ถ้า ... ในวันนี้ใครสักคนยังจะอยู่ในใจส่วนลึก ๆ ของฉัน ฉันอยากจะบอกว่าฉันเหนื่อยมากแล้ว ฉันอยากลืม ฉันอยากจะพอกับเรื่องของเธอสักที ...
ฉันเคยรับรู้ ถึงความรู้สึกของใครสักคน ในวันที่ฉันยังไม่ได้รู้จักกับเธอคนนั้น มันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วถ้าหากมันจะเป็นอย่างนั้นต่อไป แต่แล้วสุดท้ายเราก็ได้รู้จักกัน ฉันไม่รู้เหตุผลของการวิ่งหนีเธอในวันนั้น แต่มันก็คงจะเป็นเพราะว่าร่างกายของฉันมันปกป้องหัวใจตัวเอง และมันก็ทำได้ดีแค่นั้น เพราะสุดท้ายแล้วฉันก็รู้สึกกับเธออยู่ดี รู้สึกไปแล้วเอาคืนไม่ได้ หรือถ้าอยากได้เธอก็ไม่ให้คืน แปลกนะฉันพึ่งรู้ว่าความรัก เอาชนะความสงสารไม่ได้ก็ตอนนั้น ตอนที่เธอบอกรักฉันแต่เธอเลือกคนที่เธอบอกว่าสงสารเพราะเขาดี ฉันได้รู้ว่าฉันไม่มีที่ยืนตรงนั้นอีกแล้ว ฉันจึงถอยออกมา ...
เรายังมีโอกาสในติดต่อกันบ้าง เมื่อสมองของฉันมันแพ้หัวใจ เมื่อหัวใจมันทนไม่ไหวสมองก็จะสั่งการปิดตัวเองจากเธอ แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ต้องติดต่อไปหาเธอบ้าง ด้วยคำถามที่ยังต้องการทำตอบที่ชัดเจน จริง ๆ คำตอบที่มันมัดฉันเอาไว้เอง คำตอบที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งเธอก็จะพูดแบบนั้น มันไม่ได้ช่วยอะไรเรยรู้มั้ย มันแค่ดึงฉันเอาไว้ กับภาพลาง ๆ ของเธอ ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ สิ่งที่ฉันต้องการน่ะ แค่ความจริงจากปากของเธอนะ แค่ซักครั้งที่ไม่ต้องรักษาน้ำใจกันมันจะทำให้ฉันได้มั่นใจว่า ฉันไม่เหลือไม่เศษเสี้ยวความหวังอีกแล้ว
ฉันรู้ว่าแต่ให้พิมพ์ไปเธอก็ไม่ได้อ่านหรอก ถึงบอกไปเธอก็ไม่เคยฟัง หรือไม่ได้สนแม้สักคำพูดของฉัน และเธอยังคงให้คำตอบกับถามนั้นอย่างเคยชิน ฉันยังคงค้นหาใครต่อใคร แต่มันไม่สามารถช่วยอะไรได้ ไม่เรย ฉันตั้งคำถาม มากมาย แต่ไม่เคยได้คำตอบเรย ฉันควรจะทำอย่างไรดีล่ะ มันคงเป็นที่ฉันเองสินะ แต่ทุกอย่างฉันรวมเธอมีส่วนด้วย ในที่ของเธอไม่เคยมีฉัน และในที่ของฉันก็ไม่ควรจะต้องมีเธอ ดังนั้น ถ้าฉันจะโชคดี เราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก เราจะไม่เจอกันอีก ไม่อีกแร้ว แต่ถ้ามันจะโชคร้ายจริง ๆ ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย อย่างรู้จักฉัน อย่าสนใจกัน อย่าแม้แต่จะทักทาย เราควรเป็นแบบนั้น ฉันเองก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกันไม่ว่าตอนนั้นจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยฉันยอมรับ แต่มันควรจะเป็นแบบนั้น จริง ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแต่แรกสิ แต่มันไม่ทันแล้ว ...
