที่รุ่นน้องคนนั้นไม่กล่าวขอบคุณเราเลยว่าเราเป็นคนจุดประกายไอเดีย เเละไม่เคยบอกใครเลยว่าเราได้ให้คำเเนะนำเค้าในเรื่องงานมาตลอดจนเค้าประสบความสำเร็จ

มาวันนี้ เค้าจะคิดงานเพิ่ม มาถามว่าคนไม่ตื่นเต้นกับรางวัลลูกโป่งเเล้ว ปีนี้จะทำอะไรดี

ถ้าเป็นคุณจะให้คำเเนะนำเค้าไปอีกมั๊ย?

เรายังสองจิตสองใจ เพราะว่าถ้าให้ไอเดียไป ก็จะเป็นประโยชน์กับคนในแผนก  เเต่...ก็จะเสียใจซ้ำสองถ้ารุ่นน้องคนเดิมได้ดีเเล้วไม่สำนึกบุญคุณเหมือนเดิม

เเต่ถ้าไม่ให้ไอเดียไป เค้าก็ต้องไปคิดเอง เราก็เสียโอกาสจะเป็นที่ปรึกษาให้รุ่นน้อง เสียโอกาสสร้างเครือข่ายคนทำงาน