^ จริงๆแล้ว จขกท ไม่ได้รู้ขนาดที่จะแยกได้ว่า

ศอ.บต. หรือ กอ.รมน. เป็นคนละหน่วยงานกับ กระทรวงกลาโหม

เค้าคิดว่า เป็นหน่วยงาน ความมั่นคง ก็คือ ทหาร อะไรที่มันเกี่ยวกับทหาร มันก็คือ กลาโหม เท่านั้นแหละ

ตอนนี้จ่ายมาเยอะ ยังต้องจ่ายอีกเยอะ อีก 30 ปีจะจบหรือเปล่าเหอะ ตายกันไปเรื่อยๆ

วิธีแก้ มันต้องแก้ด้วยการเปลี่ยนความคิดคนทั้งกลุ่ม พูดเหมือนง่าย จริงๆแล้วยาก อินโดนีเซีย ถ้าไม่มี ซึนามิ อาเจะ ก็ไม่จบ

ปัญหาง่ายกว่าตั้งเยอะ เช่น อาชีวะไม่ชอบกัน ฆ่ากันตายกันตั้งเท่าไหร่ เพราะคนในโรงเรียนมันปลูกฝังกันมา ว่าโรงเรียนนี้เป็นศัตรู ต้องเอาให้ตาย มันเล่นกันถึงตาม กว่าจะแก้ได้ ทำอะไรไปบ้าง เสียเงินไปเท่าไหร่ ยกระดับไปเป็นมหาวิทยาลัยเลย ยกเลิก ปวชเอย จนย้ายออกไปแหละ ปิดโรงเรียนบ้าน กว่าจะจบ แต่เรื่องระดับประเทศแบบนี้ ย้ายหนีกันไม่ได้

ปัญหาง่ายกว่าตั้งเยอะ เช่น เพื่อนบ้านในหมู่บ้าน นิสัยไม่ได้ ชอบเอาหมาขี้หน้าบ้านคนอื่น ชอบเบิ้นรถเสียงดัง ชอบจอดรถขวางบ้านคนอื่น ยังแก้กันไม่ค่อยจะได้เลย ทั้งๆที่แค่พูดให้เพื่อนบ้านนิสัยไม่ได้ดีคนนั้น เปลี่ยนแปลงการกระทำ

ปัญหาง่ายกว่าตั้งเยอะ เช่น แวนซ์ใหญ่ ชอบทำท่อเสียงทำ ชอบซ่อนป้ายทะเบียน ยังแก้ไม่ได้เลย แค่ให้คนพวกนี้เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ให้มีจิตสำนึกเท่านั้น

ปัญหามันดูเหมือนแก้ง่าย แค่ทำให้คนเหล่านั้น มีจิตสำนึกเป็นประชากรของไทย ใช้ชีวิตปกติ ดีเลวปนกันไป แต่ไม่มาฆ่ากัน เค้า ซึ่งไม่แสดงตัวตน อยู่ปนกะชาวบ้าน ไม่ยอมรับความเป็นเรา แล้วต่อต้านด้วยความรุนแรง แก้ได้ด้วยการทำความเข้าใจเท่านั้น การใช้กำลังทหารนั้น ใช้เพื่อป้องกันภัยเฉพาะหน้าเป็นหลัก เอาตัวไปเป็นเป้าระเบิด เป้ากระสุนแทนชาวบ้านเท่านั้น ก็รับแทนได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะไม่รู้ว่าจะทำร้ายใคร เมื่อไหร่ ถ้ายังไม่รู้เป้าหมายทั้งหมด 100% ในครั้งเดียว กองทัพก็ทำอะไรไม่ได้ จะเอาไปปืนใหญ่ไปยิงตู้มๆๆ ละลายไปทั้งหมู่บ้านมันทำไม่ได้

จริงๆแล้วไปเป็นเป้ากระสุน ไม่ต้องมีอาวุธอะไรไปก็ได้ อาวุธหนักแทบไม่ได้ใช้เลย แต่ปืนเล็กยาวที่ติดตัวไว้ ก็เพื่อไม่ให้เป็นเป้าอย่างเดียว ตอบโต้ได้บ้าง

