ผ่านไปได้สองตอน ทีแรกก็คิดอยู่ว่าจะตั้งกระทู้ดีไหมเพราะบทอาจจะประคองเรื่องไปไม่ดีจนถึงตอนจบก็ได้ แต่วันนี้ยิ้มแก้มแตกมากเลยขอแชร์มุมที่เจ้าของกระทู้ประทับใจในละครกับแฟนละครเรื่องนี้นะคะ

ไดอะล็อคดี
ละครปูมาได้ดีมากค่ะ บทพูดแต่ละอย่างสื่อความหมายได้ดีมาก เช่น ตอนนางเอกพูดถึงเรื่องความโดดเดี่ยว มันทำให้พระเอกรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งเข้าใจความรู้สึกของเค้า การเอาสูญญากาศมาเปรียบก็ทำให้เห็นภาพคนๆหนึ่งลอยเคว้งด้วยความเหงาเด่นชัดมากขึ้นซึ่งทำให้เห็นใจตัวพระเอกขึ้นไปอีก  ฉากฟินๆก็มีคำพูดที่ฉลาดตามแบบฉบับโยทะกาขาแอ๊ว คือนางรู้ว่าพระเอกฟอร์มจัดเลยไม่ถามคนขี้เก๊กไปตรงๆว่า คุณรอฉันเหรอ แต่นางเอกเลือกที่จะเอาเรื่องกาแฟที่เย็นชืด (เพราะรอโยทะกามาแอ๊วนั่นแหละค่ะ) มาสื่อให้คุณชัชรู้ว่า อ่ะโด่ว  รอเค้าอ่ะเด้  คือขำด้วยเขินแทนพระเอกด้วย ชอบบทแบบนี้จังค่ะ

เรียบง่ายแต่ลงตัว
ชอบที่ละครใช้การทานข้าวกลางวันตรงม้านั่งตัวเดิมเป็นเหมือนกุญแจที่ค่อยๆเปิดประตูซึ่งปิดตายมานานของตัวชัชรัณ  ให้ตายเถอะ มันโรแมนติกมากชนิดที่ไม่ต้องลงทุนไปถ่ายเอาวิวสวยๆที่ทะเลหรือภูเขาเพื่อสร้างซีนให้พระนางได้ใกล้กัน คือการเจอกันในสวนแบบนี้มันเรียบง่ายและอธิบายในตัวของมันเองว่าความผูกพันธ์ของทั้งคู่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเรียบง่าย จริงใจ และไม่พยายามปรุงแต่ง

ตัวละครมีมิติ
ค่ายพี่นกมักทำได้ดีในเรื่องการกระจายบทเสมอ ทุกคนดูมีปม มีแรงจูงใจในพฤติกรรม การแสดงออก ในบางสิ่งบางอย่าง เช่น บทชองว่านที่เพิ่งออกในวันนี้ มาตอนแรกก็เห็นเลยว่าไม่ใช่พระรองไม้ประดับที่จะยัดมาใส่ในละครเพื่อเจ๊าะแจ๊ะนางเอกจนพระเอกหึงแรง บทแสดงให้เห็นว่าภุชงค์มีปมกับแม่และพยายามผลักตัวเองให้ถูกยอมรับ ตอนต่อไปจะต้องมีเรื่องเกี่ยวพันกับนางเอกด้านการทำงาน ซึ่งมันดูดีกว่าตามจีบนางเอก โชว์รวย โชว์ความพระรองไปวันๆ ชอบที่ทำให้รู้สึกว่าตัวละครมีตัวตนจริง มีปม มีครอบครัว มีสังคมงาน มีสิ่งที่ขยายออกไปอีกหนึ่งระดับ

ขอบคุณที่พี่นกผู้จัดใส่ใจกับบท แก้แล้วแก้อีกจนมันออกมาดีมาก และขอยกนิ้วให้พี่แมนผู้กำกับที่เติมรสชาติให้เหมือนคนละฟากฟ้า กลายเป็นละครดราม่าที่ฟีลกู๊ดได้อย่างลงตัว  จะเกาะขอบจอรอดูและเป็นกำลังใจให้ทุกตอนจนจบเลยค่ะ