ฉัน... ควรหยุดค้นหา และตั้งคำถาม มากมาย กับเธอคนนั้นได้แล้ว ...
ฉันเคยรับรู้ ถึงความรู้สึกของใครสักคน ในวันที่ฉันยังไม่ได้รู้จักกับเธอคนนั้น มันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วถ้าหากมันจะเป็นอย่างนั้นต่อไป แต่แล้วสุดท้ายเราก็ได้รู้จักกัน ฉันไม่รู้เหตุผลของการวิ่งหนีเธอในวันนั้น แต่มันก็คงจะเป็นเพราะว่าร่างกายของฉันมันปกป้องหัวใจตัวเอง และมันก็ทำได้ดีแค่นั้น เพราะสุดท้ายแล้วฉันก็รู้สึกกับเธออยู่ดี รู้สึกไปแล้วเอาคืนไม่ได้ หรือถ้าอยากได้เธอก็ไม่ให้คืน แปลกนะฉันพึ่งรู้ว่าความรัก เอาชนะความสงสารไม่ได้ก็ตอนนั้น ตอนที่เธอบอกรักฉันแต่เธอเลือกคนที่เธอบอกว่าสงสารเพราะเขาดี ฉันได้รู้ว่าฉันไม่มีที่ยืนตรงนั้นอีกแล้ว ฉันจึงถอยออกมา ...
เรายังมีโอกาสในติดต่อกันบ้าง เมื่อสมองของฉันมันแพ้หัวใจ เมื่อหัวใจมันทนไม่ไหวสมองก็จะสั่งการปิดตัวเองจากเธอ แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ต้องติดต่อไปหาเธอบ้าง ด้วยคำถามที่ยังต้องการทำตอบที่ชัดเจน จริง ๆ คำตอบที่มันมัดฉันเอาไว้เอง คำตอบที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งเธอก็จะพูดแบบนั้น มันไม่ได้ช่วยอะไรเรยรู้มั้ย มันแค่ดึงฉันเอาไว้ กับภาพลาง ๆ ของเธอ ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ สิ่งที่ฉันต้องการน่ะ แค่ความจริงจากปากของเธอนะ แค่ซักครั้งที่ไม่ต้องรักษาน้ำใจกันมันจะทำให้ฉันได้มั่นใจว่า ฉันไม่เหลือไม่เศษเสี้ยวความหวังอีกแล้ว
ฉันรู้ว่าแต่ให้พิมพ์ไปเธอก็ไม่ได้อ่านหรอก ถึงบอกไปเธอก็ไม่เคยฟัง หรือไม่ได้สนแม้สักคำพูดของฉัน และเธอยังคงให้คำตอบกับถามนั้นอย่างเคยชิน ฉันยังคงค้นหาใครต่อใคร แต่มันไม่สามารถช่วยอะไรได้ ไม่เรย ฉันตั้งคำถาม มากมาย แต่ไม่เคยได้คำตอบเรย ฉันควรจะทำอย่างไรดีล่ะ มันคงเป็นที่ฉันเองสินะ แต่ทุกอย่างฉันรวมเธอมีส่วนด้วย ในที่ของเธอไม่เคยมีฉัน และในที่ของฉันก็ไม่ควรจะต้องมีเธอ ดังนั้น ถ้าฉันจะโชคดี เราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก เราจะไม่เจอกันอีก ไม่อีกแร้ว แต่ถ้ามันจะโชคร้ายจริง ๆ ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย อย่างรู้จักฉัน อย่าสนใจกัน อย่าแม้แต่จะทักทาย เราควรเป็นแบบนั้น ฉันเองก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกันไม่ว่าตอนนั้นจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยฉันยอมรับ แต่มันควรจะเป็นแบบนั้น จริง ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแต่แรกสิ แต่มันไม่ทันแล้ว ...