ส่วนใครที่เก่ง บอกว่าแก้ง่าย ช่วยบอกหน่อยเถอะ ว่าจะแยกโจรออกจากชาวบ้านยังไง
เอาแค่ในกทม ปริมณฑลก็ได้ จะแยกคนที่คอยคิดฉกชิงวิ่งราว(พร้อมทำเมื่อมีโอกาส) ขโมยของตามบ้าน ออกจากชาวบ้านปกติ ที่เป็นคนดีปกติได้ยังไง

ผิดตั้งแต่หัวกระทู้แล้วล่ะ เอามาแปะให้ดูแล้วนะครับ ของปี 59 ใครงป.มากงป.น้อย ก็ดูเอาเอง ส่วนที่ว่าเหตุการณ์สงบ งบไม่มา น่าจะเป็นฝ่ายตรงข้ามนะ ไม่ใช่ฝ่ายเรา

ผมจะตัดเรื่องต้นตอของปัญหาออกไป แต่จะพูดถึงยุทธวิธีกัน
1 หน่วยในพื้นที่ ต้องมีการลาดตระเวนต่อเนื่อง ไปทุกวัน แต่ไม่ใช้เส้นทางซ้ำกัน หรือ เดินเท้าโดยใช้ยานยนต์รบรีว่า หรือเฟิร์สวินคุ้มกัน
2 การข่าว ต้องยึดถือข่าวหน่วยเหนือ แจ้งเตือนมาอย่างเคร่งครัด
3 กำลังพลต้องมีวินัย และเตรียมพร้อมอยู่เสมอ
4 เมื่อมีรถกำลังพลเข้า-ออก ฐานปฏิบัติการ ต้องมียานยนต์รบรีว่า คอยลาดตระเวน และ เฝ้าระวัง/ยึดครองพื้นที่เสี่ยงเสมอ
5 ด้านกิจการพลเรือน อย่าสร้างเงื่อนไข เช่น กำชับกำลังพล งดใช้โปรแกรม บี.. และ วี.. การแอดเฟส ซึ่งสุ่มเสี่ยงต่อเรื่องชู้สาว และ  การเช็คอินเฟส และ ไลน์ เมื่อออกทำงาน การปฏิบัติตนกับพลเรือนในพื้นที่รับผิดชอบ ต้องอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เอาเปรียบเขา
สำหรับยุทโธปกรณ์
1 เสื้อเกราะกันกระสุน ยืนยันว่าไม่ได้ขาดแคลน มีให้ใส่ทุกคน
2 อาวุธถือว่ามีครบ ทั้งอาวุธประจำกาย และอาวุธสนับสนุน เช่น ปืนเล็กกล ปืนกลเบา อาวุธพิเศษเช่น ปืนลูกซอง ฯลฯ
3 ยุทโธปกรณ์พิเศษ มีเยอะ เช่น กล้องเล็งจุดแดง แต่ส่วนมากไม่ใช้กัน เพราะอากาศกับภูมิประเทศ ไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่ เอาแค่นี้พอ ยุทโธปกรณ์พิเศษ พูดมากไม่ได้
4 ยานยนต์รบ รีว่า/เฟิร์สวิน รถหุ้มเกราะนาวาร่า รถเกราะกันกระสุน ถือว่ามีความเพียงพอ แต่ขึ้นอยู่กับหน่วยนั้นๆด้วยว่าจะวางแผนการใช้อย่างไร จะทำยังไง ให้กำลังพลได้รับความปลอดภัยสูงสุด และต้องปรนนิบัติบำรุงยานพาหนะต่างๆอย่างสม่ำเสมอ เมื่อยานพาหนะชำรุด ก็ต้องซ่อม หรือส่งซ่อมโดยเร็วที่สุด เพื่อให้พร้อมใช้ตลอดเวลา
ส่วนเรื่องการสูญเสียของทหารพรานทั้ง 6 นาย ผมก็ขอแสดงความเสียใจต่อเพื่อนร่วมอาชีพมา ณ ที่นี้ ยังไงเหตุก็เกิดขึ้นมาแล้ว ก็ไม่อะไรมากมายจะดีกว่า ถือว่าเป็นบทเรียนจากการรบ ไว้ให้คนที่ปฏิบัติงานได้แก้ไขกันต่อไป