เรื่องเล่ามุขปาฐะที่เล่าสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นของคุณครูโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง คนเก่าคนแก่ของที่นี่ย่อมรู้จักเรื่องนี้เป็นอย่างดี เป็นเรื่องของการเปิดเทอมวันแรกครับ วันแรกที่จะจดจำภาพ ๆ นั้นไปจนวันสุดท้ายของการเรียนที่นี่เลย

     หลังจากการมอบตัว ปฐมนิเทศ และรับน้องอันเป็นกิจกรรมปกติของโรงเรียนมัธยมทั่ว ๆ ไปที่จะรับนักเรียนเข้าศึกษาในปีการศึกษาใหม่ของทางโรงเรียน และแล้วก็ถึงวันที่เหล่าเด็กใหม่ตื่นเต้นที่สุดนั่นก็คือวันเปิดเทอมวันแรก ภาพที่จะเห็นกันอยู่ประจำก็คือการที่เด็ก ม.1 ตัวเล็ก ๆ แห่กันมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่พร้อมกับผู้ปกครอง ไม่ว่าจะเช้าขนาดไหนก็ต้องมาให้ได้เพื่อช่วงชิงตำแหน่งเก้าอี้ที่ตนนั้นใคร่ที่จะนั่งเรียนไปอีกหลายปีการศึกษา และทุก ๆ ปีจะมีผู้โชคดีหนึ่งรายที่เจอกับเหตุการณ์ ๆ หนึ่งอันเป็นที่ตั้งตาคอยของครูในโรงเรียนที่จะได้รู้ว่า ผู้โชคดีผู้นั้น..คือใคร

     "น้องก้องครับ ตามคุณแม่มาเร็วลูก จะได้เข้าไปสวัสดีคุณครู"
     "ครับแม่"

"ชนิตา" คุณแม่วัย 30 ปลาย ๆ ผิวค่อนไปทางขาว ผมสั้นประบ่า ที่กำลังจูงมือ "น้องก้อง" เด็กชาย ม.1 ผู้ที่มีท่าทางร่าเริงแจ่มใส เข้าไปยังประตูอันใหญ่โตของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ถึงจะไม่ใช่ประตูทางเข้าหลักแต่ก็ยังคงยิ่งใหญ่สมชื่อของโรงเรียน เมื่อก้าวพ้นประตูแสตนเลสสีเงินวาวที่กำลังสะท้อนแสงของดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ ก็จะพบกับศาลพระพรหมอยู่ทางซ้ายมือ อันเป็นที่เคารพของคณะครูและนักเรียนโรงเรียนนี้

     "ไหว้พระด้วยนะครับ ท่านจะได้คุ้มครองปลอดภัย"
     "ครับ"
ชนิตาพูดกับน้องก้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับจะสอนลูกไปด้วยในตัว หลังจากนั้นก็เดินต่อไปเพื่อจะขึ้นไปรับประทานข้าวบนศูนย์อาหารด้านหน้า แต่ชนิตาเหลือบไปเห็นคุณครูผู้หญิงท่านหนึ่ง ลักษณะการแต่งตัวก็เหมือนคุณครูวัยกลางคนทั่ว ๆ ไป แต่มองเห็นใบหน้าและลักษณะของผมได้ไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ ยืนติดหน้าต่างกระจกใสห้องซ้ายสุดบนชั้นสี่ของตึกห้าซึ่งอยู่ทางซ้ายมือ หน้าต่างทุกบานมีผ้าม่านปิดอย่างมิดชิด
  
   "ดีจังเลย คุณครูโรงเรียนนี้กระตือรือร้นดีมาก ๆ ไม่ผิดหวังจริง ๆ ที่เลือกที่นี่ ดูสิยืนรับนักเรียนที่ห้องแต่เช้าเลย น่ารักจริง ๆ งั้น..ก้องครับ เดินขึ้นไปบนห้องกันก่อนดีกว่าเน๊าะ เดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวกัน"

ระหว่างที่ชนิตากำลังเดินไปที่ตึกห้าเพื่อจะพาน้องก้องขึ้นไปบนห้อง ก็เห็นแม่บ้านกำลังจะเปิดประตูเหล็กที่ปิดบันไดตึกห้าขึ้นไปด้านบน เลยชวนแม่บ้านคุยตามประสาคุณแม่ช่างพูดทั่ว ๆ ไป

     "ดีจังเลยค่ะ กำลังจะขึ้นตึกพอดีเลย" ชนิตาทักทายด้วยหน้าตาแจ่มใส
     "รีบจังเลยนะคะคุณแม่ ยังเช้าอยู่เลย"
     "พอดีเห็นคุณครูไปรออยู่บนห้องแล้วก็เลยกะจะขึ้นไปทักทายคุณครูท่านซักหน่อยน่ะค่ะ"
     "คุณครูที่ไหนคะคุณแม่?" แม่บ้านทำหน้าตาตกใจเล็กน้อย
     "ก็ชั้นบนสุดไงคะ เห็นคุณครูยืนดูเด็ก ๆ อยู่"
     "ไม่นะคะคุณ ดิชั้นเพิ่งเปิดตึกเองยังไม่มีใครเลยค่ะ"
     "แล้วด้านบน..."

ทั้งสองต่างก็คงจะทราบกันดีว่าที่พูดถึงกันอยู่นั้นคืออะไร และตามประสาแม่บ้าน ข่าวเช่นนี้จะค่อย ๆ แพร่กระจ่ายสู่หูแม่บ้านคนอื่น ๆ ได้อย่างไร ในที่สุดไม่ทันข้ามวันคุณครูก็ต่างได้ทราบข่าวโดยทั่วกันว่า ใคร คือผู้โชคดีของปีการศึกษานี้

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นโดยอ้างอิงจากเหตุการณ์จริง